Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

ΕΙΔΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

α) αν το κριτήριο είναι η προέλευσις και ο τρόπος εμφανίσεως τότε:

1. Λευκή Προπαγάνδα: Είναι η φανερή, η επίσημη, είναι μια κυβερνητική ή κομματική ανακοίνωση, ένας επίσημος τηλεοπτικός σταθμός, μια επίσημη εφημερίδα ή περιοδικό. Το πλεονέκτημα της είναι το κύρος, το μειονέκτημα η περιορισμένη ακτίνα επιδράσεως, εφόσον γίνεται από μια παράταξη δεν γίνεται δεκτή από τους οπαδούς της άλλης.

2. Φαιά Προπαγάνδα: Είναι ανυπόγραφη, ανώνυμη, δεν έχει επισήμως πατρότητα, διεξάγεται με φήμες και διαδόσεις, ονομάζεται και “προπαγάνδα του ψιθύρου”. Η τάση της διάδοσης αυτής είναι να μεγαλοποιεί τα πράγματα. Χρησιμοποιήθηκε από τον Τζέκις Χαν ο οποίος άφηνε επίτηδες να δραπετεύσουν διάφοροι αιχμάλωτοι αφού προηγουμένως φρόντιζε να έχουν ακούσει διογκωμένες πληροφορίες για τις δυνάμεις του ώστε να κάμπτουν το ηθικό των εχθρών του.. Μια ακόμα εφαρμογή του ψιθύρου είναι αυτή που συχνά χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές με σκοπό την απογοήτευση του κοινού και κατ επέκταση την αντίδραση του, διέδιδαν δηλαδή φήμες για μεγάλη βοήθεια των Αμερικανών με σκοπό να ελπίζει η κοινή γνώμη, και με την εκ των πραγμάτων διάψευση, προκαλούσαν μια εικόνα “αθέτησης” (της ανύπαρκτης υπόσχεσης) εκ μέρος των Αμερικανών, οπότε ο κόσμος στρεφόταν εναντίων των Αμερικανών ή της κυβέρνησης για κακούς χειρισμούς που έχασε την βοήθεια. Ο κατάλληλος αγωγός του ψιθύρου είναι Ταξιτζήδες, κουρείς, μοδίστρες, γκαρσόνια, εισπράκτορες λεωφορείων, ταχυδρόμοι, πλασιέ, οπότε αρκεί οι προπαγανδιστές να είχαν άμεση ή έμμεση επαφή με αυτούς οπότε η "δουλειά" λειτουργούσε από μόνη της. Ο Γκαίμπελς έκανε ειδικές μελέτες επάνω στον “ψίθυρο”, διέδιδε μια φήμη στο Βερολίνο και μετά διαπίστωνε το πόσο χρόνο έκανε να φτάσει ως τις άκρες της Γερμανίας και πόσο να ξαναγυρίσει πίσω στην Πρωτεύουσα. Επίσης
εξέταζε τι είδους μεταβολές συνέβαιναν από την αρχική φήμη.

Αντιψίθυρος: Κομμουνιστές και Ναζιστές μελέτησαν τρόπους για την αντιμετώπιση του ψιθύρου. Ο μηχανισμός ήταν να αφήνουν έναν ψίθυρο εντυπωσιακό να διαδοθεί (και να διογκωθεί) και μετά να τον διαψεύσουν με τρόπο που θα προκαλέσει σόκ! δηλαδή ο Γκαίμπλες για να πλήξει φήμες που οργίαζαν στην Γερμανία περί συνωμοσιών μέσα στο Ναζιστικό κόμμα, διέδωσε σκοπίμως ότι εξεκαθαρίσθη ως συνωμότης ο Χίμλερ, μετά οργάνωσε μια τελετή και τον τοποθέτησε στην πιο τιμητική θέση δίπλα στον Χίτλερ.


3. Μαύρη Προπαγάνδα: Είναι εκείνη που εμφανίζεται με ψεύτικη πατρότητα, αποδίδεται σε πηγή διαφορετική από την πραγματική, με ψεύτικη και πλαστή υπογραφή, με σκοπό την παραπλάνηση. Χαρακτηριστική περίπτωση του τότε υπουργού ασφαλείας Μανιαδάκη που χρησιμοποίησε διάφορους πρώην κομμουνιστές που ήξεραν καλά την νοοτροπία και την ορολογία του κομμουνισμού, εξέδωσε δήθεν παράνομα Ριζοσπάστη, παράλληλα με τον Ριζοσπάστη τον πραγματικό του ΚΚΕ. Ο Ψεύτικος Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε πιο τακτικά και εκ των πραγμάτων πιο “άνετα” και έτσι έθεσε κάτω από την δική του καθοδήγηση τους οπαδούς του ΚΚΕ, οπότε με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ έπαιρνε γραμμή από τον ψεύτικο Ριζοσπάστη. Ο Ψεύτικος Ριζοσπάστης κατήγγειλε όλους τους κομματικούς ηγέτες του ΚΚΕ ως “πράχτορες της ασφαλείας” με αποτέλεσμα να απομονωθούν από τους ομοιδεάτες τους, να συλληφθούν και να εξουδετερωθούν. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης Γ.Γ του ΚΚΕ για μια περίοδο έπαιρνε γραμμή από τον ψεύτικο Ριζοσπάστη. Εκεί οφείλεται η αρχική του στάσις υπέρ του “Όχι” της 2ης Οκτωβρίου του 1940 με επιστολή του, παρότι η Σοβιετική Ένωση είχε κάνει συμμαχία με τον Χίτλερ.

β) αν το κριτήριο είναι το κοινό της Προπαγάνδας τότε:

1. Η Σταθεροποιητική Προπαγάνδα: απευθύνεται στους οπαδούς της προπαγανδιζόμενης ιδέας, αποβλέπει στην συνεχή στερέωση των πεποιθήσεων των και την διατήρηση του ενθουσιασμού, διότι η κοινή γνώμη είναι ρευστή και αν δεν ανανεωθεί θα χαθεί.

2. Η Μεταπειστική Προπαγάνδα: απευθύνεται στους αμφιταλαντευόμενους μη κομμουνιστές, με σκοπό την ενθυλάκωση τους στον κομμουνισμό.

3. Η Διασπαστική ή Διαλυτική Προπαγάνδα: Απευθύνεται στους φανατικούς αντιπάλους οι οποίοι δεν πρόκειται να μεταπισθούν, αποβλέπει στην διάσπαση τους, την καλλιέργεια διενέξεων και αιρέσεων μέσα στο δικό τους στρατόπεδο. Προσπαθεί να διαβάλλει τη ηγεσία, να καλλιεργήσει κλονισμό της εμπιστοσύνης των οπαδών προς την ηγεσία όσον αφορά προς την έκβαση των αγώνων τους.

4. Ειδική Προπαγάνδα: εφαρμόζεται σε εντελώς ειδικές καταστάσεις όπως λ.χ. προς τους ουδέτερους.

γ) αν το κριτήριο είναι ο στόχος τότε:

1. Στρατηγική Προπαγάνδα: Είναι ο μόνιμος πυρήνας κάθε Προπαγάνδας, αντιστοιχεί στην αμετακίνητη τελική επιδίωξη του κινήματος η οποία δεν μεταβάλλεται. Είναι σταθερή και μακρόπνοη

2. Τακτικής Προπαγάνδας: Είναι ελισσόμενη, διαδίδει όχι αιώνιες ιδέες αλλά ευκαιριακά συνθήματα, υπηρετεί όχι μακρινό τελικό σκοπό, τον οποίο κρύβει ή ακόμα και αρνείται.

δ) αν το κριτήριο είναι το περιεχόμενο τότε:

1. απλή Προπαγάνδα: διαδίδει ιδέες, ενισχύει και ανανεώνει την πίστη των οπαδών και προσελκύει νέους οπαδούς.

2. Αντιπροπαγάνδα: Αποσκοπεί στην καταπολέμηση της προπαγάνδας του αντιπάλου, ο οποίος επίσης πραγματοποιεί διάδοση των ιδεών του. Προσπαθεί να προφυλάξει τους οπαδούς της από τις ιδέες του εχθρού για να τους κρατήσει. Αντιμετωπίζει την μεταπειστική προπαγάνδα του εχθρού.


Η μέθοδος των “Σταθμών”: Σύμφωνα με αυτήν δίνονται στην κοινή γνώμη ορισμένα “γεγονότα - σταθμοί” π.χ συνέδρια κόμματος, έναρξις οικονομικού προγράμματος κτλ. Με την έντονη προβολή αυτών των σταθμών επιτυγχάνεται η στροφή ολόκληρης της κοινής γνώμης προς το σημείο που σκόπιμα έχει επιλεγεί, έτσι πραγματοποιείται ο έλεγχος χωρίς να φαίνεται. Προσφέροντας στην κοινή γνώμη “σταθμούς” επίσης γνωρίζει προς ποιο σημείο είναι στραμμένα όλα τα βλέμματα.

ΚΛΑΔΟΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

1. Εμπορική ή οικονομική προπαγάνδα (Διαφήμιση προϊόντων)
μέσω αυτής είτε μας θυμίζουν μια ανάγκη μας, είτε την δημιουργούν!

2. Θρησκευτική προπαγάνδα
εκμεταλλεύονται την έμφυτη τάση του ανθρώπου προς το θείον, και την άγνοια αυτού. Μας διδάσκει το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο προσεγγίζοντας τες εντελώς επιφανειακά άρα και λανθασμένα.

3. Πολιτική προπαγάνδα: επιβολή πολιτικο-ιδεολογικών πεποιθήσεων


Σχέση Εμπορικής και Πολιτικής Προπαγάνδας: αλληλοεπηρεάζονται, η εμπορική υπόσχεται οφέλη μέσω προϊόντων, της πολιτικής το προϊόν είναι το πρόγραμμα με το οποίο ο κόσμος θα ωφεληθεί, Η εμπορική έχει την μάρκα η πολιτική το σύμβολο (σβάστικα, σφυροδρέπανο), η εμπορική έχει το σλόγκαν “πίνετε μπίρα τάδε” η πολιτική έχει το σύνθημα “Τσοβόλα δώστα όλα”. Η Πολιτική ουσιαστικά είναι μέρος της Εμπορικής, εφόσον διαφημίζει πρόσωπα, αλλά η πολιτική έχει ευρύτερο φάσμα στόχων, αφού επιδιώκει εκτός από την εμπορική προβολή προσώπων, την επιβολή πολιτικο-ιδεολογικών πεποιθήσεων.

Σχέση Θρησκευτικής και πολιτικής Προπαγάνδας: Η πολιτική προπαγάνδα είναι πολλές φορές ίδια με την θρησκευτική, εφόσον δανείζεται μεθόδους και συστατικά στοιχεία από αυτήν όπως η “θεοποίησις” των ηγετών, η “αγιοποίησις” των “μαρτύρων-ηρώων”, η “ιεροποίησις” των συμβόλων του κινήματος.

ΜΕΣΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ:

Ραδιόφωνο
Εφημερίδα
Κινηματογράφος
Τηλεόραση

Επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος έχει όχι τυχαία περιορισμένο χρόνο, δεν δύναται να ερευνήσει άρα και να σχηματίσει προσωπική πεποίθηση. Παράλληλα όμως στόχος της προπαγάνδας είναι να του δημιουργήσει (με βάσει την κολακεία) την ψευδαίσθηση ότι έχει προσωπική πεποίθηση (συμφέρει και τον εγωισμό του) με το να την πάρει έτοιμη από την εφημερίδα ή την τηλεόραση, αφού άλλωστε του δίνεται η εντύπωση ότι τα μέσα αυτά εκφράζουν την κοινή γνώμη. Τα μέσα αυτά και κυρίως η Εφημερίδα και η Τηλεόραση έχουν το κατάλληλο κύρος (Λευκή Προπαγάνδα) και το μέγα πλεονέκτημα ότι μπορεί να επαναλαμβάνει συστηματικά τα επιχειρήματα καθημερινά σε μικρές δόσεις, να επανέρχεται συνεχώς στις ίδιες ιδέες και γεγονότα ώστε στο τέλος να επιβάλει η να υποβάλει τις απόψεις στον αναγνώστη - ακροατή σαν αυταπόδεικτα, αναμφισβήτητα γεγονότα και “κοινές αλήθειες”. Έπειτα η επιχειρηματολογία της μάζας θα στηρίζεται στο “το λέει όλος ο κόσμος”

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ:

Εξομοίωσις: Η εμπιστοσύνη του κοινού κατακτάται με διάφορα τεχνάσματα, το πρώτο είναι η εξομοίωσις του προπαγανδιστή με τον λαό, ο οποίος πάντα φροντίζει να έχει την κατάλληλη ένδυση, στάση, γλώσσα που να δίνει οικεία εικόνα προς το κοινό του. Π.χ. ο Μάο φορά στολή απλού στρατιώτη. Αν απευθύνεται σε εργάτες θα πει “Συνάδελφοι, εγώ που σας μιλώ είμαι ένας εργάτης σαν και εσάς”. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλλιεργεί την εικόνα ότι δήθεν η ηγεσία του προέρχεται από την εργατιά, ενώ στην πραγματικότητα οι περιπτώσεις που εργάτες φτάνουν στην ηγεσία των κομμάτων αποτελούν μύθο.

Κολακεία: Άριστη μέθοδος! Ο Προπαγανδιστής πρέπει να κολακέψει το κοινό και να υπογραμμίσει έντεχνα ότι αυτός απλώς εκφράζει τις απόψεις του πλήθους, ότι το τάδε θέμα εξαρτάται από το κοινό, και ότι αυτός θα υποταχθεί πρώτος στην κοινή βούληση. Έτσι ο Προπαγανδιστής Αγκιτάτορας αφού πρώτα εντέχνως υποβάλει την ιδέα ότι είναι απόλυτος ανάγκη να γίνει απεργία, λέει στην συγκέντρωση “ αυτή είναι η κατάστασις, και τώρα εσείς θα αποφασίσετε τι θα κάνουμε, τι λέτε; θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια;” παράλληλα οι διάσπαρτοι, μέσα στον όχλο παπαγάλοι του κόμματος, θα φωνάξουν “όχι όχι” ο Αγκιτάτορας θα ρωτήσει “τι θα κάνουμε” οι παπαγάλοι θα φωνάξουν “απεργία”. Έτσι θα παρασυρθούν όλοι και θα φωνάξουν όλοι μαζί “απεργία απεργία”.
Ο Αγκιτάτορας μετά θα προσποιηθεί ότι έχει κάποιες αντιρρήσεις και επιφυλάξεις, τις οποίες θα τις προβάλει με τέτοιο τρόπο που θα ωθήσει την μάζα να ενισχύσει την “απόφαση της”, οπότε τελικά ο Αγκιτάτορας δήθεν υποτάσσεται στην βούληση του όχλου που αισθάνεται κυρίαρχος, ενώ στην πραγματικότητα η απόφαση έχει παρθεί πολύ νωρίτερα στα γραφεία του κόμματος. Οι ιθύνοντες αποτελούν κλειστές οργανώσεις μιας προνομιούχας κάστας, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι διδάσκονται από τον λαό, και ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος και όταν αποφασίσει ο λαός τίποτε δεν μπορεί να του αντισταθεί, και μετά ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα...
Ο Προπαγανδιστής ενώ πρέπει να θεωρηθεί συνάδελφος, δεν πρέπει να κατέβει εντελώς στο επίπεδο της μάζας, γιατί τότε δεν θα μπορεί να καθοδηγήσει, πρέπει να τον θεωρήσουν τον “πρώτο μεταξύ ίσων”, τον “καλύτερο των ομοίων”, ότι αυτός είναι ο καλύτερος εκφραστής της κοινής βουλήσεως...

ποτέ εναντίον του ρεύματος: μεγάλη προσοχή δίνουν οι προπαγανδιστές στο να μην αιφνιδιάσουν την κοινή γνώμη, διότι η κοινή γνώμη φοβάται το καινούριο, ανησυχεί για το άγνωστο, οπότε οι προπαγανδιστές προπαρασκευάζουν πριν από κάθε ενέργεια τον κόσμο. Ο Γκαίμπελς πριν γίνουν νέες περικοπές στα δελτία τροφίμων, φρόντιζε να κυκλοφορήσουν φήμες ώστε να προετοιμάζεται ψυχολογικώς το κοινό, διέδιδε μείωση 50% μετά έκανε 15% οπότε αντί να έρθει απογοήτευσις ερχόταν ανακούφιση...
Επίσης μεγάλη προσοχή δίνει ο προπαγανδιστής στο να μην προσβάλει τις αρχές της ισχύουσας - τρέχουσας ηθικής. Η αλλαγή τους επιπέδου της ηθικής ενός λαού απαιτεί πολύ χρόνο, επιτυγχάνεται με πολύ υπομονή, βήμα βήμα και τμηματικά σε κάθε γενιά.

“αποστολές θυσίας”: Όταν το Κόμμα - Κυβέρνηση θέλει να προβεί σε κάποιες ενέργειες και δεν γνωρίζει εκ των προτέρων το πως θα αντιδράσει το κοινό, δεδομένου ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση ο λαός να χάσει την εμπιστοσύνη του προς το Κόμμα, αναθέτει σε κάποιο στέλεχος να εμφανιστεί μπροστά. Κοινοποιούν ότι οι ενέργειες αυτές δήθεν είναι δική του πρωτοβουλία (τον χρησιμοποιεί δηλαδή ως κυματοθραύστη), με σκοπό αν όλα πάνε καλά το στέλεχος κερδίζει δημοτικότητα, αν οι ενέργειες προκαλέσουν έντονη αντίδραση της κοινής γνώμης, τότε το Κόμμα “καταδικάζει” τις ενέργειες αυτές, και τιμωρεί υποτίθεται τον υπεύθυνο, αλλά στην πραγματικότητα τον βάζει σε θέση “ψυγείο” για λίγο καιρό μέχρι να ξεχάσει ο όχλος. Πάντα στα δημοκρατικά καθεστώτα οι ενέργειες που θα προκαλέσουν έντονη αντίδραση συμβαίνουν στην αρχή ή μέση της τετραετίας και ποτέ στο τέλος!

Αγόρευσις: Η προπαγάνδα στηρίζεται στο συναίσθημα, άρα η εικόνα πείθει και να παρασέρνει τον όχλο, έτσι για μια αγόρευσις του “Αρχηγού” θα λάβει χώρα σε κολοσσιαίες πλατείες, στις οποίες το άτομο χάνεται και μεταβάλλεται σε μάζα, πλατείες στις οποίες ορθώνονται μεγάλα και εντυπωσιακά μνημεία και μαυσωλεία, με γιγαντιαίες σημαίες, με προβολείς να εναλλάσσουν τον φωτισμό, χιλιάδες περιστέρια εξαπολύονται στον ουρανό και πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το τι θα πει ο “αρχηγός” αλλά το γεγονός ότι η μάζα εντυπωσιάζεται από την σκηνοθεσία και υποβάλλεται.
Η αγόρευσις γίνεται ένας συνδυασμός προφορικού λόγου και θεάματος και ακροάματος (ορχήστρες παιανίζουν, μεγάφωνα μεταδίδουν εμβατήρια και χειροκροτήματα). Ο ρήτορας πρέπει να εκφράσει την “κοινό παρανομαστή”, αντί για ιδέες να προτιμά τις παραστατικές εικόνες, να μιλά κοφτά, να χρησιμοποιεί λέξεις κατανοητές και δυναμικές, να αποπνέει αυτοπεποίθηση, να είναι σύντομος, να αρχίζει εντυπωσιακά και αν κλείνει με μια θριαμβευτική κορώνα. Πρέπει να χρωματίζει την φωνή του εκεί που πρέπει και όσο πρέπει, να την διαφοροποιεί και να τις προσδίδει έξαρση και μεταδοτικό πάθος, να αλλάζει τον ρυθμό της ομιλίας του ώστε να είναι πότε γρήγορος και πότε αργός αναλόγως με την επιδιωκόμενη εντύπωση. Να κάνει τις χειρονομίες που περιμένει ο λαός ή άλλες που θα ξαφνιάσουν ευμενώς, να κάνει παύσεις ανάμεσα στις φράσεις του με την γεμάτη σημασία υπονοούμενα για να τις υπογραμμίσει. Ο Χίτλερ όταν μιλούσε είχε μπροστά του μια κονσόλα και ανάλογα το ύφος που μιλούσε και το περιεχόμενο πατούσε πλήκτρα και άλλαζε τον φωτισμό.

Εκλογές: Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν έχουν κανένα νόημα, κι όμως διεξάγονται, γιατί έχουν θέαμα και ευκαιρία για ζυμώσεις, παίρνουν και χαρακτήρα ομαδικής ψυχαγωγίας. Αναλόγως ισχύει και για τα “Δημοκρατικά” καθεστώτα.

Ο ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Μια συζήτηση μπορεί να είναι είτε τυχαία είτε προκαθορισμένη, δημοσία ή ιδιωτική. Αν είναι προκαθορισμένη, ο προπαγανδιστής συλλέγει πληροφορίες ώστε να προετοιμαστεί ανάλογα, αν πάλι είναι τυχαία, τότε ο προπαγανδιστής θα προσπαθήσει εκείνη την ώρα να σχηματίσει μια αντίληψη γι αυτόν, μετράει παραμέτρους όπως ηλικία, ντύσιμο, συμπεριφορά, τον τόπο συναντήσεως, τον τρόπο που μιλάει.
Ο προπαγανδιστής δεν βιάζεται να μπει στο θέμα, ξεκινά μια γενική συζήτηση για να διαπιστώσει τι είδους άνθρωπος είναι ο συνομιλητής, ποιες οι ιδέες του, ποια η μόρφωση του, ποια τα ενδιαφέροντα του και ποια η πολιτική του τοποθέτησις! Αφού λάβει γνώση του αντιπάλου μπαίνει σιγά σιγά στο θέμα.
Ο Προπαγανδιστής πρέπει να πείσει το κοινό ότι κατέχει το θέμα χωρίς να είναι φανατισμένος, γιατί αν δώσει χρώμα φανατισμού, μετά κανείς δεν μεταπείθεται.
Υπάρχει ειδικός λόγος να μην εξάψει το πείσμα του αντιπάλου, διότι σε κάποια πράγματα θα προσποιηθεί ότι συμφωνεί ως προς την ορθότητα με σκοπό να αναγκάσει και τον αντίπαλο με την σειρά του να συμφωνήσει αντιστοίχως σε κάποια δικά του. Το ζήτημα είναι ο προπαγανδιστής να συμφωνήσει με δέκα πράγματα του αντιπάλου δευτερευούσης όμως σημασίας, και να τον παρασύρει να συμφωνήσει και αυτός έστω και σε ένα αλλά θεμελιώδες!
Μεγάλο λάθος είναι να θίξει κανείς τον συνομιλητή του, αντιθέτως πρέπει να τον κολακέψει και να προσποιηθεί ότι θαυμάζει τις απόψεις του. Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς ότι με μια συζήτηση είναι δυνατόν να μετατρέψει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο, αν πιέσει υπερβολικά χαλάει η υπόθεση διότι η πίεση “χτυπά” τον εγωισμό του άλλου και καταστρέφει ότι έχει χτιστεί μέσω της κολακείας.

ΑΝΤΙΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Χτύπημα στον εχθρό: Οι βουλευτές των Κ.Κ. καταθέτουν νομοσχέδια για μεγάλες αυξήσεις των μισθών και των ημερομίσθιων ιδίως όταν γνωρίζουν ότι η οικονομική κατάστασις δεν το επιτρέπει, έτσι εφόσον είναι δεδομένο ότι όχι μόνο δεν θα υπάρξει αύξηση αλλά πιθανώς και μείωση, πλήττουν τον εχθρό. Αν το ΚΚ ήταν κυβέρνηση όχι μόνο δεν θα έδινε αυξήσεις αλλά θα έκανε και μειώσεις των αποδοχών όπως έκανε σε όλες τις χώρες που πήρε την εξουσία.

Οι Προπαγανδιστές συνηθίζουν να μεταφέρουν τα δικά τους ελαττώματα στον εχθρό. Ενώ δηλαδή επιτίθονται διαμαρτύρονται για και ενίστανται για την υποτιθέμενη επιθετικότητα των θυμάτων τους. Ενώ δηλαδή κάνουν επιθετικό (ιμπεριαλιστικό) πόλεμο κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως ιμπεριαλιστές, ενώ οι ίδιοι είναι οι χειρότεροι ρατσιστές κατηγορούν τους εχθρούς (που απλά αντιδρούν στον ρατσισμό τους) ως ρατσιστές! Όταν ετοιμάζονται για πόλεμο και το αντιληφθούν οι αντίπαλοι τους και οργανώνουν την άμυνα τους, τους κατηγορούν ότι οι ενέργειες τους αυτές είναι απειλή για την ειρήνη.

Μόλυνσις του εχθρού: Μια κλασσική τεχνική είναι η μόλυνσις του εχθρού με ένα ψέμα το οποίο μετά θα αποσυρθεί ως λάθος, αλλά η διάψευσις δεν εξαλείφει ποτέ την πρώτη εντύπωση. Π.χ. η “αυγή” κάποτε κατηγόρησε μια εφημερίδα ότι πήρε 200.000$ από τους Αμερικανούς, φυσικά ήξερε ότι είναι ψέματα, και μόλις η άλλη εφημερίδα υπέβαλε μήνυση, η “αυγή” έσπευσε να ζητήσει συγνώμη για το “λάθος” της. Ο πολύς κόσμος όμως διάβασε την καταγγελία αλλά δεν διάβασε την διάψευση.
Ο Χίτλερ είχε πει “και το πιο χονδροκομμένο ψέμα αφήνει πάντα ίχνη ακόμα και αν εκμηδενιστεί”
Η μόλυνσις του εχθρού χρησιμοποιείται από τους προπαγανδιστές όταν δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις ιδέες και τα επιχειρήματα των άλλων, έτσι αντί να χτυπούν τις ιδέες και τα επιχειρήματα, χτυπούν τους φορείς, δηλαδή χτυπούν αυτόν που τα λέει και όχι αυτά που λέει, έτσι εκθέτοντας τον καταστρέφουν αυτόματα και τα επιχειρήματα τα οποία δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσουν, διότι αν ήταν σε θέση θα αντιμετώπιζαν αυτά και όχι τον φορέα.

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Το πλεονέκτημα της επιθετικότητος:

όποιος επιτίθεται έχει την πρωτοβουλία και μπορεί να καθορίζει ο ίδιος τα θέματα στα οποία θα δοθούν “μάχες” για την κατάκτηση της κοινής γνώμης. Αποφεύγει εκείνα στα οποία υστερεί, και επιλέγει εκείνα που υστερεί ο αντίπαλος.

Όποιος έχει την πρωτοβουλία αποσπά αυτομάτως το μεγαλύτερο μέρος από την προσοχή της κοινής γνώμης, αφού είναι αυτός που τροφοδοτεί το “νέο”, και η κοινή γνώμη ταυτίζεται με αυτόν.

Ο επιτιθέμενος παρουσιάζεται ως ισχυρότερος, ενώ ο αμυνόμενος στην κοινή γνώμη παρουσιάζεται ως απολογούμενος, άρα θεωρείται σαν ένοχος. Οι μάζες συνήθως πάνε με τον ισχυρότερο.

Με την επίθεση πολλές φορές αυτός που την εξαπολύει, αν είναι σε μειοψηφία (π.χ. οι κομμουνιστές), καταφέρνει να αναπληρώσει την έλλειψη όγκου μέσω της δυναμικότητας. Οι πόλοι που έλκουν τις μάζες είναι ο όγκος (πληθώρα) και η ισχύς (ο αυριανός νικητής). Η επιθετικότητα (υποκατάστατο της δυνάμεως), δημιουργεί εντύπωση ισχύος, οπότε και προσελκύει τις μάζες.
Η επιθετικότητα όμως δεν πρέπει να ξεπερνά τα όρια, διότι αν τα ξεπεράσει, θα δημιουργήσει το αίσθημα του φόβου στις μάζες, ο οποίος φόβος επιδρά κατασταλτικά στις μάζες μηδενίζοντας τες.

Αντιπερισπασμός: όταν ο εχθρός στριμώχνει πλήττοντας τα ασθενή σημεία, ο προπαγανδιστής για να αποφύγει την αμυνόμενη στάση άρα απολογούμενη, άρα ένοχη, ξεκινά νέα επίθεση σε άλλο θέμα αφενός για να απομακρύνει την σκέψη του όχλου από το αδύνατο του σημείο, και συνάμα να την στρέψει την προσοχή του όχλου προς το αδύνατο σημείο του αντιπάλου.

Πόλεμος των νεύρων: εντάσσεται στην επίθεση. Το νευροψυχικό μας σύστημα έχει δυο πόλους, ένα θετικό και έναν αρνητικό. Στον πρώτο ανήκουν τα θετικά συναισθήματα (χαρά, αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση) και στο δεύτερο τα αρνητικά (λύπη, απελπισία, απογοήτευσις). Μεταξύ τους υπάρχει ένα είδος νοητού άξονος που τα συνδέει, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες βρίσκεται σε ισορροπία ανάμεσα στους δυο πόλους. Αυτή η ισορροπία μπορεί να ανατραπεί με μια αιφνίδια και υπέρμετρη φόρτωση του ενός πόλου, ή ακόμα χειρότερα αν υπάρξει γρήγορη ανταλλασσόμενη υπερφόρτωση πότε του ενός πόλου πότε του άλλου. Τότε ο ιδεατός άξονας σπάει, οι πόλοι αποσυνδέονται και τα συναισθήματα δρουν ανακατεμένα με αποτέλεσμα να καταρρεύσει το νευροψυχικό σύστημα, οπότε να περιέλθει σε αδυναμία αντιστάσεως, οπότε να συντριβεί με το παραμικρό χτύπημα.

τεχνική Πολέμου των νεύρων: στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον εκφοβισμό. Με συνεχείς απειλές, επιδιώκεται η διατήρησις του υποψηφίου θύματος σε κατάσταση μόνιμης ανησυχίας και αδιάπτωτου εκνευρισμού. Η κατάστασις αυτή υπονομεύει την ψυχική αντοχή, ανατρέπει την νευρική ισορροπία, η οποία φέρνει αδυναμία αντιστάσεως, και αυτή την πλήρη κατάρρευση. Οι προπαγανδιστές τότε μπορούν εύκολα να περάσουν στον όχλο (μέσω της ηττοπάθειας) τον δούρειο ίππο της υποχωρητικότητας (βλέπε Μπαμπούλας Τουρκία)
Ακόμα περισσότερο ο πόλεμος των νεύρων στηρίζεται στην τεχνική της συνεχούς εναλλαγής απειλής και χαμόγελου. Σε αυτήν την περίπτωση ο αντίπαλος οδηγείται τεχνητά σε συνεχείς μεταπτώσεις από το ένα άκρο στο άλλο, από την ανησυχία στην ανακούφιση, τον συναγερμό στην χαλάρωση κτλ. Όταν η εναλλαγή αυτή παραταθεί πολύ, έχει σαν αποτέλεσμα σιγά σιγά να έρθει η ύπνωσις, οι αντιδράσεις ατονούν και η συνείδησις “μουδιάζει” όπως το σκυλί του Παυλώφ στο κρέας, οπότε όταν έρθει το τελικό χτύπημα δεν υπάρχει αντίδρασις.
Σοβαρό πλεονέκτημα στην τακτική αυτή των εναλλασσόμενων συναισθημάτων είναι ότι το θύμα δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του επιτιθέμενου, παραμένουν σκοπίμως ασαφής, οπότε το θύμα αδυνατεί να χαράξει γραμμή δράσεως.



Της επανάληψης: Οι προπαγανδιστές επαναλαμβάνουν συνεχώς την “ερμηνεία” ενός γεγονότος, οπότε ο απλός άνθρωπος είναι ευκολότερο να προτιμήσει την μια ερμηνεία που άκουσε 20 φορές, παρά να διαλέξει μόνος του μια από τις πολλές ερμηνείες που τις άκουσε μια φορά.

Της μισής αλήθειας: Το ψέμα δεν αποδίδει, διότι αποκαλύπτεται σε βάθος λίγου ή πολύ χρόνου και τότε καταστρέφεται ολοκληρωτικά ολόκληρο το οικοδόμημα της προπαγάνδας! Παρουσιάζοντας την πραγματικότητα ως ένα σημείο μπορεί να περάσει την εικόνα που θέλει χωρίς να πει κάτι συγκεκριμένο οπότε να μην μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον προπαγανδιστή π.χ. σε ένα επικείμενο δικαστήριο... Έχει διαπιστωθεί ότι όσο πιο χονδρό είναι το εξαπολυόμενο ψεύδος, τόσο πιο πιστευτό γίνεται διότι η μάζα σκέπτεται ότι δεν θα ήταν δυνατόν να που κάτι τόσο ακραίο πράγμα αν δεν ήταν αλήθεια.



παραδείγματα στην πράξη:

Όταν κατατέθηκε ο προϋπολογισμός το 1958, ένα Γιουγκοσλαβικό πρακτορείο ειδήσεων ανέφερε ότι ο προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος, ότι προβλέπει μεγάλες επενδύσεις για παραγωγικά έργα, και γενικότερα υπάρχουν θετικά στοιχεία για την ανάπτυξη. Στα αρνητικά ανέφερε το παθητικό εμπορικό ισοζύγιο. Ο κομμουνιστικός ραδιοσταθμός ανέφερε ότι το Γιουγκοσλαβικό πρακτορείο μετέδωσε ότι ο νέος Ελληνικός προϋπολογισμός προβλέπει παθητικό τάδε εκατομμυρίων δολαρίων στο εμπορικό ισοζύγιο... Δεν έχει πει ψέματα, δείχνει αμεροληψία αναφέροντας ότι το είπε πρακτορείο ουδέτερης γειτονικής χώρας, περνάει την εικόνα που θέλει. Ενώ δεν έχει πει ψέματα λέει ψέματα!
“της έννοιας”: Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν στους δημόσιους λόγους τους λέξεις οι οποίες οι έννοιες τους μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως, π.χ. το γνωστό “Λεφτά υπάρχουν!” κι όμως δεν είπε ψέματα, όντως υπάρχουν, αλλά δεν διευκρίνισε για ποιους υπάρχουν, η Μάζα νόμιζε ότι απευθυνόταν σε αυτούς, ενώ ο προπαγανδιστής απευθυνόταν στις τράπεζες. Απόδειξη το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση η οποία προβλέπει ότι τα 110 ΔΙΣ, βάσει υπογραφής θα πάνε όλα για πληρωμή προηγούμενων χρεολυσίων, δηλαδή από την μια ξένη τράπεζα κατ ευθείαν στην άλλη ξένη τράπεζα χωρίς καν να περάσουν από Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα ο Έλλην πολίτης επιβαρύνθηκε τους τόκους των 110 ΔΙΣ που μόνο για το έτος 2011 είναι 16 ΔΙΣ... άρα λεφτά υπάρχουν... αλλά για τις Τράπεζες...
“της βαρύτητος”: ο προπαγανδιστής αναφέρει 9 γνωστές ή ευκόλως αποδείξιμες αλήθειες και 1 ψέμα, η μάζα αν επισημάνει το ψέμα, είτε θα αναλογιστεί ότι απλά διαφωνεί σε ένα από τα δέκα πράγμα φυσιολογικό ή θα το συγχωρέσει ως επίσης φυσιολογικό ανθρώπινο λάθος. Αυτό όμως το λάθος είναι ικανό να αντιστρέψει τα πάντα διότι δεν έχει σημασία το άθροισμα αλλά η βαρύτητα!

το είδα