Περί Ισότητος και Ανισότητος

Πολλά λέγονται περί ισότητος η οποία συνδέεται με την αρμονία και το δίκαιον... αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι!

Για να δούμε πως είναι:

Πριν περάσουμε στην σύντομη Φιλοσοφική ανάλυση περί Ισότητος και Ανισότητος, ας προσεγγίσουμε το θέμα δια της ψυχολογίας των μαζών ούτως ώστε δια της ατόπου απαγωγής να δούμε το γιατί τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν λέξεις όπως, ισότητα και δημοκρατία και ποια η σχέση τους με τις έννοιες

"...Ποια ομοιότητα θα μπορούσε να υπάρχει ανάμεσα στους Θεσμούς των Ελλήνων και αυτούς που συμβολίζουν σήμερα οι αντίστοιχες λέξεις; τι ήταν τότε μια δημοκρατία, αν όχι ένας θεσμός ουσιαστικά Αριστοκρατικός, διαμορφωμένος από μια ένωση δεσποτών που διοικούσαν μια μάζα δούλων;

Όταν θέλουμε να επιδράσουμε με τις λέξεις πάνω στην μάζα, θα πρέπει να ξέρουμε το νόημα που έχουν την δεδομένη στιγμή, και όχι αυτή που είχαν κάποτε ή μπορούν να έχουν για άτομα διαφορετικής νοητικής σύνθεσης

Όταν οι μάζες, μετά από πολιτικές αναταραχές και αλλαγές πεποιθήσεων καταλήγουν να ομολογήσουν μια βαθιά αντιπάθεια για τις εικόνες που ανακαλούνται από ορισμένες λέξεις, το πρώτο καθήκον του πολιτικού άνδρα είναι να αλλάξει τις λέξεις χωρίς να αλλάξει το πραγματικό νόημα

Η δύναμη των λέξεων είναι τόσο μεγάλη, που αρκούν
 όροι καλά επιλεγμένοι να κάνουν τις μάζες να δεχθούν ακόμα και τα πιο μισητά γι αυτές πράγματα. Ο Taine Παρατηρεί ορθά ότι επικαλούμενοι όρους όπως η ελευθερία και η αδελφοσύνη, λέξεις πολύ λαοφιλής τότε, οι Ιακωβίνοι μπόρεσαν να εγκαταστήσουν δεσποτισμό αντάξιο του Dahomey, ένα δικαστήριο παρόμοιο με αυτό της Ιεράς Εξέτασης και ανθρώπινες εκατόμβες όμοιες με αυτές του αρχαίου Μεξικού.

Η τέχνη των Κυβερνώντων μοιάζει με αυτή των δικηγόρων, συνιστάται στο να ξέρουν να μεταχειρίζονται τις λέξεις. Οι ίδιες λέξεις πολύ συχνά έχουν διαφορετική έννοια για διάφορα κοινωνικά στρώματα, ενώ χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις δεν μιλούν την ίδια γλώσσα”

τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Gustave Le Bon και συγκεκριμένα στο έργο του "Ψυχολογία των Μαζών"

Τι μας είπε λίγο πολύ ο Gustave Le Bon; ότι οι μάζες δεν γνωρίζουν τις πραγματικές έννοιες των λέξεων π.χ. μιλάνε για καλό άνθρωπο ενώ δεν γνωρίζουν την έννοια του καλού, μιλάνε για δημοκρατία ενώ δεν ξέρουν ούτε τι ήταν στην πραγματικότητα η δημοκρατία, νομίζουν ότι η εξίσωση των άνισων είναι κάτι καλό και δίκαιο. Όλα μέσα στο μυαλό τους είναι αόριστα και θολά και είναι αυτό ακριβώς που εκμεταλλεύονται οι πονηροί που διεισδύουν ανάμεσα στην λέξη και την έννοια, διαβάλουν την έννοια και στέλνουν τις μάζες εκεί που θέλουν.

Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι, όταν ο Gustave Le Bon αναφέρει το γεγονός αυτό αναφέρεται κυρίως στους ξένους οι οποίοι μιλάνε γλώσσες σημειολογικές, η μεγάλη ξεφτίλα και ο κλαυσίγελος είναι με τους νεοΈλληνες οι οποίοι χρησιμοποιούν την Ελληνική Γλώσσα, την μοναδική εννοιολογική στον πλανήτη και αντί να "διαβάσουν" την έννοια που περιγράφει η ίδια η λέξη που χρησιμοποιούν, μένουν στην θολούρα της αοριστίας και παντελούς αδιαφορίας. ο Έλληνας μπορεί να πάρει την λέξη, να πάρει και ένα αρχαιοΕλληνικό λεξικό, να αναλύσει την λέξη και να βρει την έννοια αυτής, είναι τόσο απλό σε αντίθεση με τον ξένο που δεν έχει τέτοιες προσβάσεις. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο ξένος είναι να μάθει παπαγαλία την έννοια χωρίς να έχει την δυνατότητα της επαλήθευσης. Μετά μην μας φταίνε οι Γερμανοί και οι Άγγλοι και οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι κυβερνητικοί και οι Εβραίοι (που είναι πίσω από όλους αυτούς), περισσότερο από τον κακό εαυτό μας! Αν εμείς είχαμε μυαλό (ως σύνολο) κανείς από όλους αυτούς δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε από όλα αυτά που κάνει σήμερα.

Η κάθε Ελληνική λέξη είναι ίση με την έννοια που περιγράφει. Αν η λέξη αποκοπεί μέσα στο μυαλό των μαζών από τη πραγματική της έννοια και οι προπαγανδιστές την ενώσουν παρείσακτα με άλλη αλλοιωμένη έννοια, στην ουσία εξισώνουν το άνισο, πράγμα που σημαίνει δυσαρμονία. Η δυσαρμονία εμποδίζει την σωστή ανάπτυξη του Λογισμικού μας οπότε όχι μόνο δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε σωστά, αλλά καταλύεται και η άμυνα μας.

Προσεγγίσαμε το θέμα από πλευράς ψυχολογίας των μαζών, δηλαδή του ότι Ισότις και Ανισότις μπορούν ως λέξεις να χρησιμοποιηθούν με αλλοιωμένη έννοια κατά το δοκούν. Ας δούμε τώρα και την πλευρά της Φιλοσοφίας.

Ισότις ή Ανισότις υπάρχει είτε με βάση τον αριθμό είτε με βάση την ποιότητα

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1301b - 28]

Ανισότητα ανάμεσα στους ίσους και ισότητα ανάμεσα στους άνισους είναι κάτι που αντίκειται στην φύση, και τίποτε που αντίκειται στους νόμους της φύσεως δεν αποφέρει καλό.

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1325b - 7]

Είναι τραγικό το να εξισώνουμε το άνισο, είναι κατά της εξέλιξης αφού η εξίσωση αναγκαστικά θα είναι προς τα κάτω διότι είναι αδύνατον να γίνει προς τα πάνω.

Αυτό βέβαια φαίνεται μακρινό όταν εφαρμόζεται σε άλλους, αλλά αν εφαρμοσθεί σε εμάς δεν μας αρέσει καθόλου...  πως θα μας φαινόταν αν στην δουλειά μας αποδίδουμε Χ και ο διευθυντής μας εξισώνει με κάποιον που αποδίδει -Χ;

Αυτή η άνιση ισότητα ήταν το δόγμα των Κομμουνιστικών κρατών γι αυτό και η παταγώδης αποτυχία του συστήματος. Γιατί κάποιος να κουραζόταν να αποδώσει σε κάτι αφού θα αμείβονταν εξίσου με κάποιον που δεν απέδιδε τίποτα; η έλλειψη πρόκλησης και αυτή η δικτατορική εξίσωση των πάντων ήταν ο εχθρός κάθε εξέλιξης αλλά συνάμα και η αιτία της εξαθλίωσης του λαού, γιατί φυσικά η άνιση ισότητα δεν ίσχυσε ούτε λεπτό για τους Εβραίους Αρχηγούς του Κομμουνισμού, οι οποίοι χρησιμοποίησαν (και ακόμα χρησιμοποιούν) την εξεζητημένη Προπαγανδιστική τεχνική αυτή των "πρώτων μεταξύ ίσων" που έχουμε αναλύσει στο άρθρο Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την έμφυτη τάση του να θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν και να γευτούν την κοινωνική αποδοχή. Αυτό δεν είναι κακό, το κακό είναι ότι δεν εξετάζουν το με ποιο τρόπο θα αποδείξουν τι αξίζουν και μέσα από ποιο αξιακό σύστημα. Αυτά ακριβώς εκμεταλλεύονται οι πάσης φύσεως δημοκρατικολάγνοι.

Ένα άλλο απλό παράδειγμα είναι το εξής: πάρτε 10 φρέσκα πορτοκάλια και βάλτε ανάμεσα τους 1 σάπιο. Το σάπιο θα επηρεάσει πρώτα τα πιο ευάλωτα και έπειτα θα φτάσει μέχρι την κορυφή... όπως αποδεικνύεται λοιπόν η εξίσωση γίνεται (εκ φύσεως) πάντα προς τα κάτω. Ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν ότι δεν ισχύει αυτό πάντα και ότι αν π.χ. η δασκάλα βάλει 10 σε ένα παιδί που αξίζει όντως 10, βάλει επίσης 10 σε ένα παιδί που αξίζει 5 δεν είναι καταστροφικό... Το παιδί που αξίζει για 10 όμως θα χάσει την πρόκληση και θα απογοητευτεί αφενός ενώ αφετέρου το παιδί που δεν άξιζε και πήρε 10, κάποτε (βάση της εικονικής αξίας που έλαβε) θα μπει σε θέσεις κλειδιά μέσω κομματικού μηχανισμού και θα πάρει αποφάσεις για τις οποίες δεν ήταν άξιο να λάβει με καταστροφικά αποτελέσματα...

Φυσικά στην πραγματικότητα έχουν βρει άλλο και πιο "αόρατο" δρόμο για να το πετύχουν αυτό με την "θέση κλειδί" που αναλύθηκε στο αμέσως προηγούμενο άρθρο το οποίο έχει να κάνει με την πραγματική και την απατηλή έννοια της παιδείας.

Οι ηγέτες του Κομμουνισμού έχοντας άριστη γνώση της ψυχολογίας των μαζών, εκμεταλλεύτηκαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του όχλου για να πετύχουν τον σκοπό τους. Προπαγάνδιζαν (όχι αδίκως) ότι ο Τσάρος κοιτούσε να περνάει καλά ο ίδιος και αδιαφορούσε εγκληματικά για τους άλλους, βέβαια όταν οι ΕβραιοΜπολσεβίκοι ήρθαν στα πράγματα ήταν πολύ χειρότεροι του Τσάρου. Ο Αριστοτέλης μας ενημερώνει τις αιτίες των εξεγέρσεων στις οποίες στηρίχθηκε μεταξύ άλλων και η προπαγάνδα των ΕβραιοΜπολσεβίκων:

Οι εξεγέρσεις παντού έχουν την αιτία της ανισότητος. Είτε κάποιοι βλέπουν ανισότητα και επιζητούν την ισότητα (επειδή πιστεύουν ότι αδίκως τιμώνται λιγότερο), είτε κάποιοι άλλοι που βλέπουν ίση αντιμετώπιση του άνισου και επιζητούν την ανισότητα (γιατί πιστεύουν ή όντως είναι ανώτεροι).

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1302a - 25]

Ας δούμε τώρα περί ανισότητος της Δημοκρατίας (της πραγματικής)

Οι Δημοκρατικοί θεωρούν δίκαιο ότι αποφασίζει η πλειοψηφία, ενώ η ολιγαρχία ότι αποφασίζει η μειοψηφία. Και οι δύο θέσεις βασίζονται στην ανισότητα

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1317a - 19]

υπενθυμίζουμε ότι ο Αριστοτέλης την Δημοκρατία την έχει στην λίστα των Παρεκβατικών Πολιτευμάτων γιατί προωθούσε το συμφέρον μεμονωμένης ομάδος και όχι του συνόλου της Αθηναϊκής Πολιτείας. Μην ξεχνάμε ότι ο Σόλων όταν έφτιαξε την Δημοκρατία δεν κοίταξε το καλό των λίγων πλουσίων (αν και ο ίδιος πλούσιος), αλλά ούτε και των πολλών φτωχότερων, κοίταξε το καλό της Αθήνας το οποίο σημαίνει κατ επέκταση το καλό του συνόλου με το να εφαρμόσει μηχανισμό ισορροπίας δυνάμεων και συγκεκριμένα κλεισίματος της οικονομικής ψαλίδας μεταξύ των αντιμαχομένων παρατάξεων, δεν έφερε ισότητα, δεν εξίσωσε τα άνισα. Αυτό είχε μακροπρόθεσμα όπως είπαμε το καλό του συνόλου, δηλαδή και των Πλουσίων και των Φτωχωτέρων, κάτι που είχε δει ο Σόλων αλλά δεν μπορούσαν να δούν οι άλλοι...

Το ίδιο έκανε και ο Παπαδόπουλος και για έναν ακόμη λόγο, ήταν το αντίδοτο στην σταδιακή εξαφάνιση των Κομμουνιστικών θεωριών από την ψυχή των Μαζών. Όταν οι αρίστως εκπαιδευμένοι σε ειδικές σχολές στην ΕΣΣΔ Αγκιτάτορες έριχναν τον σπόρο του ανθελληνισμού δια μέσου (Δούρειος Ίππος) της ανέχειας της εργατικής - παραγωγικής τάξης, αυτός δεν έπιανε, γιατί τον είχε ακυρώσει ο Παπαδόπουλος με το να δώσει χρήματα (πραγματικά που αντιστοιχούσαν σε παραγωγή όχι σαν τα δανεικά του Ανδρέα). Οι μόνοι Κομμουνιστές που είχαν απομείνει ήταν οι εντεταλμένοι και εκπαιδευμένοι οι οποίοι ήταν πια εντελώς ανίσχυροι. Τώρα λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι την ύπαρξη των Κομμουνιστών την γονιμοποιεί η Δεξιά με το να δημιουργεί οικονομικές διαφορές μεταξύ λίγων Πλουσίων και λαού... Όλα αυτά κεκαλυμμένα πριν το 1967 γιατί μετά το 1974 ο δεξιός Καραμαν αλής είχε ξεκάθαρες εντολές από τα αφεντικά του να δημιουργήσει εμφανή πια βάση πανΑριστεριστικών πεποιθήσεων στις μάζες (αποδείξεις ΕΔΩ και ΕΔΩ)

Αν υποθέσουμε ότι η γη χωριζόταν σε ίσα κομμάτια και μοιραζόταν ως ιδιοκτησία εξίσου σε όλους τους Πολίτες, τι αποτέλεσμα θα είχε; το να μην μπορούν να λυθούν προβλήματα του τύπου ποιος θα πάρει το κομμάτι στον κάμπο και ποιος στην άγονη βουνοπλαγιά. Αν πάλι κάποιος έπαιρνε π.χ. ένα στρέμμα και ο γείτονας επίσης ένα στρέμμα, και ο ένας έκανε 1 παιδί και ο άλλος 4 παιδιά, σε μια γενιά τι ισότητα θα υπήρχε αφού το ένα παιδί θα είχε κληρονομήσει ένα στρέμμα ενώ τα 4 από 1/4 το κάθε ένα; Τι θα γινόταν στην περίπτωση που ένας Πολίτης θα ήταν γεωργός ενώ ο άλλος Αλιεύς (ψαράς); ο Αλιεύς δεν θα έπαιρνε καθόλου γη; ο Αλιεύς θα έπαιρνε κομμάτι εξίσου με τον Γεωργό το οποίο όμως θα έμενε ακαλλιέργητο άρα θα είχαμε πρόβλημα υποσιτισμού; (σημείωση: ο Πλάτων στο έργο "Νόμοι" δίνει λύση με το να μην επιτρέπεται από την Πολιτεία το να έχει κάποιος περιουσία πάνω από το πενταπλάσιο σε σχέση με τον φτωχότερο, έτσι δεν υπήρχε πείνα ενώ ταυτόχρονα υπήρχε πρόκληση η οποία φέρνει την εξέλιξη. Κάτι ανάλογο έκανε η Δημοκρατία -η πραγματική- με τον θεσμό των "Λειτουργιών")

Η Σοβιετική Ένωση για να αποφύγει όλα αυτά τα ορατά σφάλματα στα μάτια του όχλου και με τον φόβο μην τύχει και καταλάβουν το σφάλμα έκανε το εξής, δεν έδωσε ιδιοκτησία σε κανέναν, είπε ότι όλα είναι του λαού (δηλαδή έκανε ιδιοκτήτη κάτι αόριστο), ανήγαγε την λέξη "λαός" έναν taylor made θεό και στην ουσία οι ΕβραιοΜπολσεβίκοι έλεγχαν ολόκληρη την παραγωγή άρα και τον Πλούτο της ΕΣΣΔ αφού κανείς από τον λαό δεν είχε πρόσβαση να κάνει έλεγχο, και όποιος τολμούσε να πει λέξη οι "Πατερούληδες" τους έδειχναν την πατρική στοργή στα γκούλαγκ της Σιβηρίας (βλέπε Κολεκτιβοποίηση).

Η αποτυχία σε ένα Κράτος έγκειται στις λανθασμένες επιλογές (ακούσιες ή εκούσιες) της Εξουσίας, ενώ οι Πολίτες (αν πρόκειται για κΥνοβουλευτισμό) φέρουν ευθύνη για την Πολιτική επιλογή τους.

[αρχαίο κείμενο] εν αρχή γαρ γίνεται το αμάρτημα, η δ΄αρχή λέγεται ήμισυ είναι παντός

[Απόδοση] γιατί το σφάλμα γίνεται στην αρχή, και η αρχή θεωρείται ότι είναι το μισό του συνόλου

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1303b-29]

(σημείωση: το "αρχή έχει διττή έννοια, εννοεί τόσο την Εξουσία όσο και το Ξεκίνημα)

Ισότις υπάρχει μεταξύ των ίσων, όχι όμως μεταξύ των Άνισων, δηλαδή ο Ευφυής είναι ίσος απέναντι σε κάποιον άλλον Ευφυή, οι δύο Ευφυείς όμως είναι άνισοι συγκριτικά με δυο άλλους λιγότερο Ευφυείς. Είναι έγκλημα για το σύνολο να συναποφασίζουν οι Ευφυείς με τις Μάζες για κάτι που οι Μάζες δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν... είναι προφανές ότι θα έρθει καταστροφή για όλους... αυτό δηλαδή που γίνεται σήμερα...

Αν βλάπτει το να δίνεται ίση τροφή σε άνισα σώματα, το ίδιο ισχύει και με τα αξιώματα, το να δίνονται δηλαδή ίσα αξιώματα σε άνισα άτομα και άνισα αξιώματα σε ίσα άτομα.

Αριστοτέλους "Πολιτικά" [1287α - 15]

το είδα