Ενιαίο δόγμα συλλογικής αυτοκτονίας
Δεν πρόλαβε να εκλεγεί ο Αναστασιάδης Πρόεδρος και έσπευσε να δηλώσει την προσχώρηση στο ΝΑΤΟϊκό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη». Το πρόγραμμα δεν παρέχει τίποτα στην Κύπρο, παρέχει όμως στο ΝΑΤΟ (άνευ ανταλλάγματος) μεγάλες δυνατότητες στη Μεσόγειο και, ταυτόχρονα, απομακρύνει Λευκωσία και Μόσχα.
Τώρα τι να πούμε; ‘Ότι το ΝΑΤΟ ήταν πίσω από το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974; ‘Ότι η Ρωσία υπήρξε, διαχρονικά, το πιστότερο στήριγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ότι ήταν η μόνη χώρα που έδωσε όπλα για την κυπριακή άμυνα, που αρνούνταν οι άλλοι, παρέχοντας αμέριστη και διαρκή στήριξη στον ΟΗΕ;
Κανένα κράτος δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ αν οι ηγέτες του και ο λαός του δεν ενδιαφέρονται να το υπερασπιστούν. Κανένα κράτος και κανένα λαό δεν σέβονται οι άλλοι, αν δεν σέβονται οι ίδιοι τον εαυτό τους. Ο ελεύθερος που αγωνίζεται για την ελευθερία του ή ο δούλος που εξεγείρεται γι’ αυτήν θα αντιμετωπίσει ασφαλώς εχθρότητα, αλλά θα βρει και κάποια συμπάθεια. Ο εθελόδουλος, που βιάζεται να πουλήσει την ελευθερία του, αξίζει, και συνήθως έχει, μόνο την περιφρόνηση, εχθρών και φίλων.
«Δώστα όλα και μην παίρνεις τίποτα» - η ελληνική συμβολή στην παγκόσμια διπλωματία
Δίνοντας την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, η Λευκωσία δεν «ισχυροποιεί» τη θέση της – παρέχει στην Ατλαντική Συμμαχία, άνευ ανταλλάγματος, μια τεράστια στρατηγική-γεωπολιτική υπεραξία, ένα από τα
κυριότερα χαρτιά της για να υπερασπιστεί το κράτος της (και να διεκδικήσει μια λύση του κυπριακού, αν και λύση του κυπριακού, υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνο ανέκδοτο, μάλιστα πολύ επικίνδυνο, μπορεί να είναι).
Φυσικά, μαζί με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, θα έρθει και φόρμουλα επαναφοράς μιας μορφής σχεδίου Ανάν, μετατροπής της Κύπρου σε «αεθνικό» δήθεν «κράτος», όπως το ήθελε ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Μοντήγκλ Στερνς.
Ο ελληνικός «εθνικισμός», ή τουλάχιστο, μια εκδοχή του, θα ολοκληρώσει την περιστροφή γύρω από τον εαυτό του, καθιστάμενος, όπως συνέβη και στο παρελθόν, προνομιακό εργαλείο ξένων δυνάμεων εναντίον του ελληνικού έθνους. Κρίμα οπωσδήποτε για τα παιδιά που απαγχονίστηκαν χαρούμενα στη Λευκωσία πολεμώντας κατά των ‘Αγγλων, για τους δημοκράτες που έχασαν τη ζωή τους ανθιστάμενοι στους δολοφόνους της ΕΟΚΑ Β’ και της αμερικανοκίνητης χούντας του Ιωαννίδη. Αυτοί βέβαια δεν υπάρχουν να μας πουν τη γνώμη τους. Αυτός που υπάρχει είναι ο κυπριακός λαός, που πιθανώς εισέρχεται τώρα, χωρίς καλά-καλά να το αντιλαμβάνεται, στη χειρότερη, ίσως τελευταία φάση της ιστορίας του.
Αυτό μπορεί να συμβεί διότι, απλούστατα, οι ‘Ελληνες της Κύπρου, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της νήσου, θα δυσκολευτούν πολύ να επιβιώσουν χωρίς δικό τους, «κανονικό» κράτος. Δεν είμαστε στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δεν είναι βέβαια και πρότυπο (αν και διαβάσαμε πρόσφατα άρθρο διευθυντή μεγάλης εφημερίδας της Αθήνας, που εξηγούσε γιατί ήταν λάθος η έξοδος του Μεσολογγίου!).
Είμαστε σε μια εποχή που, πρώτον, έχουμε μαζική μετανάστευση λαών. Δεύτερο, έχει αναγνωριστεί στους λαούς το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης. Για να το στερήσεις, είναι μακροχρόνια, καλύτερο και σταθερότερο, να αλλάξεις και τη δημογραφική σύνθεση.
Αυτό ήδη γίνεται με την Ελλάδα, όπου η μαζική μετανάστευση των πιο μορφωμένων κα δυναμικών στρωμάτων της νεολαίας συνδυάζεται με τη συνεχιζόμενη, μαζική εισροή εξαθλιωμένων μαζών
από τον τρίτο κόσμο, για να μεταβάλλει όχι μόνο τη δημογραφική σύσταση της χώρας, αλλά και να αποσυνθέσει μακροχρόνια το σώμα του Δήμου, αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να ασκήσει τη δημοκρατική του εξουσία στη χώρα.
Τώρα βέβαια, είναι τόσο πολλοί οι κίνδυνοι για την Κύπρο, τόσο λίγες και ασυγκρότητες οι αντιστάσεις που δεν ξέρουμε ποιο από όλα τα κακά που την απειλούν θα την εύρει πρώτο. Δεν μας φτάνει η ποιότητα της κυπριακής πολιτικής τάξης, τα σχέδια ΝΑΤΟ και Ανάν, έχουμε το Μνημόνιο με την Τρόικα, έχουμε τα πετρέλαια-αέρια, που θέλουν να της αρπάξουν, έχουμε τις τράπεζές της που χτυπάνε οι ανταγωνιστές τους, τα πλυντήρια του Σίτυ και του Λουξεμβούργου, έχουμε και το Ισραήλ, που αναπόφευκτα μπαίνει στον πειρασμό να «καταπιεί» το μικροσκοπικό, αλλά σε τόσο στρατηγική θέση γείτονά του, που νόμισε ότι θα κάνει παγκόσμια πολιτική χωρίς ηθικά καύσιμα. Μας εντυπωσίασε σχετικά ένα πρόσφατο άρθρο-πρόταση για νομισματική ένωση Κύπρου-Ισραήλ, αλλά και η συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με τους Ραβίνους. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται κάπως διαφορετικά διηγούνταν τη Σταύρωση το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Τι μπορεί να γίνει
Θεωρητικά, σε μια χώρα σε αυτή την κατάσταση, ενώνονται οι πολιτικές δυνάμεις και ο λαός και πάνε στη Μέρκελ, στον Νετανιάχου και σε όποιον άλλο νομίζουν και τους λένε «ή βρίσκουμε μια αξιοπρεπή λύση, να επιβιώσει το κράτος και ο λαός μας, ή αλλοιώς θα χρεωκοπήσουμε ορισμένες τράπεζες, θα ξεχάσετε τα πετρέλαια, θα ξεχάσετε τους δυτικούς διαδρόμους της ενέργειας, θα το κάνουμε κι εμείς καλοκαιρινό το μαγαζί».
Αντ’ αυτού, ο κ. Αναστασιάδης δήλωσε, όπως προ τριετίας οι κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ότι θα πάει στας Ευρώπας να «αποκαταστήσει την αξιοπιστία» της Κύπρου. Φανταστείτε τώρα γέλια που ρίχνουνε τα κοράκια, οι τοκογλύφοι, καθώς βλέπουν το θύμα τους νάρχεται να τους λέει «μη με κυττάτε έτσι, αξιόπιστος είμαι, θα κάνω ότι μου πείτε».
Με τους Κυπρίους συμβαίνουν αξιοσημείωτα και δυσερμήνευτα κοινωνιολογικά και ψυχολογικά φαινόμενα. Εμείς στην Ελλάδα μπήκαμε στο μνημόνιο και υπογράψαμε μια δανειακή σύμβαση που είναι η χειρότερη στην ιστορία της αποικιοκρατίας, όχι της Ευρώπης. Αλλά δεν υπήρχε αδερφέ προγενέστερη εμπειρία. Οι Κύπριοι, συγγνώμη δηλαδή, στραβοί είναι; Δεν βλέπουν τι συνέβη στην Ελλάδα και τι θα συμβεί, κατά πάσα πιθανότητα, στη χώρα τους;
Προϊούσα αποσύνθεση
Αν στη «βάση», στον λαό, υπάρχει μεγάλη σύγχυση, στις διάφορες «ελίτ» η κατάσταση, ηθική, διανοητική, ψυχολογική είναι πολύ χειρότερη. Οι καταστροφές άλλωστε δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζονται πολλά χρόνια για να προετοιμαστούν. Η ελληνική και η κυπριακή αστική τάξη δεν είχαν άλλωστε ποτέ κουλτούρα κυρίαρχου κράτους, ούτε μπόρεσαν να φανταστούν καν τον εαυτό τους ως ελάχιστα ανεξάρτητα υποκείμενα. Θυμάμαι πόση εντύπωση έκανα και πόση μου έκαναν οι συνομιλητές μου στην Κύπρο, το 2004, όταν τους έλεγα ότι κράτος σημαίνει στρατός και νόμισμα. «Τι να τον κάνουμε τον στρατό;», Με ρωτούσαν και οι πιο μαχητικοί ακόμα, απαντώντας στις ενστάσεις μου για το σχέδιο Ανάν.
Αν όμως οι ‘Ελληνες δεν εκτιμούν και δεν χρειάζονται κράτος, δηλαδή την εξουσία στο νησί, υπάρχουν άπειροι άλλοι που επιθυμούν (εκεί που είναι) να την ασκήσουν και θα το πράξουν.
Είναι αλήθεια ότι το ελλαδικό και το κυπριακό κράτος οφείλουν, ιστορικά, την ύπαρξή τους, σε δύο μεγάλες και σπουδαίες Επαναστάσεις. Αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους παρέμειναν λειψά μορφώματα, υποκείμενα στη διαρκή πίεση της «Αυτοκρατορίας», βρετανικής μέχρι το 1947, αμερικανικής αργότερα, χρηματιστικής ίσως σήμερα. Πίεση που εκδηλωνόταν εσωτερικά, καταλήγοντας συχνά σε εμφύλιους αλληλοσπαραγμούς.
Τέλος πάντων, ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε απαισιόδοξοι, όσο ζει κανείς ελπίζει άλλωστε. Μπορεί ο κ. Αναστασιάδης να αλλάξει, διαψεύδοντας το παρελθόν του, ενθυμούμενος ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι». Το ΑΚΕΛ πρέπει να σκεφτεί τις αιτίες ενός τόσο καταστροφικού απολογισμού. ΑΚΕΛ, Σοσιαλιστές, οπαδοί του Λιλλήκα, τα διαφωνούντα με την προδοσία των ηγετών τους στελέχη του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ, πρέπει να αντιληφθούν τον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός συγκροτώντας άμεσα μέτωπο κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας, παραμερίζοντας άλλες τυχόν διαφορές τους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο Αναστασιάδης εξελέγη Πρόεδρος, δεν του εδόθη εξουσιοδότηση να αλλάξει το Σύνταγμα της χώρας με μια Δανειακή Σύμβαση ή ένα νέο σχέδιο Ανάν ή μια συμφωνία με το ΝΑΤΟ. Το λιγότερο που απαιτούν τέτοιες πράξεις είναι η έκφραση ρητής θέλησης του λαού, και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 28.02.2013
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν πρόλαβε να εκλεγεί ο Αναστασιάδης Πρόεδρος και έσπευσε να δηλώσει την προσχώρηση στο ΝΑΤΟϊκό πρόγραμμα «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη». Το πρόγραμμα δεν παρέχει τίποτα στην Κύπρο, παρέχει όμως στο ΝΑΤΟ (άνευ ανταλλάγματος) μεγάλες δυνατότητες στη Μεσόγειο και, ταυτόχρονα, απομακρύνει Λευκωσία και Μόσχα.
