Πολλοὶ τὴν στραβοκυττοῦν… Ἄλλοι πάλι τὴν κυττοῦν καὶ χαμογελοῦν… Κι ἄλλοι, λιγότεροι, πηγαίνουν στὰ σπίτια τους καὶ μὲ μιμοῦνται…
Ἡ σημαία δὲν εἶναι ἐκεῖ γιὰ νὰ ἀποδείξῃ πὼς σὲ αὐτὸ τὸ σπίτι κατοικοῦν Ἑλληναράδες. Οὔτε παραμένει ἐκεῖ γιὰ νὰ ἀποδείξῃ πὼς ἐγὼ εἶμαι περισσότερο πατριώτισσα ἀπὸ ἐσέναν. Οὔτε κυματίζει γιὰ νὰ μὲ στοχοποιῇ.
Ἡ σημαία παραμένει ἐκεῖ διότι ἔχουμε κατοχή. Ἐπισήμως ἔχουμε κατοχή. Κι ὅσο κρατᾷ ἡ κατοχή, τόσο θὰ κυματίζῃ ἡ σημαία μου…
Προχθὲς λοιπὸν εἶχα μίαν συζήτησιν μὲ γείτονα καὶ φίλο… Ἀριστερὸ ὅμως…. Πολὺ ἀριστερό… Δεδηλωμένον ἀριστερό… Πατριώτη, κατὰ δήλωσίν του, ἀλλὰ ἀριστερό!!!
Ὀργανωμένος στὸ ΚΚΕ καὶ στὸ ΠΑΜΕ ἐδῶ καὶ χρόνια. Ἄνθρωπος ἔντιμος καὶ ἠθικός, ἀλλὰ …κολλημένος.
Ἡ πρώτη μου κουβέντα, μόλις τὸν εἶδα, ἦταν νὰ τοῦ προτείνω νὰ ἐμφανίσῃ τὴν σημαία του, λόγῳ τῆς ἡμέρας….
Ἄλλαξε κουβέντα… Ἄλλα γιὰ ἄλλα ἔλεγε…
Ἀλλάξαμε θέμα ἀναγκαστικῶς… Συζητήσαμε γιὰ πολλά… Εἴχαμε καὶ ἀκροατὲς ἀρκετούς, οἱ ὁποῖοι αὐξάνονταν…
Σὲ ὅσα θέματα θίγαμε συμφωνοῦσε… Καὶ οἱ ἀκροατές μας… Σὲ ὅσες παρατηρήσεις ἔκανα, συμφωνοῦσε… Σὲ ὅσα συμπεράσματα κατέληξα, συμφωνοῦσε…
Στὸ τέλος, ἀγανακτισμένη, τοῦ λέω:
«Καί γιατί καλέ μου ἄνθρωπε δέν ἐμφανίζεις τήν σημαία; Ἐφ΄ ὅσον γνωρίζεις πὼς ὁ κοινός μας ἐχθρός εἶναι αὐτός, τὸ κοινό μας σύμβολον εἶναι ἡ σημαία, ὁ
κοινός μας λόγος ὁ ἐθνικός μας ὕμνος… Τί σέ σταματᾶ ἀπό τό νά ἐμφανίσῃς τήν σημαία, ἰδίως τέτοιαν ἡμέρα;»
«Γιατὶ ἐὰν βγάλω σημαία ἔξω, θὰ μοῦ γκρεμίσουν τὸ σπίτι κάποιοι. Διότι τὴν σημαία τὴν πῆραν τὰ καλόπαιδα τῆς χρυσῆς αὐγῆς καὶ τὴν ἔκαναν στειλιάρια γιὰ νὰ σπάζουν κεφάλια… Διότι ἐὰν ἐμφανίσω σημαία θὰ μὲ ποῦν ὁπαδὸ τοῦ Μιχαλολιάκου…»…
Ἀπήντησε… Συμπλήρωσε καὶ μερικὰ ἀκόμη, παρόμοια… πιὸ χαμηλόφωνα…
Ἀγανάκτησα…
Ἄρχισα νὰ φωνάζω… «Μά εἶναι δυνατόν νά ἐπιτρέψω στόν κάθε Μιχαλολιάκο νά μοῦ μολύνῃ τά ἱερά μου σύμβολα; Εἶναι δυνατόν νά ἐπιτρέψω στό κάθε τομάρι νά χαρακτηρίσῃ φασιστικό κάτι πού ἐνώνει τούς Ἕλληνες; Εἶναι δυνατόν νά αἰσθανθῶ ἐγώ ἕνας ἀπό τούς τόσους δεκάδες ἀνεγκεφάλους πού κάνουν τήν σημαία στειλιάρι;…»
Εἶπα κι ἄλλα… Δύο ἀπὸ τοὺς ἀκροατές μας ἔφυγαν γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὰ σπίτια τους καὶ νὰ κάνουν τὴν ἀναγκαία ἔπαρσιν τῆς σημαίας. Κάποιοι ἄλλοι παρέμειναν σκεπτικοί, ἀλλὰ σαφῶς προβληματισμένοι. Δὲν γνωρίζω τὸ τὶ ἔπραξαν στὴν συνέχεια…
Ὁ γείτονάς μου ἔπαψε νὰ μιλᾷ… Κατέβασε τὸ κεφάλι καὶ ἔψαχνε νὰ βρῇ τρόπο νὰ ξεφύγῃ… Τελικῶς τοὺς παράτησα κι ἔφυγα…
Ὄχι… Δὲν ἤμουν ὀργισμένη… Τί νόημα θά εἶχε ἄλλως τέ;
Τί νά πῶ σέ αὐτόν τόν ἀνθρωπάκο πού μεγάλωσε τόσα χρόνια μέσα σέ μίαν ἄρνησιν; Πῶς νά τοῦ ἐξηγήσω πώς σήμερα αὐτός εἶναι ὁ ἐχθρός, διότι ἐπέτρεψε στόν ἐχθρό νά τόν μετατρέψῃ σέ ἐργαλεῖο του;
Καί πόσοι τέτοιοι ὑπάρχουν γύρω μας σήμερα;
Τὸ ζήτημα εἶναι πολὺ σοβαρό…
Ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀρνοῦνται νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι τὸ πρόβλημά μας δὲν εἶναι ὁ γείτονάς μας ἀλλὰ ὁ ῥόλος ποὺ ἐπέλεξε νὰ παίξῃ…
Καὶ γιὰ ὅσον καιρὸ θὰ παίζουμε ῥόλους, γιὰ τόσον καιρὸ θὰ μᾶς κατσικώνονται στὸ κεφάλι ἀλῆτες, σαπρόφυτα καὶ κουδουνισμένοι…
Ναί… Ἔχει ἀκόμη πολὺ λάσπη… Χρειάζεται ἀκόμη πολὺς πόνος γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ θὰ μποροῦμε νὰ βλέπουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνώνουν καὶ θὰ ἀποῤῤίπτουμε αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν…
Ὄχι, δὲν ἀνησυχῶ… Ξέρω πὼς θὰ τὰ καταφέρουμε… Ἁπλῶς ὅλα αὐτὰ καθυστεροῦν τὸ ἀποτέλεσμα…
Φιλονόη
Υ.Γ. Ἡ σημαία μας βάλλεται. Τὰ σύμβολα ποὺ μᾶς ἐνώνουν στοχοποιοῦνται. Ὅσο πιὸ γρήγορα τὸ συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ ἀλλάξουμε κατεύθυνσιν… Τόσο ἁπλᾶ…
φωτογραφία
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου