Το ντοκιμαντέρ γυρίζεται στο Λούτον (Luton) της Αγγλίας, μια πόλη 50 χλμ. από το Λονδίνο, με πληθυσμό 205.000 κατοίκους. Οι λευκοί Βρετανοί, πλέον, αποτελούν το περίπου μισό του συνολικού πληθυσμού (54%). Το 25% της πόλης είναι μουσουλμάνοι (50.000). Στο Λούτον υπάρχουν 30 τζαμιά! Φανταστείτε μία πόλη σαν την Πάτρα να έχει 30 τζαμιά!
Το Lutonτα τελευταία χρόνια θεωρείται η έδρα ατόμων
με ακραίες απόψεις. Ήταν η έδρα της τρομοκρατικής ισλαμιστικής ομάδας ‘Al-Muhajiroun’ πριν αυτή απαγορευτεί. Το Luton είναι και η έδρα της θεωρούμενης από τα media«ακροδεξιάς» αντι-ισλαμιστικής ομάδας ‘EnglishDefenceLeague’ (EDL) που δημιουργήθηκε σαν κίνηση αντίστασης στην ραγδαία ισλαμοποίηση της Αγγλίας.
με ακραίες απόψεις. Ήταν η έδρα της τρομοκρατικής ισλαμιστικής ομάδας ‘Al-Muhajiroun’ πριν αυτή απαγορευτεί. Το Luton είναι και η έδρα της θεωρούμενης από τα media«ακροδεξιάς» αντι-ισλαμιστικής ομάδας ‘EnglishDefenceLeague’ (EDL) που δημιουργήθηκε σαν κίνηση αντίστασης στην ραγδαία ισλαμοποίηση της Αγγλίας.
Διάβασε και: Μία βόλτα στο μουσουλμανικό Λούτον...
Κριτική ΚΟ: Η Dooley στο ντοκιμαντέρ δεν εμφανίζεται ως δημοσιογράφος που ερευνά και προσπαθεί να βγάλει κάποιο συμπέρασμα, αλλά παρουσιάζεται σαν ένα (λίγο χαζοχαρούμενο) κοριτσάκι που επιστρέφει μετά από κάποια χρόνια στην πόλη που μεγάλωσε και στα παλιά της λημέρια και - Ω! τι έκπληξη - δεν την αναγνωρίζει. Όπως όλοι οι άνθρωποι αυτού του στυλ και αυτής της επιπόλαιας επιδερμικής προσέγγισης, η Dooley, βλέποντας την σκληρή πραγματικότητα της πολυπολιτισμικότητας, αρνείται να μπει «στα βαθιά», αναπολεί τις παλιές καλές ημέρες, στενοχωριέται πολύ που υπάρχει «φανατισμός», αρκείται σε μορφασμούς «θλίψης» ανακατωμένους με κοριτσίστικες «τσαχπινιές» και τελικά κλείνει τα μάτια μήπως και ψυχοπλακωθεί περισσότερο, καταλήγοντας σε ένα εύκολο και αφελές «αχ, τι καλά να ήμασταν όλοι οι άνθρωποι αγαπημένοι»...». «Η άγνοια» λέει στο τέλος, «είναι αυτή που φταίει». Ευτυχώς οι «φανατικοί» είναι «λίγοι», λέει με ανακούφιση. (Ένας ήταν αρκετός να σκορπίσει τον τρόμο, πρόσφατα).
Στην κατανομή του χρόνου, η Dooley είναι προκλητικά άδικη, καθώς σαφώς δίνει πολύ περισσότερο χρόνο σε μουσουλμάνους, είτε «φανατικούς», είτε «μοντέρνους» που προσπαθεί να τους «καταλάβει» - και ελάχιστο στους «από εκεί μεριά». Δεν αναρωτιέται για το πως κατάντησε έτσι το αγαπημένο της Λούτον (κάποια στιγμή, στην μουσουλμανική γειτονιά, αναφωνεί «άραγε βρίσκομαι σε αγγλική πόλη;»), δεν ρωτάει εάν στις χώρες τους όλοι αυτοί οι «φανατικοί» που διαμαρτύρονται, θα είχαν την ελευθερία να διαδηλώνουν βρίζοντας την κυβέρνηση και τον στρατό και στέλνοντας «στον διάολο» την αστυνομία – και όλα αυτά υπό την προστασία της αστυνομίας! Κάποια στιγμή δήθεν μαλώνει με μία φανατική μουσουλμάνα σε πορεία ισλαμιστών, που της λέει ότι είναι «γυμνή», επειδή δεν φοράει μπούρκα και ότι θέλει να ξελογιάσει τους άνδρες (!), ενώ σχεδόν βάζει τα κλάματα όταν ο φανατικός τζιχαντιστής Anjem Choudary της λέει ότι «θα πάει στη κόλαση» αφού δεν είναι μουσουλμάνα. Στο τέλος φοράει και μπούρκα για «να δει πως είναι».
Δείτε το πάντως και προβληματιστείτε, καθώς σε λίγο και μόλις ολοκληρωθεί το τζαμί, που υποσχέθηκε η τρικομματική, ο Βοτανικός θα αρχίζει να μοιάζει με το Λούτον. Τα δε 30 τζαμιά της αγγλικής πόλης είναι η χαρά του κάθε Καμίνη...
Ακολουθεί κείμενο του BBC, - το οποίο ας ξανασημειωθεί ότι είναι ένα σφόδρα φιλο-πολυπολιτισμικό κανάλι - ένα κείμενο από την ίδια την Dooley και στο τέλος μετά το βίντεο, ένα κείμενο με κριτική του ντοκιμαντέρ, από το blogVladTepes.
Σύμφωνα με το BBC: Η Stacey Dooley ερευνά τι συμβαίνει στην γενέτειρά της, το Luton και ανακαλύπτει γιατί αυτή η πόλη είναι γνωστή ως «η πρωτεύουσα του εξτρεμισμού» στη Βρετανία.
Η Stacey έχει περάσει ολόκληρη τη ζωή της στο Luton. Οι διάφοροι δημοσιογράφοι έχουν τις θεωρίες τους σχετικά με το τι συμβαίνει εκεί, αλλά η Stacey βρίσκεται στη μοναδική θέση να πει την ιστορία μέσα από τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσε, τους ανθρώπους που διαμορφώνουν πλέον μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πόλεις στη Βρετανία.
Η Stacey συναντά τους φίλους και τις φίλες της - ορισμένες φορούν πέπλα και άλλοι είναι φανατικοί υποστηρικτές της EDL. Πηγαίνει στην καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας, που κυριαρχείται από μία από τις πιο ακραίες μουσουλμανικές ομάδες της χώρας και συναντά τόσο αυτοαποκαλούμενους ριζοσπαστικούς μουσουλμάνους όσο και εκείνους που προσπαθούν να τους αντιμετωπίσουν.
Η ίδια η Dooley λέει: Το να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για την πατρίδα μου είναι το πιο δύσκολο θέμα που είχα ποτέ! Δεν τίθεται θέμα. Έχω κάνει ντοκιμαντέρ για την σωματεμπορία στην Καμπότζη και για τα παιδιά-στρατιώτες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, αλλά μια εκπομπή για το Luton ήταν κάτι το διαφορετικό - ήταν κάτι προσωπικό.
Γεννήθηκα στο Luton, μεγάλωσα στο Luton και όλη η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι ακόμα εκεί. Το Λούτον είναι η πατρίδα μου.
Έχουν ειπωθεί πολλά στον Τύπο. Η πόλη φημολογείται ότι έχει λίγους φανατικούς που είναι αποφασισμένοι να χρησιμοποιούν το Ισλάμ ως δικαιολογία για να δικαιολογήσουν ορισμένες από τις πιο ακραίες πεποιθήσεις και απόψεις τους.
Αυτή η μικρή μειοψηφία που είναι γνωστή σε εμάς, ως ‘Al-Muhajiroun’, ή οι AMs. Είχαν απαγορευτεί το 2010 στο πλαίσιο του Νόμου κατά της Τρομοκρατίας. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιπροσωπεύουν ό, τι εγώ καταλαβαίνω ότι είναι το Ισλάμ - καθόλου.
Ποτέ δεν είχα πραγματικά μια γνώμη για το Al Muhajiroun, δεν ήξερα πραγματικά αρκετά γι 'αυτούς. Η μόνη φορά που άκουσα για αυτούς ήταν, όταν οι Βρετανοί στρατιώτες βάδιζαν μέσα από την πόλη και όλοι είχαν συγκεντρωθεί για να τους υποδεχτούν στο σπίτι.
Οι AMsεμφανίστηκαν με πανό, φωνάζοντας ότι οι στρατιώτες ήταν «βιαστές μωρών» και «δολοφόνοι». Έφτυσαν μερικούς από τους στρατιώτες. Πολλοί Λουτονοί ‘άναψαν’, πιστεύοντας ότι το παράκαναν και εκείνη την ημέρα όλα ξεκίνησαν. Η αστυνομία ήταν παντού. Δεν ήταν μια μεγάλη ημέρα για να είσαι από το Luton.
Ως αποτέλεσμα, το EDL, (EnglishDefenceLeague) σχηματίστηκε.
Και καταλήγει: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι πρόθυμοι να δουν την άλλη πλευρά, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι φανατικές απόψεις τους είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι υπάρχουν τόσοι, μα τόσοι, τόσοι πολλοί άλλοι στο Luton – λευκοί, Ασιάτες, μουσουλμάνοι, μη-μουσουλμάνοι - που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά. Μαζί.
Δείτε το βίντεο:
Από το blogVladTepes: Τον Φεβρουάριο είδα δύο ντοκιμαντέρ, για την EnglishDefenceLeague (EDL).
Το πρώτο ντοκιμαντέρ ήταν μια παιδιάστικη προσπάθεια από το BBC που φιλοδοξούσε να καλύψει το θέμα του εξτρεμισμού στη Βρετανία σε γενικές γραμμές, και στο Luton ιδίως, που είναι το φυτώριο του ισλαμικού ριζοσπαστισμού που γέννησε την EDL.
Η Dooley, μια νεαρή κοπέλα που - με τα μυαλά που έχει - προφανώς δεν κάνει για ντοκιμαντέρ, απέτυχε να βγάλει συμπεράσματα στην "εξέταση" τόσο του ισλαμισμού, όσο και της EDL, η οποία γεννήθηκε στην πόλη της.
Η αφελής Stacey προσπαθεί να καταπιαστεί με πολύ σοβαρά ζητήματα, τα οποία τα παρουσιάζει ρηχά με έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις. Αυτό είναι όλο. Απλά, δεν κάνει ντοκιμαντέρ για θέματα, αλλά χρησιμοποιεί τα θέματα για να κάνει ντοκιμαντέρ για τον εαυτό της.
Ωστόσο, όσο και να προσπάθησαν σκληρά οι ιθύνοντες του προγράμματος του BBC, να κρύψουν την αλήθεια: το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο λέει πολλά για την πραγματικότητα της ζωής στο Luton. Και θα ανοίξει τα μάτια σε πολλούς θεατές εκτός της Βρετανίας, για το τι συμβαίνει σε πολλές εργατικές περιοχές στην Αγγλία.
Αλλά μερικές από τις πιο γελοίες σκηνές περιλαμβάνουν:
- Η Stacey φοράει μια νικάμπ για να "καταλάβει" πώς αισθάνονται οι μουσουλμάνες ... αγνοώντας το αν οι μουσουλμάνες κοπέλες το φοράνε από επιλογή τους ή από εξαναγκασμό. Πόσο μάλλον αγνοεί τα εγκλήματα «τιμής» και το διαχωρισμό των φύλων, που είναι στην καρδιά του Ισλάμ.
- Προσπαθεί σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής να πάρει μια συνέντευξη με τον ηγέτη της EDL, Tommy Robinson. Στη συνέχεια, αφού τα έχει καταφέρει, ξοδεύει όλο τον χρόνο λέγοντας τις απόψεις της για ένα θέμα για το οποίο δεν ξέρει τίποτα (αντί να τον ρωτήσει και να ακούσει τις απαντήσεις του).
- Δεν καλύπτει το ζήτημα της δημογραφικής αντικατάστασης των ιθαγενών Βρετανών στο Λούτον από τους Ασιάτες, σαν να είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό, ή απολύτως θαυμάσιο!
- Παρουσιάζει άτομα να μιλήσουν σχετικά με το Ισλάμ τα οποία έχουν σαφώς πολύ ισχυρό συμφέρον να παρουσιάσουν μια ιδιαίτερη και παραμορφωμένη εικόνα. Και είναι η συνηθισμένη εικόνα μουσουλμάνων που δεν γνωρίζουν καν το περιεχόμενο της δικής τους θρησκείας. (Π.χ. ότι το Ισλάμ «καταδικάζει τη δολοφονία των αθώων». Ναι, έτσι είναι, μόνο που καθορίζει επίσης τον «άπιστο», ως κατ’ ανάγκην «ένοχο»).
- Δεν ασχολείται με παράλογες δηλώσεις και καταστάσεις. Μια ιδιαίτερα σκηνή είναι όταν ο ηγέτης της μουσουλμανικής κοινότητας, λέει ότι κανένας από τους υπόλοιπους κατοίκους δεν έχει διαμαρτυρηθεί για το κάλεσμα για προσευχή που μεταδίδεται μέσω μεγάλων ηχείων στις γειτονιές τους. Χμμμ ... αυτό συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους που παραπονιούνται για το Ισλάμ;
- Για να μην πούμε για το νεαρό μουσουλμάνο που μιλάει με την Stacey που παρουσιάζεται ως ενδεικτικό της «ομαλότητας» της κοινότητας. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ένας μη μουσουλμάνος παρουσιαστής να προσπαθούσε να συζητήσει με μια μουσουλμάνα;
- Η Dooley επιπλήττει επίσης τον Tommy Robinson ως παράλογο επειδή θέλει να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση για την αποδοχή της επιβολής της Σαρία στη χώρα του (!): Αυτό ενώ ο ίδιος και η Dooley σωματικά εκφοβίζονται από «νέους», επειδή μιλάνε δημόσια και επικριτικά για το Ισλάμ. Και παρά το γεγονός αυτό, επαναλαμβάνει επίμονα τον ισχυρισμό ότι μόνο μια «μικρή, μικρή» μειονότητα είναι μουσουλμάνοι είναι εξτρεμιστές. (Για την ιστορία, επαναλαμβανόμενες έρευνες έχουν συνδέσει ότι το νόμο της Σαρία υποστηρίζει το 60% των μουσουλμάνων της Βρετανίας)...
Το τελικό συμπέρασμα της Dooley είναι ότι αυτό που ευθύνεται στο Λούτον, είναι η "άγνοια", καθώς η άγνοια προκαλεί ακραία συναισθήματα ...
<<< ΣΩΡΡΑΣ ΣΕ ΑΔΩΝΙ : ΕΙΣΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙ KONTRA CHANNE
Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ: Το «λεπίδι» της Ιστορίας >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου