Η υπόθεση του Ezra Pound

«Άρχισα να γερνώ από τότε που κατάλαβα ότι είχα μπλεχτεί σε ένα αδιάκοπο παιχνίδι.
Ο χρόνος με κυνηγούσε. Με άφηνε αποσβολωμένο.
Ο χρόνος ζούσε στα περίχωρα. Εγώ ζούσα στην πόλη.
Εγώ ζω στην πόλη και ο χρόνος με πρόλαβε»
Ezra Pound

Ποια είναι η ποιο σημαντική φυσιογνωμία της Αμερικανικής λογοτεχνίας; Είναι ένας άντρας του οποίου το όνομα και το έργο σήμερα στη χώρα του, είναι άγνωστο, υπήρξε επίσης σπουδαίος πατριώτης. Αυτός ο μεγάλος ποιητής, ο οποίος υπήρξε δημιουργός πολλών έργων κι ο οποίος επηρέασε και υποστήριξε πολλοί περισσότερους συγγραφείς από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία μας, είναι ο Ezra Pound. Αγνοημένος από τους Αμερικανούς, στους οποίους αφιέρωσε τη ζωή του, ο Ezra Pound πέθανε εξόριστος στη Βενετία (Ιταλία), 1η Νοεμβρίου του 1972.

Εξαιτίας του αγώνα του ενάντια στους παγκόσμιους τοκογλύφους, ο Ezra Pound πέρασε 13 χρόνια σε ένα ψυχιατρείο σαν America’s Unknown Prisoner (Άγνωστος Φυλακισμένος της Αμερικής). Υπήρξε το πιο γνωστό από τα πολλά θύματα της Κομμουνιστικής τακτικής όντας πολιτικός αντίπαλος, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και πέρασε 13 χρόνια περιορισμένος, χωρίς να έχει καταδικασθεί, σε αυτό που ο ίδιος ονόμαζε «η τρύπα του Διαβόλου». Εγώ και μερικοί ακόμη, ελλείψει χρημάτων, κάναμε ότι μπορούσαμε για να κινητοποιήσουμε το ενδιαφέρον των Αμερικανών πολιτών για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν κι έτσι, το 1958, καταφέραμε την απόσυρση των κατηγοριών.

Καμία πατρίδα για τον Πατριώτη: Όταν ο Pound αφέθηκε ελεύθερος κανένα Πανεπιστήμιο, οργάνωση ή εκδοτικός οίκος δεν ενδιαφέρθηκε ή προσφέρθηκε να δώσει σε αυτόν το γίγαντα της λογοτεχνίας μια θέση στην Αμερική. Τα Πανεπιστήμια μας, τα οποία είχαν
ανοίξει τις πόρτες τους κατά τη δεκαετία του 1930 σε μια πλειάδα ατόμων που είτε δεν μπορούσε να ενταχθεί κοινωνικά είτε αντιμετώπιζε προβλήματα είτε ήταν Κομμουνιστές οι οποίοι είχαν εξοριστεί από διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις, δεν είχαν καμία θέση γι αυτό το γηγενή συγγραφέα, ακόμη κι αν αυτός ήταν παγκοσμίως γνωστός για τη μεγάλη επιρροή που είχε ασκήσει στην παγκόσμια Λογοτεχνία. Ακόμη και σήμερα τα Πανεπιστήμιά μας προσφέρουν ακριβοπληρωμένες θέσεις σε «πρόσφυγες» από την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπως στον Josip Brodsky, ο οποίος εξορίστηκε από τη Ρωσία και ανέλαβε θέση στο Πανεπιστήμιο του Michigan.

Οι αμερικανοί πολίτες είναι τόσο αποτροπιασμένοι με τα Πανεπιστήμιά μας και τις ξένες εισροές στο επίπεδο οργάνωσης και μετάδοσης της γνώσεις, που φεύγουν από αυτά, μην αντέχοντας την οικονομική επιβάρυνση. Η νεολαία της Αμερικής, αποφεύγοντας το ξένο δηλητήριο σε αυτές στις σχολές, που έχουν μετατραπεί σε τρελάδικα διοικούμενα από προσωπικό με ανάλογη ανατροφή, που διακηρύττει πως τα ναρκωτικά και το χωρίς όρια και περιορισμούς σεξ είναι η μοναδικά αναγκαία μορφή εκπαίδευσης που χρειάζεται κάποιος προτού γίνει μέλος την επιβλητική νεολαία της Angelas Davis Communist. Στην αμερικανική εκπαίδευση μπορεί να επέλθει κάθαρση, μόνο μέσω της επιστροφής στην παράδοση των σπουδαίων αμερικανών ηγετών μας, όπως ο Ezra Pound.

Ο Ezra, οδηγήθηκε στο Νοσοκομείο της ST. Elizabeth με την κατηγορία της βίαιης συμπεριφοράς και προδοσίας της πατρίδας του, όταν επέστρεψε στην Αμερική το 1939 για μια αποστολή ειρήνης. Για 30 χρόνια είχε ζήσει στην Ευρώπη, επειδή δεν άντεχε να ζήσει στη δική του χώρα με το πενιχρό εισόδημα που κέρδιζε ως συγγραφέας. Όντας πολιτικός κρατούμενος στην Ουάσινγκτον με πλήρωνε 10 δολάρια τη βδομάδα για να δουλεύω σ’ ένα βιβλίο του οποίου είχε τα δικαιώματα, το History of Federal Reserve System. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποσό που εισέπραξα ποτέ στα 25 χρόνια της συγγραφικής μου πορείας στην Αμερική.

Παρ’ όλα τα 28 του χρόνια ο Ezra δεν είχε δικό του σπίτι, αυτοκίνητο ή τηλεόραση. Σπανίως κέρδιζε όσο ο μέσος Νεοϋορκέζος ως το προς το ζην, ενώ το 1939, όταν η σύζυγός του έλαβε ένα χρηματικό ποσό από κάποιο μακρινό συγγενή, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για να έρθει στην Αμερική, για να μας προειδοποιήσει να μην αναμειχθούμε στον πόλεμο που θα έπληττε την Ευρώπη, όπως είχαμε κάνει το 1917. Αν οι Αμερικανοί είχαμε ακολουθήσει τις συμβουλές του θα είχαμε σώσει 3 δις δολάρια και πολλές χιλιάδες αμερικάνικες ψυχές.

Η Εβραϊκή Κουρτίνα: Η προειδοποίηση του Ezra δεν έφτασε ποτέ στον αμερικανικό λαό. Όταν έφτασε στη Ν. Υόρκη το 1939, του αρνήθηκαν να μιλήσει στο ραδιόφωνο και τότε συνειδητοποίησε πως ήταν αδύνατο να διαπεράσει την Εβραϊκή Κουρτίνα. Τότε πήγε στην Ουάσινγκτον όπου ήρθε σε επαφή με ένα μεγάλο αριθμό πολιτικών. Άκουσαν την έκκλησή του, αλλά αγνόησαν τις προειδοποιήσεις του και αργότερα ψηφίστηκε να σταλούν θωρηκτά στη Βρετανία.

Ο Pound επέστρεψε στην Ιταλία όπου διέμενε για πάνω από μία δεκαετία. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού εκεί λόγω του ότι είχε «αναστήσει» τον Βιβάλντι που ήταν γνωστός ως ο Ιταλός Μπαχ, και υπήρξε ενεργό μέλος πολλών πολιτιστικών προσπαθειών. Δεν είχε αναμιχθεί ποτέ με την πολιτική και σε αντίθεση με τα ψέματα που διαδόθηκαν στην Αμερική, δεν υποστήριξε ποτέ το Φασιστικό Κόμμα.

Ο Pound, αιτήθηκε για ραδιοφωνική εκπομπή στο Radio Italy, με σκοπό να μεταφέρει μήνυμα ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Οι Ιταλοί υπεύθυνοι γνωρίζοντας πως δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ την Αμερικανική υπηκοότητα και ότι προσφάτως είχε επιστρέψει από την Ουάσινγκτον, υποψιάστηκαν πως θα μετέφερε κωδικοποιημένα μηνύματα. Παρόλο που ο Pound διακινδύνευσε τη ζωή του και ήταν ύποπτος για κατασκοπεία, δε δίστασε στιγμή. Έκανε διάφορες αναμεταδόσεις πολλές φορές τη βδομάδα μέχρι το βομβαρδισμό του Pearl Harbor, οπότε ο ίδιος και η σύζυγός του αποφάσισαν να επιστρέψουν στις ΗΠΑ.


Persona non Grata:  Όταν πήγε στην Αμερικανική Πρεσβεία να κάνει αίτημα για τις βίζες τους, ένας δεξιάς ιδεολογίας υπάλληλος τον ενημέρωσε πως λόγω των αναμεταδόσεών του θεωρούνταν Person non Grata στις ΗΠΑ και ότι το αίτημα για βίζα δεν μπορούσε να υλοποιηθεί. Όντας μη σχετικός με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και μην έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η πρεσβεία της Αμερικής ήταν σε μια αφόρητη προ-κομμουνιστική κατάσταση, ο Ezra δέχτηκε αυτή την τελείως αβάσιμη απόφαση.

Όπως πολλοί άνθρωποι, έτσι κι ο υπεύθυνος υπάλληλος, θεωρούσε ότι ο Ezra είχε εγκαταλείψει την αμερικανική υπηκοότητα, πολλά χρόνια πριν, κι έτσι έμεινε έκπληκτος όταν ανακάλυψε ότι ήταν ακόμα αμερικανός πολίτης. Ο υπάλληλος είπε ότι το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο νου, ήταν ότι ο Pound δε γνώριζε κανέναν στον οποίο θα μπορούσε να κάνει έφεση γι’ αλλαγή της απόφασης. Έτσι εκείνος παρέμεινε στην Ιταλία και μερικές βδομάδες αργότερα έμαθε ότι η Αμερική είχε εμπλακεί στον πόλεμο, μετά το βομβαρδισμό του Pearl Harbor, μετά την πασιφανή συνωμοσία του Ρούσβελτ και του Μπάρροους. Στις 29 Ιανουαρίου του 1942, αναμετέδωσε από το Radio Italy:

«Επίσημα αρχεία του FBI «Oι HΠA είναι εδώ και μήνες παράνομα στον πόλεμο, κάτι που αποτελεί εγκληματική πράξη του Προέδρου, του οποίου η ψυχική κατάσταση δεν ήταν, απ’ όσο μπορώ να συμπεράνω, σε καλή κατάσταση. Δεν έκανε όλα όσα θα περίμενε κανείς από τη δική του θέση υπευθυνότητας.»

Μετά την απελευθέρωση του Pound το 1958, το Chicago Tribune, σημείωσε πως ο Ezra Pound είχε περάσει από ψυχιατρική εξέταση, κάτι όμως που δεν ίσχυε για το Ρούσβελτ .

Στις 22 Ιουλίου του 1942, από τα επίσημα αρχεία του FBI, ο Pound αναμετέδωσε:

«Λοιπόν, σας γέμισαν με ψέματα 20 χρόνια τώρα και συνεχίζουν και το κάνουν μέσω των Mr. Squirmy και Mr. Slime, μέσω του BBC Radio και όλων των Εβραϊκών ραδιοφώνων των Schenectady, New York and Boston—και η Boston που υπήρξε πόλη της Αμερικής από όταν είχε το μέγεθος του Rapallo.»

Το Τμήμα Δικαιοσύνης τον παρέπεμψε με τη δικαιολογία της εσχάτης προδοσίας κι όταν ο Αμερικανικός Στρατός συνέτριψε τις Ιταλικές δυνάμεις, ο Pound μετέτρεψε τον εαυτό του στον πρώτο Αμερικανό φρουρό. Οι στρατιώτες δεν τον γνώριζαν, αλλά οι αξιωματικοί τους τον ήξεραν, κι αμέσως τον έστειλαν στο διαβόητο στρατόπεδο της Pisa, όπου ήταν έγκλειστοι οι πιο περιβόητοι βιαστές και δολοφόνοι που ανέμεναν την εκτέλεσή τους.

Ένα ειδικό σιδερένιο κλουβί διαμορφώθηκε για τον Pound στην αυλή, σε κοινή θέα των υπόλοιπων κρατουμένων, λόγω του ότι ο συγγραφέας ήταν μια σημαντική προσωπικότητα. Από το ανοιχτό κλουβί του, ο Ezra παρακολούθησε τον ιδιωτικό απαγχονισμό του Lousi Till,  o oποίος βάναυσα βίασε και σκότωσε δύο νεαρά κορίτσια. Αργότερα ο γιος του Till, Emmitt, σκοτώθηκε στο Μισισίπι και οι New York Times πως «ο πατέρας του είχε πεθάνει ως ήρωας πολεμώντας για την πατρίδα του». Ο Pound με είχε ενημερώσει για ο ιστορικό του Till, αλλά οι εφημερίδες αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν την ιστορία, κι έτσι, ακόμη και σήμερα αυτός ο άνθρωπος θεωρείται ένας «ήρωας».

Εκτεθειμένος στις παγωμένες νύχτες, μέσα στο κλουβί, ο Ezra υπέφερε από σωματική εξάντληση κι έτσι οδηγήθηκε στην Ουάσινγκτον για να παραπεμφεί σε δίκη. Αυτοί που τον είχαν οδηγήσει ως εκεί, υπέθεταν πως θα δικαστεί με συνοπτικές διαδικασίες κι έπειτα θα εκτελεσθεί. Οι Εβραίοι δικηγόροι από το Τμήμα Δικαιοσύνης είπαν στον Pound αρχικά θα έπρεπε να αναιρέσει όσα είχε πει για το Ρούσβελτ και τους Εβραίους. Παρόλο που ήταν άρρωστος εκείνος αρνήθηκε. Μου είπε κάποια χρόνια αργότερα

«Επέμεινα να εμείνω σε όσα είχα πει. Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα υπάρξει αληθινή δίκη».

Ο Σίγουρος Τρόπος: οι Εβραίοι είχαν ακολουθήσει τις ίδιες τεχνικές με τις οποίες είχαν διαπρέψει στη Σοβιετική Ρωσία. Ο πολιτικός κρατούμενος είχε πρώτα εκτεθεί σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και όντας ανίκανος να αντισταθεί θα ριχνόταν έρμαιο στο δικαστήριο, όπου και δημόσια, θα αναιρούσε όσα είχε πει κι έπειτα θα συλλαμβάνονταν και θα εκτελούνταν. Ο Pound τους τρομοκράτησε με την άρνησή του να λάβει μέρος σε αυτό το θέατρο. Το Τμήμα Δικαιοσύνης τότε, δεν μπορούσε να κάνει μια δίκη ανάλογη με αυτών στη Μόσχα, αν το θύμα αρνούνταν να συμμετάσχει στο παιχνίδι τους.

Ένας παγκόσμια διάσημος ποιητής, καταθέτοντας στο ανοιχτό δικαστήριο και λέγοντας για τις προσπάθειές του να αποτρέψει το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κρίνοντας το Jew Radio της Αμερικής θα μπορούσε να θεωρηθεί κυρίαρχος της κατάστασης. Το Τμήμα Δικαιοσύνης τότε ανέτρεξε στο Βιβλίο των Σοβιετικών Κανονισμών (Soviet Book of Rules) βρήκε μια εναλλακτική λύση. Ο Ezra Pound κρίθηκε πως είχε το ακαταλόγιστο από κυβερνητικούς ψυχιάτρους και παραπέμφθηκε στο ομοσπονδιακό άσυλο στην Ουάσινγκτον, στο νοσοκομείο της St. Elizabeth. Σε αυτό το ‘‘πρωτόγονο’’ φρενοκομείο, κάθε λεπτή ευαισθησία θα μπορούσε να μετατραπεί μέσα σε λίγους μήνες σε ανέλπιδη παρανοϊκότητα.

Οι Εβραίοι δικηγόροι απέτυχαν να λυγίσουν τη μεγάλη δύναμη του χαρακτήρα του Pound. Η ανυπότακτη θέλησή του που τον είχε σώσει από την Pisa τον κρατούσε τώρα κάτω από χειρότερες συνθήκες. Για να τον κάνει να λυγίσει, το Τμήμα Δικαιοσύνης δεν ενημέρωσε την οικογένειά του για το που βρισκόταν. Ο γιος του, Omar, έχοντας υπηρετήσει στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ιταλία, δε γνώριζε που βρισκόταν ο πατέρας του για πολλούς μήνες και η γυναίκα του ενημερώθηκε από τις εφημερίδες για την παραμονή του στην Ουάσινγκτον. Στην αρχή της αρνήθηκαν τη βίζα, αλλά ένας ξάρδερφός της, ο οποίος κατείχε θέση στα γραφεία του Βρετανικού Στρατού, παρενέβη κι έτσι κατάφερε να μεταβεί στην Ουάσινγκτον.

Της είπαν τότε πως ο σύζυγός της ήταν πολύ επιθετικός για να δεχτεί επισκέπτες, αλλά εκείνη επέμενε κι έτσι μεταφέρθηκε στο τμήμα κράτησης του Pound που ήταν η πιο βίαιη μονάδα κράτησης του νοσοκομείου. Τον βρήκε ήρεμο, παρόλο που περιτριγυριζόταν από οξείες κραυγές παρανοϊκών. Λίγους μήνες αργότερα ο T.S.Eliot κατέφθασε από την Αγγλία. Τρόμαξε από τον περιβάλλον του εγκλεισμού του Pound και με τις διασυνδέσεις του κατάφερε και τον μετέφερε σε άλλη πτέρυγα με καλύτερες συνθήκες, όπου και σιγά σιγά άρχισε να ανακάμπτει και η υγεία του. Συνέχισε τη δουλειά του στο Cantos και συνέχισε έχοντας μεγάλη ανταπόκριση από πολλές σπουδαίες προσωπικότητες. Το 1949 κέρδισε το βραβείο Bollinger. Όμως η κατακραυγή του Εβραϊκού τύπου ο οποίος συχνά αναφερόταν σε εκείνον ως ο «τρελός προδότης» κατάφερε μέσω του διασυρμού του στα ΜΜΕ να αναιρέσει τη βράβευσή του.


Ο λόγος του Hemingway: Μετά τη φυλάκιση του Pound και για περισσότερο από μία δεκαετία, ένας από τους μαθητές του, ο νοβελίστας Hemingway, πρότεινε πως είχε έρθει ο καιρός να αφεθεί ελεύθερος. Ο Hemingway τον οποίο ο Pound είχε βοηθήσει πάρα πολύ, είχε χτίσει τη φήμη του ως συγγραφέας κολακεύοντας πριν τους εβραίους δημοσιογράφους στη Ν. Υόρκη ανθρώπους σαν τους Winchell Sobel και Earl Wilson. Τώρα όλοι είχαν στραφεί προς εκείνον λόγω του αιτήματός του και αργότερα τον κατηγόρησαν.

Το Τμήμα Δικαιοσύνης δε μπορούσε να κάνει κάτι, διότι ο Ezra είχε απαρνηθεί το δικαίωμά του να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της υποτιθέμενης προδοσίας του. Επίσης, οι μεταφράσεις των λόγων του ήταν τόσο φτωχές που δε μπορούσαν να θεωρηθούν αποδεικτικά στοιχεία. Επίσης ο Τύπος από τις συνεχείς αναφορές του σε αυτόν, ως ο «τρελός προδότης», διασφάλισε πως δε θα μπορούσε να έχει μία δίκαιη δίκη. Επίσης, όταν ο Pound, μου είπε το 1947 ότι η μόνη περίπτωση του να αθωωθεί ήταν η Κυβέρνηση να αποσύρει όλες τις κατηγορίες, έμεινε έκπληκτος.

Δεν πιστεύω πως ένας αβοήθητος φυλακισμένος σε ένα ψυχιατρείο, θα μπορούσε να υπαγορεύσει τους όρους του σε μια τόσο ισχυρή ομάδα συνωμοτών. Μετά από μια δεκαετία και παραπάνω, οι εβραίοι δικηγόροι στο Τμήμα Δικαιοσύνης συμφώνησαν με τους όρους του. Με εξαίρεση το Rudolf Hess, ο Pound, ήταν ο μόνος πολιτικός κρατούμενος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου που βρισκόταν ακόμα στη φυλακή. Όπως και ο Hess, είχε διαπράξει το υπέρτατο έγκλημα, είχε διακηρύξει την ειρήνη. Το Τμήμα Δικαιοσύνης κάλεσε ως επικεφαλή τον δεξιάς ιδεολογίας Robert Frost, και απέσυρε όλες τις κατηγορίες.

Η υπόθεση του Ezra Pound αποδεικνύει ότι τα βιολογικά παράσιτα κυρίευσαν τον έλεγχο της διανοητικής διαδικασίας των ανθρώπων. Στο πέρας της ζωής του, ο Ezra έζησε ως άγιος, θυσιάζοντας τα πάντα για τον αμερικανικό λαό. Τα παράσιτα αυτά μας απέκλεισαν από το να γνωρίζουμε το έργο του. Πολλοί άλλοι πατριώτες φυλακίστηκαν πολεμώντας τον κομμουνισμό, άντρες όπως oι William Dudley Pelley, George Sylvester Viereck, Ellis O. Jones και άλλοι, αλλά κανείς δεν παρέμεινε τόσο στη φυλακή όσο ο Pound. Όταν δημοσίευσα τη βιβλιογραφική συγγραφική παραγωγή του έργου του το 1961, δεν εντάχθηκε σε καμιά βιβλιογραφική πατριωτική έκδοση.

Το μάθημα είναι απλό. έχουμε αποκοπεί από τις ρίζες μας λόγω των παρασίτων και το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι να μαραθούμε και να πεθάνουμε αν αποτύχουμε να επανακτήσουμε τον έλεγχο του περιβάλλοντός μας.-

by Eustace Mullins

Αφορισμοί του Ezra Pound

Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.

Αν κάποιος μάθει καλά Ελληνικά, μπορεί να βρει σχεδόν ολόκληρη την ποίηση στον Όμηρο.

Μπορείς να καταλάβεις τον κακό κριτικό από το γεγονός ότι αρχίζει και μιλά για τον ποιητή και όχι για το ποίημα.

Ποιητές, που δεν τους ενδιαφέρει η μουσική, είναι -ή γίνονται- κακοί ποιητές.

Ο ναός είναι ιερός επειδή δεν είναι προς πώλησιν.

Μεγαλοφυΐα είναι η ικανότητα να μπορείς να δεις δέκα πράγματα όταν ο κανονικός άνθρωπος βλέπει ένα.

Ποτέ δεν γνώρισα κάποιον που να άξιζε μια δεκάρα που να μην ήταν ευέξαπτος.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αγαπά κάποιος το ίδιο βιβλίο στα δεκαοκτώ και στα σαράντα οκτώ του χρόνια.

Η μουσική αρχίζει να ατροφεί όταν απομακρύνεται πολύ από το χορό. Η ποίηση αρχίζει να ατροφεί όταν απομακρύνεται πολύ από τη μουσική.

Η μεγάλη λογοτεχνία είναι απλά γλώσσα φορτισμένη με νόημα στον ύψιστο βαθμό.

Κανένας άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ένα βαθυστόχαστο βιβλίο μέχρι να έχει δει και να έχει ζήσει τουλάχιστον ένα μέρος από το περιεχόμενό του.

————————

Ezra Pound «Ἀπὸ τὶς διακηρύξεις τοῦ Εἰκονισμοῦ»

«Εικονα» έιναι ο,τι παρουσιάζει τὸ πνευματικὸ καὶ συναισθηματικὸ σύμπλεγμα μιᾶς χρονικῆς στιγμῆς.

   Χρησιμοποιῶ τὸν ὄρο «σύμπλεγμα» περισσότερο μὲ τὴν τεχνικὴ ἔννοια ποὺ τοῦ ἔδωσαν νεότεροι ψυχολόγοι, ὅπως ὁ Χάρτ, μολονότι ἴσως δὲν συμφωνῶ ἀπολύτως μαζί τους.

   Εἶναι ἡ ἀκαριαία παρουσίαση ἑνὸς τέτοιου «συμπλέγματος» ποὺ παρέχει τὸ αἴσθημα τῆς αἰφνίδιας

ἀπελευθέρωσης· ἐκεῖνο τὸ αἴσθημα ἐλευθερίας ἀπὸ τοὺς περιορισμοὺς τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου· ἐκεῖνο τὸ αἴσθημα τῆς αἰφνίδιας ἀνάτασης, ποὺ βιώνουμε ἐμπρὸς στὰ κορυφαῖα ἔργα τῆς τέχνης.

Εἶναι προτιμότερο νὰ δημιουργήσει κανεὶς μιὰ Εἰκόνα σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ παρὰ νὰ γράψει ὀγκώδη ἔργα.

   Ὅλ’ αὐτά, πάντως, ἴσως μερικοὶ τὰ θεωρήσουν συζητήσιμα. Ἐπείγουσα ἀνάγκη εἶναι νὰ φτιάξουμε ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΑΠΟ ΜΗ γιὰ ὅσους ξεκινοῦν νὰ γράφουν στίχους. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ στριμώξω ὅλ’ αὐτὰ σ’ ἕναν μωσαϊκὸ δεκάλογο. Γιὰ ἀρχή, ἂς ἀναλογιστοῦμε τὶς τρεῖς προϋποθέσεις (τὰ αἰτήματα τῆς ἄμεσης μεταχείρισης, τῆς λεκτικῆς οἰκονομίας καὶ τῆς ἀκολούθησης τῆς μουσικῆς φράσης) ὄχι ὡς δόγμα –ποτὲ μὴν ἐκλαμβάνεις κάτι ὡς δόγμα– ἀλλὰ ὡς τὸ πόρισμα ἑνὸς μακροῦ στοχασμοῦ, ποὺ κι ἂν ἀκόμη εἶναι στοχασμὸς κάποιου ἄλλου, εἶναι ἐνδεχομένως ἀξιοπρόσεκτος.

   Μὴ δίνεις σημασία στὴν κριτικὴ ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν γράψει ποτὲ οἱ ἴδιοι κάτι ἀξιόλογο. Συλλογίσου τὴν ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸ ἀληθινὸ ἔργο τῶν Ἑλλήνων λυρικῶν καὶ δραματουργῶν καὶ στὶς θεωρίες ποὺ σκαρφίστηκαν οἱ Ἑλληνολατίνοι γραμματικοὶ γιὰ νὰ ἐξηγήσουν τὴ μετρική τους.

A Few Don’ts by an Imagiste, 1913

το είδα

<<<    ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΕΙΣ ΕΝΝΟΙΩΝ ΩΣ ΜΕΣΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (VIDEO) 

 Ο Τσε, ο Τσάβες, ο Τσίπρας και οι gay "γάμοι"    >>>