Τώρα τι να πούμε; ‘Ότι το ΝΑΤΟ ήταν πίσω από το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974; ‘Ότι η Ρωσία υπήρξε, διαχρονικά, το πιστότερο στήριγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ότι ήταν η μόνη χώρα που έδωσε όπλα για την κυπριακή άμυνα, που αρνούνταν οι άλλοι, παρέχοντας αμέριστη και διαρκή στήριξη στον ΟΗΕ;
Κανένα κράτος δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ αν οι ηγέτες του και ο λαός του δεν ενδιαφέρονται να το υπερασπιστούν. Κανένα κράτος και κανένα λαό δεν σέβονται οι άλλοι, αν δεν σέβονται οι ίδιοι τον εαυτό τους. Ο ελεύθερος που αγωνίζεται για την ελευθερία του ή ο δούλος που εξεγείρεται γι’ αυτήν θα αντιμετωπίσει ασφαλώς εχθρότητα, αλλά θα βρει και κάποια συμπάθεια. Ο εθελόδουλος, που βιάζεται να πουλήσει την ελευθερία του, αξίζει, και συνήθως έχει, μόνο την περιφρόνηση, εχθρών και φίλων.
«Δώστα όλα και μην παίρνεις τίποτα» - η ελληνική συμβολή στην παγκόσμια διπλωματία
Δίνοντας την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, η Λευκωσία δεν «ισχυροποιεί» τη θέση της – παρέχει στην Ατλαντική Συμμαχία, άνευ ανταλλάγματος, μια τεράστια στρατηγική-γεωπολιτική υπεραξία, ένα από τα
κυριότερα χαρτιά της για να υπερασπιστεί το κράτος της (και να διεκδικήσει μια λύση του κυπριακού, αν και λύση του κυπριακού, υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνο ανέκδοτο, μάλιστα πολύ επικίνδυνο, μπορεί να είναι).
Φυσικά, μαζί με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, θα έρθει και φόρμουλα επαναφοράς μιας μορφής σχεδίου Ανάν, μετατροπής της Κύπρου σε «αεθνικό» δήθεν «κράτος», όπως το ήθελε ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Μοντήγκλ Στερνς.
Ο ελληνικός «εθνικισμός», ή τουλάχιστο, μια εκδοχή του, θα ολοκληρώσει την περιστροφή γύρω από τον εαυτό του, καθιστάμενος, όπως συνέβη και στο παρελθόν, προνομιακό εργαλείο ξένων δυνάμεων εναντίον του ελληνικού έθνους. Κρίμα οπωσδήποτε για τα παιδιά που απαγχονίστηκαν χαρούμενα στη Λευκωσία πολεμώντας κατά των ‘Αγγλων, για τους δημοκράτες που έχασαν τη ζωή τους ανθιστάμενοι στους δολοφόνους της ΕΟΚΑ Β’ και της αμερικανοκίνητης χούντας του Ιωαννίδη. Αυτοί βέβαια δεν υπάρχουν να μας πουν τη γνώμη τους. Αυτός που υπάρχει είναι ο κυπριακός λαός, που πιθανώς εισέρχεται τώρα, χωρίς καλά-καλά να το αντιλαμβάνεται, στη χειρότερη, ίσως τελευταία φάση της ιστορίας του.
Αυτό μπορεί να συμβεί διότι, απλούστατα, οι ‘Ελληνες της Κύπρου, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της νήσου, θα δυσκολευτούν πολύ να επιβιώσουν χωρίς δικό τους, «κανονικό» κράτος. Δεν είμαστε στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που δεν είναι βέβαια και πρότυπο (αν και διαβάσαμε πρόσφατα άρθρο διευθυντή μεγάλης εφημερίδας της Αθήνας, που εξηγούσε γιατί ήταν λάθος η έξοδος του Μεσολογγίου!).
Είμαστε σε μια εποχή που, πρώτον, έχουμε μαζική μετανάστευση λαών. Δεύτερο, έχει αναγνωριστεί στους λαούς το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης. Για να το στερήσεις, είναι μακροχρόνια, καλύτερο και σταθερότερο, να αλλάξεις και τη δημογραφική σύνθεση.
Αυτό ήδη γίνεται με την Ελλάδα, όπου η μαζική μετανάστευση των πιο μορφωμένων κα δυναμικών στρωμάτων της νεολαίας συνδυάζεται με τη συνεχιζόμενη, μαζική εισροή εξαθλιωμένων μαζών
από τον τρίτο κόσμο, για να μεταβάλλει όχι μόνο τη δημογραφική σύσταση της χώρας, αλλά και να αποσυνθέσει μακροχρόνια το σώμα του Δήμου, αυτό δηλαδή που θα μπορούσε να ασκήσει τη δημοκρατική του εξουσία στη χώρα.
Τώρα βέβαια, είναι τόσο πολλοί οι κίνδυνοι για την Κύπρο, τόσο λίγες και ασυγκρότητες οι αντιστάσεις που δεν ξέρουμε ποιο από όλα τα κακά που την απειλούν θα την εύρει πρώτο. Δεν μας φτάνει η ποιότητα της κυπριακής πολιτικής τάξης, τα σχέδια ΝΑΤΟ και Ανάν, έχουμε το Μνημόνιο με την Τρόικα, έχουμε τα πετρέλαια-αέρια, που θέλουν να της αρπάξουν, έχουμε τις τράπεζές της που χτυπάνε οι ανταγωνιστές τους, τα πλυντήρια του Σίτυ και του Λουξεμβούργου, έχουμε και το Ισραήλ, που αναπόφευκτα μπαίνει στον πειρασμό να «καταπιεί» το μικροσκοπικό, αλλά σε τόσο στρατηγική θέση γείτονά του, που νόμισε ότι θα κάνει παγκόσμια πολιτική χωρίς ηθικά καύσιμα. Μας εντυπωσίασε σχετικά ένα πρόσφατο άρθρο-πρόταση για νομισματική ένωση Κύπρου-Ισραήλ, αλλά και η συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με τους Ραβίνους. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται κάπως διαφορετικά διηγούνταν τη Σταύρωση το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Τι μπορεί να γίνει
Θεωρητικά, σε μια χώρα σε αυτή την κατάσταση, ενώνονται οι πολιτικές δυνάμεις και ο λαός και πάνε στη Μέρκελ, στον Νετανιάχου και σε όποιον άλλο νομίζουν και τους λένε «ή βρίσκουμε μια αξιοπρεπή λύση, να επιβιώσει το κράτος και ο λαός μας, ή αλλοιώς θα χρεωκοπήσουμε ορισμένες τράπεζες, θα ξεχάσετε τα πετρέλαια, θα ξεχάσετε τους δυτικούς διαδρόμους της ενέργειας, θα το κάνουμε κι εμείς καλοκαιρινό το μαγαζί».
Αντ’ αυτού, ο κ. Αναστασιάδης δήλωσε, όπως προ τριετίας οι κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ότι θα πάει στας Ευρώπας να «αποκαταστήσει την αξιοπιστία» της Κύπρου. Φανταστείτε τώρα γέλια που ρίχνουνε τα κοράκια, οι τοκογλύφοι, καθώς βλέπουν το θύμα τους νάρχεται να τους λέει «μη με κυττάτε έτσι, αξιόπιστος είμαι, θα κάνω ότι μου πείτε».
Με τους Κυπρίους συμβαίνουν αξιοσημείωτα και δυσερμήνευτα κοινωνιολογικά και ψυχολογικά φαινόμενα. Εμείς στην Ελλάδα μπήκαμε στο μνημόνιο και υπογράψαμε μια δανειακή σύμβαση που είναι η χειρότερη στην ιστορία της αποικιοκρατίας, όχι της Ευρώπης. Αλλά δεν υπήρχε αδερφέ προγενέστερη εμπειρία. Οι Κύπριοι, συγγνώμη δηλαδή, στραβοί είναι; Δεν βλέπουν τι συνέβη στην Ελλάδα και τι θα συμβεί, κατά πάσα πιθανότητα, στη χώρα τους;
Προϊούσα αποσύνθεση
Αν στη «βάση», στον λαό, υπάρχει μεγάλη σύγχυση, στις διάφορες «ελίτ» η κατάσταση, ηθική, διανοητική, ψυχολογική είναι πολύ χειρότερη. Οι καταστροφές άλλωστε δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζονται πολλά χρόνια για να προετοιμαστούν. Η ελληνική και η κυπριακή αστική τάξη δεν είχαν άλλωστε ποτέ κουλτούρα κυρίαρχου κράτους, ούτε μπόρεσαν να φανταστούν καν τον εαυτό τους ως ελάχιστα ανεξάρτητα υποκείμενα. Θυμάμαι πόση εντύπωση έκανα και πόση μου έκαναν οι συνομιλητές μου στην Κύπρο, το 2004, όταν τους έλεγα ότι κράτος σημαίνει στρατός και νόμισμα. «Τι να τον κάνουμε τον στρατό;», Με ρωτούσαν και οι πιο μαχητικοί ακόμα, απαντώντας στις ενστάσεις μου για το σχέδιο Ανάν.
Αν όμως οι ‘Ελληνες δεν εκτιμούν και δεν χρειάζονται κράτος, δηλαδή την εξουσία στο νησί, υπάρχουν άπειροι άλλοι που επιθυμούν (εκεί που είναι) να την ασκήσουν και θα το πράξουν.
Είναι αλήθεια ότι το ελλαδικό και το κυπριακό κράτος οφείλουν, ιστορικά, την ύπαρξή τους, σε δύο μεγάλες και σπουδαίες Επαναστάσεις. Αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας τους παρέμειναν λειψά μορφώματα, υποκείμενα στη διαρκή πίεση της «Αυτοκρατορίας», βρετανικής μέχρι το 1947, αμερικανικής αργότερα, χρηματιστικής ίσως σήμερα. Πίεση που εκδηλωνόταν εσωτερικά, καταλήγοντας συχνά σε εμφύλιους αλληλοσπαραγμούς.
Τέλος πάντων, ας προσπαθήσουμε να μην είμαστε απαισιόδοξοι, όσο ζει κανείς ελπίζει άλλωστε. Μπορεί ο κ. Αναστασιάδης να αλλάξει, διαψεύδοντας το παρελθόν του, ενθυμούμενος ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι». Το ΑΚΕΛ πρέπει να σκεφτεί τις αιτίες ενός τόσο καταστροφικού απολογισμού. ΑΚΕΛ, Σοσιαλιστές, οπαδοί του Λιλλήκα, τα διαφωνούντα με την προδοσία των ηγετών τους στελέχη του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ, πρέπει να αντιληφθούν τον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός συγκροτώντας άμεσα μέτωπο κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας, παραμερίζοντας άλλες τυχόν διαφορές τους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ο Αναστασιάδης εξελέγη Πρόεδρος, δεν του εδόθη εξουσιοδότηση να αλλάξει το Σύνταγμα της χώρας με μια Δανειακή Σύμβαση ή ένα νέο σχέδιο Ανάν ή μια συμφωνία με το ΝΑΤΟ. Το λιγότερο που απαιτούν τέτοιες πράξεις είναι η έκφραση ρητής θέλησης του λαού, και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 28.02.2013
<<< George Carlin Το Αμερικανικό όνειρο
O Μεχμέτ Αζίτ, έδινε εντολές για τον σφαγιασμό Ελλήνων στη Σμύρνη. >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου