Ο καπιταλισμός ΔΕΝ στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Στηρίζεται σε λιγώτερο ή περισσότερο ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ πολιτικά συστήματα. Πολιτειακά είναι το σωστότερο. Τα οποία έχουν υπό τον έλεγχό τους και οπλισμένους πραιτωριανούς για την “κακιά την ώρα”. Και χίλια δυο άλλα αξεσουάρ, …μυστικά (λολ) και φανερά. Φυσικά τα καθεστώτα αυτά έχουν μαγειρέψει τις τοπικές και παγκόσμιες νομοθεσίες κατά το συμφέρον τους. Και ακόμα πιο φυσικά, παραβαίνουν συχνώτατα ακόμη και αυτές τις “δικές” τους νομοθεσίες, με διάφορους τρόπους. “Παράνομους” πάντα.
Για το οργανωμένο σχέδιο και το “ενιαίο καπιταλιστικό διευθυντήριο” και την ύπαρξή τους ή όχι, αντιλαμβάνομαι πως είναι δύσκολο ένας συνεπής μοντέρνος μαρξιστής να επιτρέψει στον εαυτό του να έχει μια τέτοια υποψία. Δεν πειράζει. Ο καθείς μας εκτιμά τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Προσωπικά ΔΕΝ θα πω πως υπάρχει ένα ενιαίο διευθυντήριο που έχει οργανωμένο σχέδιο. Διότι φαίνεται πως ούτε το διευθυντήριο είναι ένα, ούτε το σχέδιο είναι ένα. Η συμμορία ΔΕΝ είναι ενιαία δηλαδή.
Φαίνεται όμως να υπάρχει ένα διευθυντήριο, μέσα στα πολλά που αναμφισβήτητα υπάρχουν, και το οποίο έχει πάρει το πάνω χέρι τις τελευταίες 3 δεκαετίες, σε σχεση με τα υπόλοιπα “διευθυντήρια”: το χρηματοπιστωτικό.
Είναι εκείνο το χρηματοπιστωτικό καπιταλιστικό “διευθυντήριο” που βγάζει κέρδη χωρίς να
επενδύει στον κλασσικό καπιταλιστικό κύκλο της παραγωγής (με την υπεραξία κλπ κλπ). Αλλά που βγάζει κέρδη επενδύοντας σε …τίτλους. Κι από κοντά του φαίνεται πως και άλλα …διευθυντήρια, πιο παραδοσιακά αυτά, προσπαθούν κι εκείνα να του μοιάσουν. Και αρχίζουν και προτιμούν κι εκείνα τους “τίτλους” για να επενδύσουν και να βγάλουν κέρδος πιο εύκολα και γρήγορα. Κάπως σαν την ΝΔ δηλαδή που αγωνίζεται να γίνει κι αυτή ένα ΠαΣοΚ, κάτι.
Μα ούτε και αυτό το χρηματοπιστωτικό διευθυντήριο φαίνεται ενιαίο. Μοιάζει να έχει και αυτό τις δικές του αντιμαχόμενες φατρίες. Οι οποίες βρίσκονται μεταξύ τους σε έναν καθημερινό και λυσσαλέο πόλεμο. Στην κυριολεξία.
Αν όμως λάβουμε υπόψη μας την κλασσική προτροπή follow the money, τότε στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας του καπιταλισμού θα βρούμε μια χούφτα εταιρίες. Που ελέγχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας παγκοσμίως. Και οι οποίες εταιρίες, ω! τι έκπληξις, ανήκουν στο εν γένει χρηματοπιστωτικό καπιταλιστικό διευθυντήριο. Και όχι στο παραδοσιακό καπιταλιστικό της επένδυσης στην παραγωγή κλπ κλπ υπεραξία κλπ κλπ.
Πόσοι τις κατέχουν αυτές τις κορυφαίες εταιρίες; Αγνωστο. Αλλά δεν μπορεί να είναι κάποιος μεγάλος πληθυσμός. Και γνωρίζουμε, από προηγούμενες ιστορικές περιόδους, πως στις κορυφές του εξουσιασμού έχουμε πάντα επιγαμίες και συμπεθεριάσματα. Νύφες από δω, γαμπροί από κει.
Αν αυτό όλο ακούγεται συνομωσιολογικό, δεν πειράζει. Δεν μας χαλάει τη μανέστρα. Καπιταλισμός είναι πάλι, και μάλιστα του χειρότερου είδους. Και καλό είναι να μην ξεχνάμε πως το παλιό όνειρο της παγκόσμιας επικράτησης δεν τέλειωσε με τον Καρλομάγνο, τον Τζέγκινς Χαν ή τον Χίτλερ.
Και δεν θα μπορούσε ο καπιταλισμός, που στο κάτω κάτω έχει και παιδιόθεν το κουσούρι να …συσσωρεύεται, να μην βλέπει τέτοια συνωμοτικά όνειρα. Τέτοια όνειρα που εκπληρώνουν και τον συσσωρευτικό του χαρακτήρα στο κάτω κάτω. Διότι είναι στην φύση του καπιταλισμού η συσσώρευση κι έτσι αποδεικνύεται κι ο καλύτερος dreamer του αρχαιοτάτου εκείνου ονείρου.
Κάποιοι βέβαια ακόμα κοιμούνται κι ονειρεύονται. Κι από δώ, κι απο κεί.
Αλλοι θα μου πεις το παθαίνουν και στον ξύπνιο τους.
Θραξ Αναρμόδιος
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως δεν νομίζω πως αυτή η χρηματοπιστωτική μερίδα χρηματοδότησε ποτέ καμμιά ανάπτυξη. Η “ανάπτυξη” που είδαμε τις προηγούμενες δεκαετίες παγκοσμίως δεν έγινε από την μερίδα αυτή και τα …δάνειά της. Εγινε από την άλλη μερίδα, την πιο παραδοσιακή, που δεν είχε ακόμα πάρει μυρουδιά τα νέα κόλπα καλά. Και βασίστηκε κυρίως στις καπιταλιστικές καταστροφές της προηγούμενης περιόδου. Κι όπου δεν υπήρχε καταστροφή ή είχε επουλωθεί, σηκώθηκε κι έφυγε και πήγε και επένδυσε αλλού. Εκεί που ακόμα υπάρχει τζάμπα εργατική δύναμη. Αλλά ο καπιταλισμός είναι σαν το αεροπλανάκι (την πυραμίδα). Κάποια στιγμή χτυπάει πάτο. Δεν είναι “ελλάττωμά” του αυτό. Προβλέπεται. Είναι εκ σχεδιασμού έτσι. Μετά ξαναπαίρνει μπρος πάλι.
ΥΓ2. Οι παραδοσιακοί καπιταλιστές, οι της παραγωγής μπλα μπλα υπεραξία μπλα μπλα, θέλουν κέρδος και χρήμα. Κλασσικά πράματα. Οι άλλοι οι μοντέρνοι οι χρηματοπιστωτές (για τις κορυφές μιλάω) δεν πολυσκοτίζονται γι’ αυτό το ζήτημα. Ούτως ή άλλως είναι οι ιδιοκτήτες των νομισμάτων παγκοσμίως. Φτιάχνουν όσο χρήμα τραβάει η ψυχή τους από το τίποτα. Τζάμπα είναι εξάλλου. Αλλο ζόρι φαίνεται να έχουν ετούτοι: την εξουσία (την πολιτική, την πολιτική). Γι’ αυτό και οι διεθνείς δανειακές τους συνθήκες ζητάνε πάντα κι από λίγη εθνική κυριαρχία από τον δανειζόμενο. Αλλά ένας συνεπής μοντέρνος μαρξιστής χαλιέται πολύ άμα ακουστεί οποιαδήποτε λέξη που παράγεται από το έθνος, οπότε σταματώ εδώ. Μη χαλάμε πάλι τις καρδιές μας, φτωχοί άνθρωποι είμαστε όλοι πια. Κι όποιος δεν είναι να μου το πει, γιατί ψάχνω να βρω δανειστή εναγωνίως.
———————————–
[Συν το παρακάτω σχόλιο στην συζήτηση που ακολούθησε]
Δεν μου φαίνεται πως έχουμε πολύ αντίθετες εκτιμήσεις για την κατάσταση που βρίσκεται ο καπιταλισμός γενικά. Η φλυαρία μου δυστυχώς πολλές φορές με ξεστρατίζει και τα μουντζουρώνω αντί να τα ξεκαθαρίζω. Θα ξαναπροσπαθήσω να το πω με λίγα λόγια. Με τη βεβαιότητα πως και πάλι δεν θα τα καταφέρω (λολ).
Στο ερώτημα “έχει ο σύγχρονος καπιταλισμός οργανωμένο σχέδιο ή στηρίζεται σε πήλινα πόδια” η δική μου σοφία (λολ εκ νέου) απαντάει ως εξής:
Απο τη μια ο καπιταλισμός είναι γερά στερεωμένος πολιτειακά, νομοθετικά, στρατιωτικά και υποκοσμιακά με διάφορους τρόπους. Από την άλλη δεν έχει μόνο ένα σχέδιο αλλά πολλά. Εχει τόσα σχέδια όσα είναι και οι επιμέρους φατριακές του συσσωματώσεις μέσα στην μεγάλη διεθνή συμμορία. Στην κορυφή της διεθνούς αυτής συμμορίας (follow the money) βρίσκουμε μια χούφτα εταιρίες που ελέγχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της παγκόσμιας πίττας και που φαίνεται να ανήκουν επίσης σε μια χούφτα ανθρώπους οι οποίοι μάλλον και συνιστούν το “διευθυντήριο” που ψάχνουμε, αλλά και τους σχεδιαστές του κυρίως “σχεδίου”. Οι εταιρίες αυτές είναι χρηματοπιστωτικές ή ελέγχουν κυρίως δια του χρηματοπιστωτικού κλάδου το μεγάλο εκείνο κομμάτι της παγκόσμιας πίττας που ελέγχουν. Το δε “κυρίως σχέδιο” είναι ένα αρχαιότατο εξουσιαστικό όνειρο διάφορων βαρέως ασθενούντων για παγκόσμια κυριαρχία. Μέχρι τώρα το επιχειρούσαν στρατιωτικά κυρίως και μετά μερικούς αιώνες ή και λιγώτερο, σπάγαν τα μούτρα τους κι αποτύγχαναν. Τώρα το επιχειρούν πιο πονηρά, δηλαδή πολιτισμικά και δανειο-χρηματοπιστωτικά. Και πιο λάου λάου και επιστημονικά.
Η φύση του καπιταλισμού (που παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς του μισεί και την ελεύθερη αγορά και τον ανταγωνισμό) είναι η συσσώρευση. Δηλαδή πάει καρτέλ -> ολιγοπώλιο -> μονοπώλιο. Αμα τον αφήσουμε (λολ) μπορεί να κάνει πραγματικότητα εκείνο το σενάριο επιστημονικής φαντασίας όπου το σύνολο της παγκόσμιας περιουσίας το κατέχει μία και μόνη εταιρία και άλλες εταιρίες ΔΕΝ υπάρχουν. Πάπαλα.
Εδώ τώρα φαίνεται να του αντιστέκεται μια πολύ παλιά ιδέα που έχει ένα είδος επίσης παλαιοτάτης ανθρώπινης υπερομάδας. Ιδέα και υπερομάδα δηλαδή είναι αρχαιότατα. Πρόκειται για το έθνος και την ιδέα που έχουν τα μέλη του περί συλλογικής ιδιοκτησίας, δίπλα και παράλληλα στην ιδέα περί ατομικής ιδιοκτησίας.
—————————
ΥΓ. Κι ένα χρήσιμο λινκ μιας έρευνας για το κεντρικό καπιταλιστικό διευθυντήριο.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου