Ο όρος «Occidentalism» υπάρχει μόνο στη γαλλική γλώσσα και έχει μια πολύ συγκεκριμένη έννοια. Έχει μια ευρύτερη γεωγραφική σημασία, που σε άλλες γλώσσες μεταφράζεται «Δύση» ('West'). Σε αυτό το πλαίσιο
Πάτρικ Μπιουκάναν, γνωστός Αμερικάνος συντηρητικός συγγραφέας και πρώην σύμβουλος του Νίξον και του Ρήγκαν, έγραψε πριν από μια δεκαετία το μπεστ-σέλερ του, «Ο Θάνατος της Δύσης» (‘La Mort de l'Occident’ στα γαλλικά), όπου θρηνεί για τη εισβολή στη Δύση εκατομμυρίων μη χριστιανών μεταναστών. Σύμφωνα με τον Buchanan, η Αμερική και η Ευρώπη είναι και οι δύο μέρος της Δύσης.
Πάτρικ Μπιουκάναν, γνωστός Αμερικάνος συντηρητικός συγγραφέας και πρώην σύμβουλος του Νίξον και του Ρήγκαν, έγραψε πριν από μια δεκαετία το μπεστ-σέλερ του, «Ο Θάνατος της Δύσης» (‘La Mort de l'Occident’ στα γαλλικά), όπου θρηνεί για τη εισβολή στη Δύση εκατομμυρίων μη χριστιανών μεταναστών. Σύμφωνα με τον Buchanan, η Αμερική και η Ευρώπη είναι και οι δύο μέρος της Δύσης.
Ωστόσο, γνωρίζουμε καλά ότι η Αμερική και η Ευρώπη δεν είναι συνώνυμες, παρά το γεγονός ότι προς το παρόν εξακολουθούν να κατοικούνται από πλειοψηφίες καθαρόαιμων Ευρωπαίων. Πολύ συχνά στην πρόσφατη ιστορία μας, οι πληθυσμοί αυτών των δύο μεγάλων ηπείρων, παρά τον σχεδόν ίδιο πληθυσμό τους, έχουν εμπλακεί σε αιματηρούς πολέμους μεταξύ τους.
Ο γαλλικός όρος «occidentalisme» («δυτικοποίηση») υποδεικνύει την έννοια της ιδεολογίας, και όχι την ιδέα μιας οντότητας σταθερής σε χρόνο και όρια, όπως είναι η περίπτωση του «L'Occident». Να σας υπενθυμίσω ότι ο γαλλικός τίτλος του βιβλίου του Γερμανού φιλόσοφου και συγγραφέα Oswald Spengler, “Der Untergang des Abendlandes”, ή στα γαλλικά, “Le declin de l'Occident”, («Η παρακμή τηςΔύσεως») δεν αντικατοπτρίζει με ακρίβεια την έννοια του γερμανικού τίτλου. Η γερμανική λέξη «Untergang» σημαίνει «το τέλος του τέλους», την τελική κατάρρευση και είναι ισχυρότερη από ό, τι η γαλλική λέξη «declin», που αφήνει μια πρόβλεψη ότι θα μπορούσε να υπάρξει αναστροφή την τελευταία στιγμή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι όροι «η Δύση» («L'Occident») και «Δυτικοποίηση» («occidentalisation»), έχουν μια σημασιολογική διαφορά. Κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια έχουν αποκτήσει στη γαλλική γλώσσα αρνητική έννοια που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση, τον χυδαίο αμερικανισμό, τον άγριο φιλελευθερισμό και «το μονοθεϊσμό της αγοράς», και περιγράφεται από τον Ροζέ Γκαρωντύ. Είμαστε πολύ μακριά από τη δεκαετία του '60 και του '70 του προηγούμενου αιώνα, όταν το περιοδικό ‘Défense de l'Occident’ κυκλοφορούσε στη Γαλλία με ονόματα συγγραφέων γνωστών στους κύκλους μας. Το ίδιο ισχύει και για τη γαλλικό πολιτικο-πολιτισμικό κίνημα, ‘Occident’, τη δεκαετία του ‘60, που έδωσε υποσχέσεις για τους Γάλλους εθνικιστές αλλά και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή εθνικιστική νεολαία.
Οι δύο όροι, «Δύση» (‘Occident’) και «occidentalism» που σήμερα χτυπιούνται από τους κύκλους των Γάλλων εθνικιστών και Identaires, εξακολουθούν να εγκωμιάζονται στους κύκλους των Ανατολικοευρωπαίων identitarians εθνικιστών, οι οποίοι υποφέρουν από ένα σύνδρομο κατωτερότητας εξ αιτίας της πρόσφατης μετα-κομμουνιστικής ευρωπαϊκής τους ταυτότητας. Στην Πολωνία, στην Ουγγαρία και στην Κροατία, για παράδειγμα, το να επικαλεσθεί κάποιος τη "Δύση" είναι συχνά ένας τρόπος για να τονίσει το μεγάλο πολιτισμό κάποιου, ή ένας τρόπος για να καυχηθεί ότι είναι ένας κομψός άνθρωπος του κόσμου.
Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής οι Ανατολικοευρωπαίοι δεν ήταν μόνο θύματα εκφοβισμού και καταπίεσης από τους κομμουνιστές, αλλά αισθάνονταν προσβεβλημένοι καθώς θεωρούντο Ευρωπαίοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ειδικά όταν οι Δυτικοί, δηλαδή οι Γάλλοι και οι Άγγλοι, χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ανατολή», προκειμένου να περιγράψουν την "Ανατολική Ευρώπη" ή "l'Europe de l'Est." Επιπλέον, στη γαλλική γλώσσα υπάρχει για την Ανατολική Ευρώπη ο όρος "L'Europe orientale" - επίθετο του οποίου η αποσαφήνιση, κάνει την Ανατολική Ευρώπη έξαλλη, γιατί το γαλλικό επίθετο “oriental” («ανατολίτικο») θυμίζει την Ανατολή της Τουρκίας, της Αραβίας, του Ισλάμ - έννοιες με τις οποίες δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση.
Η Βαλκανοποίηση και Παγκοσμιοποίηση
Η ιστορία των λέξεων και οι σημασιολογικές διαφορές δεν σταματούν εδώ. Όλοι στην Ανατολική Ευρώπη, είτε αριστεροί είτε δεξιοί, είτε κατά της παγκοσμιοποίησης είτε υπέρ της παγκοσμιοποίησης, ακόμη και η άρχουσα πολιτική τάξη στην Ανατολική Ευρώπη θέλει να αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη της «κεντρικής Ευρώπης» και όχι ως πολίτες της Ανατολικής Ευρώπης. Η γερμανική ‘Mitteleuropa’, όρος που σημαίνει «Κεντρική Ευρώπη», ένας όρος που φέρνει στη μνήμη τις νοσταλγικές μέρες της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, με τη γλυκύτητα της ζωής της κάποτε Βουλής της Αυστρίας, στην οποία όχι πολύ καιρό πριν ανήκαν Σλοβάκοι, Πολωνοί, Κροάτες, Ούγγροι, και ακόμη και Ρουμάνοι και Ουκρανοί.
Υπάρχει και ο όρος «Βαλκάνια» και «βαλκανικός», που χρησιμοποιείται με μια ουδέτερη έννοια στη Γαλλία, κατά την περιγραφή της νοτιοανατολικής Ευρώπης, έχει μια επιθετική χροιά στον πολιτισμό της Κροατίας, έστω και αν η ονομασία δεν έχει καμία υποτιμητική έννοια. Οι Κροάτες θεωρούν για τον εαυτό τους είναι ότι είναι στα μαχαίρια με τον Άλλο, δηλαδή τους γείτονές τους στη Σερβία ή την Βοσνία.
Ιδίως μεταξύ των Κροατών εθνικιστών και identitarians, οι όροι «Βαλκάνια» και «βαλκανοποίηση» σημαίνουν όχι μόνο μια γεωπολιτική κατάρρευση του κράτους, αλλά προκαλούν συναισθήματα που συνδέονται με την βάρβαρη συμπεριφορά, την πολιτική κατωτερότητας, και την εικόνα της φυλετικής παρακμής της Λευκής ταυτότητά τους.
Επιπλέον, ο όρος «balkanesque» στην κροατική γλώσσα συχνά προκαλεί αρνητικά συναισθήματα που αναφέρεται σε ένα μίγμα των διαφόρων φυλετικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων που προέρχονται από την Ασία και όχι στην Ευρώπη.
Στη Σερβία, δεν συμβαίνει το ίδιο, δεδομένου ότι η σερβική ταυτότητα είναι πραγματική και καλά ριζωμένη στο ιστορικό χρόνο και στο χώρο των Βαλκανίων, και για αυτό δεν έχει υποτιμητική έννοια.
Ποια Ευρώπη;
Ας προχωρήσουμε περισσότερο στην Ευρώπη. Φυσικά, στη φημισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι ακριβώς σημαίνει να είμαι ένας καλός Ευρωπαίος σήμερα; Ας είμαστε ειλικρινείς. Λόγω της μαζικής εισροής μη Ευρωπαίων μεταναστών, κυρίως από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όλοι οι Ευρωπαίοι, είτε Γάλλοι γηγενείς, είτε Άγγλοι γηγενείς, ή «γηγενείς» από όλα τα μέρη της Ευρώπης, έχουν γίνει καλοί "balkanesque Balkanisers." Πράγματι , τι σημαίνει σήμερα να είναι ένας Γερμανός, να είναι Γάλλος ή να είναι Αμερικανός, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι περισσότερο από το 10-15 τοις εκατό των Γερμανών και τω Γάλλων και περισσότερο από το 30 τοις εκατό των πολιτών των ΗΠΑ είναι μη-ευρωπαϊκής λευκής καταγωγής; Κάντε μία επίσκεψη στη Μασσαλία και θα αισθάνεστε ότι επισκέπτεστε μια πόλη της Αλγερίας. Το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης μοιάζει με το αεροδρόμιο του Χονγκ Κονγκ. Οι περιοχές γύρω από το Neukölln στο Βερολίνο εκπέμπουν μια μυρωδιά Kasbah Λιβάνου. Το έδαφος, η τύρφη, η γη, το αίμα, τόσο αγαπητά στον Dominique Venner ή στον Maurice Barrès, τόσο αγαπητά σε όλους μας, τι σημαίνουν όλα αυτά σήμερα; Απολύτως τίποτα.
Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσουμε τους αλλοδαπούς ("allogènes"), ως τους μόνους ενόχους. Θα πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, ότι είναι οι ίδιοι, οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι είναι κυρίως υπεύθυνοι για την ‘δυτικοποίηση’ και, συνεπώς, για την απώλεια της ταυτότητάς μας. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι όσο μπορεί κανείς να κατηγορήσει την «άγνοια» των Αμερικανών, τουλάχιστον οι Αμερικανοί δεν σπαράσσονται από μικρού χρονικού διαστήματος ενδοευρωπαϊκό φυλετισμό. Ενδεχομένως, οι Αμερικανοί ευρωπαϊκής καταγωγής μπορεί να γίνουν αύριο η αιχμή του δόρατος της αναγέννησης της νέας ευρω-λευκής ταυτότητας. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η ευαισθητοποίηση για την φυλετική ταυτότητα μεταξύ των Λευκών Αμερικάνων εθνικιστών είναι ισχυρότερη από ό, τι μεταξύ των Ευρωπαίων εθνικιστών.
Στην Ευρώπη του αύριο, ακόμα και στην καλύτερη (και απίθανη) περίπτωση να φύγουν όλοι οι αλλοδαποί, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα είναι το κλίμα ευνοϊκό για μεγάλες αδελφικές αγκαλιές μεταξύ Ιρλανδών και Άγγλων, μεταξύ Βάσκων και Καστιλιάνων, μεταξύ Σέρβων και Κροατών, μεταξύ Κορσικανών και Γάλλων. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ολάκερη η ιστορία της Ευρώπης, ολόκληρη η ιστορία των Ευρωπαίων τις τελευταίες δύο χιλιετίες έχει οδηγήσει σε ατελείωτους αδελφοκτόνους πολέμους. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει στην "l'Europe orientale", δηλαδή στην "Ανατολική Ευρώπη", η οποία εξακολουθεί να μαστίζεται από μίση εθνοτήτων. Το πιο τελευταίο παράδειγμα είναι ο πρόσφατος πόλεμος ανάμεσα σε δύο παρόμοιους λαούς, τους Σέρβους και τους Κροάτες. Ποιος θα μπορούσε να μας εγγυηθεί ότι το ίδιο δεν θα συμβεί αύριο και πάλι, ακόμη και αν καθ’υπόθεση σταματήσει η εισροή Ασιατο-Αφρικανών μεταναστών;
Το να είσαι ένας "καλός Ευρωπαίος" δεν σημαίνει τίποτα σήμερα. Λέγοντας για τον εαυτό σου ότι είσαι ένας "καλός δυτικός" δεν έχει επίσης κανένα νόημα. Το να είσαι ριζωμένος σε κάποια συγκεκριμένη γη μέσα στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης δεν έχει απολύτως καμία σημασία σήμερα, γιατί οι γειτονιές μας, που κατοικούνται από αλλοδαπούς, μαζί με μας, υπόκεινται στην ίδια καταναλωτική κουλτούρα. Μπορεί να υπάρχει κάτι παράδοξο που συμβαίνει με την άφιξη των μη Ευρωπαίων αλλοδαπών: οι ατελείωτοι πόλεμοι και οι διαφορές μεταξύ των ευρωπαίων εθνικιστών, δηλαδή μεταξύ Πολωνών και Γερμανών, μεταξύ Σέρβων και Κροατών, μεταξύ Ιρλανδών και Άγγλων - φαίνεται να έχουν ξεπεραστεί. Η συνεχής εισροή των μη Ευρωπαίων στα ευρωπαϊκά εδάφη μας, κάνει την ονομασία «Ευρωπαϊκή Ευρώπη» ένα λεξικογραφικό παραλογισμό.
Το καθήκον μας είναι να ορίσουμε τους εαυτούς μας πρώτα ως κληρονόμους της ευρωπαϊκής μνήμης, ακόμα κι αν μπορεί να ζούμε έξω από την Ευρώπη. Στην Αυστραλία, τη Χιλή και την Αμερική, ή και σε άλλο πλανήτη. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλοι εμείς οι "καλοί Ευρωπαίοι" στην νιτσεϊκή έννοια της λέξης, όλοι μας μπορεί να αλλάξουμε τη θρησκεία μας, τις συνήθειές μας, τις πολιτικές απόψεις μας, τη γη μας, την εθνικότητά μας, ακόμη και τα διαβατήριά μας. Αλλά δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από την ευρωπαϊκή κληρονομικότητα μας.
Δεν είναι οι αλλοδαποί, αλλά οι καπιταλιστές, οι banksters, οι «antifas» και οι αρχιτέκτονες του ‘καλύτερου κόσμου’, είναι οι κύριοι εχθροί μας. Για να τους αντισταθούμε θα πρέπει να αναβιώσει η φυλετική ευαισθητοποίηση μας και η πολιτιστική μας κληρονομιά. Και τα δύο πάνε χέρι-χέρι. Η πραγματικότητα της λευκής φυλής μας και ο πολιτισμός μας δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα, ακόμη και μετακομίσουμε σε άλλο πλανήτη. Η κληρονομιά μας, δηλαδή, τα γονίδιά μας, δεν πρέπει ποτέ να αλλάξουν.
Η Φυλή, όπως ο Julius Evola και ο Ludwig Clauss μας διδάσκουν, δεν είναι απλά βιολογικά δεδομένα. Η φυλής μας είναι η πνευματική μας ευθύνη η οποία μόνο αυτή εξασφαλίζει την ευρωπαϊκή επιβίωσή μας.
* Ο Δρ Tom Sunic (www.tomsunic.com) είναι πρώην καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας (τότε Γιουγκοσλαβίας) το 1953. Ο πατέρας τους, ο καθολικός δικηγόρος Mirko Sunic (1915–2008), υπήρξε κρατούμενος για λόγους «συνείδησης» από το κομμουνιστικό καθεστώς τα έτη 1984–1988. Οι απόψεις του έχουν συχνά θεωρηθεί ότι ταυτίζονται με το κίνημα της «Νέας Δεξιάς» (‘Nouvelle Droite’). Ζει χρόνια στην Αμερική και είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Αμερικάνικου Κόμματος της Ελευθερίας (πρώην American Third Position Party ή A3P) που αναφέρεται ως «ένα πολιτικό κόμμα για τους Λευκούς Αμερικάνους».
<<< ΕΥΓΕ ΣΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ – ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ !
Εδώ ο κόσμος καίγεται και τα διαστροφικά Μαντεία …χτενίζονται! >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου