Για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, η Katharina συμφωνεί να παραχωρήσει μια συνέντευξη στον Tötges. Ο δημοσιογράφος, ωστόσο, διαστρεβλώνει την ιστορία της και ενημερώνει τους αναγνώστες του πόσο "ψυχρή" είναι και "μεθοδική" είναι και αφήνει να δημιουργηθούν υποψίες για τον σοσιαλιστή πατέρα της και τον αδελφό της. Η Die Zeitung συνθλίβει την Katharina και την οικογένειά της εντελώς, προκαλώντας το θάνατο της άρρωστης μητέρα της. Όταν τελικά ο Tötges πηγαίνει στο σπίτι της Katharina και της προτείνει ότι θα την
αφήσει ήσυχη μόνο αν κάνει σεξ μαζί του, εκείνη τον πυροβολεί, γνωρίζοντας ότι η ζωή της έχει καταστραφεί εντελώς.
αφήσει ήσυχη μόνο αν κάνει σεξ μαζί του, εκείνη τον πυροβολεί, γνωρίζοντας ότι η ζωή της έχει καταστραφεί εντελώς.
Αλλά φαίνεται ότι η ιστορία της Katharina Blum επαναλαμβάνεται και στην πραγματική ζωή. Η ιστορία δεν εξελίσσεται τώρα στην Γερμανία του 1974, αλλά στην Βρετανία του 2007. Katharina Blum είναι η Simone Clarke. Δεν είναι μια συνηθισμένη νοικοκυρά, αλλά η κύρια μπαλαρίνα του Αγγλικού Εθνικού Μπαλέτου (ENB). Δεν την κατηγορούν ότι είναι κομμουνίστρια συνεργός ενός ληστή τράπεζας, αλλά μια «φασίστρια» συνεργός του Nick Griffin, του ηγέτη του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος (BNP). Η εφημερίδα που θέλει την καταστροφή της είναι η αριστερή Guardian και ο ανάλγητος δημοσιογράφος είναι ο Ian Cobain.
Ας ξεκινήσουμε με τον τελευταίο. Ο Cobain (φωτο) έχει πάρει το "Βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ερευνητική Δημοσιογραφία στα Ανθρώπινα Δικαιώματα". Το 2006, ο Cobain εντάχθηκε στο BNP και ήταν μέλος για επτά μήνες χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Ο δημοσιογράφος, που θεωρεί το BNP μια «επικίνδυνη ρατσιστική και φασιστική οργάνωση», βρέθηκε γρήγορα στην κεντρική οργάνωση του BNP στο Λονδίνο, ως επικεφαλής. Αν ο Cobain λέει την αλήθεια για τη φύση του Κόμματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κατάφερε παρουσιαζόμενος ως σκληροπυρηνικός ρατσιστής και φασίστας. Ως «Φύρερ του BNP» στο Λονδίνο, ο Cobain κατάφερε να πάρει στα χέρια του τον κατάλογο των μελών του Κόμματος. Στις 21 Δεκεμβρίου δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα The Guardian, στο οποίο αποκαλύπτονται τα ονόματα πολλών μελών του BNP, ενώ επικρίνει το Κόμμα για "παράνομες" και "μυστικές" μεθόδους και κατηγορεί αυτούς τους ανθρώπους από τους οποίους είχε αποκρύψει την πραγματική του ταυτότητα, χρησιμοποιώντας ένα ψευδώνυμο, ότι «χρησιμοποιούν ψευδώνυμα για να κρύψουν τις πραγματικές τους ταυτότητες».
Αν και ανήκει στα βασικά δικαιώματα των πολιτών σε μια δημοκρατία το να συμμετάσχει κάποιος σε οποιοδήποτε νόμιμο πολιτικό κόμμα, χωρίς να το λέει σε όλο τον κόσμο, ο νικητής του "βραβείου της Διεθνούς Αμνηστίας για την ερευνητική δημοσιογραφία σε ανθρώπινα δικαιώματα" σκόπιμα και εν γνώσει του παραβίασε τα προσωπικά δεδομένα διαφόρων ανθρώπων με τη δημοσιοποίηση λίστας μελών του BNP, το οποίο είναι ένα νόμιμο πολιτικό κόμμα. Ένα από τα θύματα του Κομπέιν ήταν η Simone Clarke, η κύρια χορεύτρια του ΕΝΒ. Η Clarke δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί «ρατσίστρια». Η 36χρονη -τότε- μπαλαρίνα ζούσε με έναν χορευτή Κινεζο-Κουβανέζικης καταγωγής με τον οποίο έχει αποκτήσει ένα παιδί, που είναι μιγάς.
Το άρθρο του Cobain απεικόνιζε τα μέλη του BNP με όσο το δυνατόν πιο αρνητικά χρώματα. Ωστόσο, οι μόνες δηλώσεις που ο δημοσιογράφος ήταν σε θέση να εξάγει από την Simone Clarke, όσο επί επτά μήνες ήταν επικεφαλής στο BNP του Λονδίνου ήταν το σχόλιό της ότι θεωρεί ότι η μετανάστευση "έχει πραγματικά ξεφύγει από κάθε έλεγχο" και την παρατήρησή της ότι «αν ο καθένας που σκέφτεται όπως εγώ εντάσσονταν στο BNP, θα γινόταν πραγματικά η διαφορά».
Το άρθρο του Κομπέιν στην Die Zeitung – συγνώμη στον Guardian - ήταν αρκετό για να καταστρέψει τη ζωή της Simone Clarke. Η μπαλαρίνα ήρθε αντιμέτωπη με τους φαρισαίους αναγνώστες της Guardian, συμπεριλαμβανομένων (αν πιστέψουμε αυτά που λέει ο Guardian) μερικών συναδέλφους της από το ΕΝΒ. Απαίτησαν να ζητήσει συγγνώμη, να μετανοήσει και να γονατίσει μπροστά στα πόδια τους. Η Katharina Blum του σήμερα, όμως, φάνηκε τόσο γενναία και προκλητική όπως και εκείνη του Heinrich Böll του.
Στις 30 Δεκεμβρίου 2006, η Clarke είπε στην Mail ότι συνειδητοποίησε ότι: «Όλα θα είναι διαφορετικά τώρα. Θα με λένε όλοι ‘η μπαλαρίνα του BNP’ (‘BNP ballerina’). Νομίζω ότι αυτό θα μου κολλήσει για όλη μου τη ζωή. Θα προτιμούσα να μην ήταν έτσι, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Θα μείνω μέλος".
Στις 30 Δεκεμβρίου 2006, η Clarke είπε στην Mail ότι συνειδητοποίησε ότι: «Όλα θα είναι διαφορετικά τώρα. Θα με λένε όλοι ‘η μπαλαρίνα του BNP’ (‘BNP ballerina’). Νομίζω ότι αυτό θα μου κολλήσει για όλη μου τη ζωή. Θα προτιμούσα να μην ήταν έτσι, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Θα μείνω μέλος".
Και πρόσθεσε: "Είμαι θυμωμένη γιατί δεν νομίζω ότι θα πρέπει να γνωρίζει όλος ο κόσμος τι ψηφίζει κάποιος. Οι άνθρωποι εύκολα προσβάλλονται από πολιτικές απόψεις, ανεξάρτητα αν είναι πείθονται ή όχι και για το λόγο αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές. Σε ό, τι αφορά εμένα, η συνείδησή μου είναι καθαρή. Όσο για τον δημοσιογράφο ο οποίος πέρασε μήνες κατασκοπεύοντας τους πάντες, αυτός θα βρει περισσότερη λάσπη κάτω από τα νύχια του από ό, τι θα βρει σε μένα".
Εξήγησε επίσης γιατί είχε ενταχθεί στο BNP. Είπε ότι αυτό είχε να κάνει με «τα πράγματα που σκέφτομαι όλη την ώρα, κυρίως την μαζική μετανάστευση, την εγκληματικότητα και την αύξηση των φόρων." Αυτά είναι θέματα για τα οποία πολλοί Ευρωπαίοι ανησυχούν. Είναι ακριβώς επειδή παραδοσιακά κόμματα, όπως οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί δεν αντιμετωπίζουν, ενώ κόμματα, όπως το BNP είναι σε θέση να καλύψουν το πολιτικό κενό.
Το ‘θράσος’ της Simone έκανε τον Guardian να αυξήσει την πίεση. Η εφημερίδα βάλθηκε να καταστρέψει την καριέρα της. Την 1η Ιανουαρίου 2007 δημοσίευσε ένα άρθρο από το Hugh Muir, ενός συνεργάτη του Werner Tötges – συγνώμη, του Ίαν Κομπέιν -, με τίτλο "Η μπαλαρίνα του BNP αψηφά τις πιέσεις για την απόλυσή της". Μέχρι τότε κανείς δεν είχε ζητήσει την απόλυση της Clarke, αλλά η εφημερίδα ζήτησε από δύο ανθρώπους που είναι φανατικοί ιδεολόγοι της πολυπολιτισμικότητας να σχολιάσουν την υπόθεση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα ζητήσουν την απόλυσή της από το ΕΝΒ.
Ο Guardian προχώρησε σύμφωνα με μια κλασική μέθοδο, που επίσης, περιγράφεται στο βιβλίο του Böll. Πρώτα παρουσίασαν την Clarke ως μια «επιθετική ακροδεξιά» η οποία σε συνέντευξή της "επιτέθηκε στους επικριτές της". Όπως όλοι γνωρίζουν, μόνο οι φασίστες "επιτίθενται" σε ανθρώπους. Η Guardian, ωστόσο, ποτέ δεν επιτίθεται.
Στη συνέχεια, ο Muir (ο δημοσιογράφος - φώτο) τόνισε στους αναγνώστες ότι το ΕΝΒ "χρηματοδοτείται από το κράτος και ως εκ τούτου υποχρεούται να εφαρμόζει την Πράξη περί Φυλετικών Σχέσεων του 2000 για την προώθηση των καλών σχέσεων μεταξύ των φυλών", ενώ "οι απόψεις και οι πολιτικές της Clarke [...] φαίνεται να έρχονται σε σύγκρουση με τις πολιτικές περί ισότητας [...] που ορίζονται από το Συμβούλιο Τεχνών της Αγγλίας, που επιδοτεί το ΕΝΒ με 6 εκατομμύρια λίρες το χρόνο".
Ο Lee Jasper, ο πρώτος με τον οποίον ήρθε σε επαφή ο Muir, ήταν στην ευχάριστη θέση να δώσει στον Muir αυτό που έψαχνε. Ο Jasper ήταν ο ‘Διευθυντής για την Ισότητα’ του Ken Livingstone, του αριστερού Δημάρχου του Λονδίνου, καθώς και ο πρόεδρος της ‘Εθνοσυνέλευσης κατά του Ρατσισμού’. «Νομίζω ότι πρέπει να απολυθεί», είπε. Ο Muir σημειώνει επίσης ότι ο Jasper "ζήτησε από εκείνους που χρηματοδοτούν το ΕΝΒ και από τον David Lammy, τον τότε υπουργό Πολιτισμού, να παρέμβει." Στην πραγματικότητα, αυτή ήταν μία πρόταση από την ίδια την εφημερίδα.
Ο Muir βρήκε επίσης στον Inayat Bunglawala, (φωτο) το πρόεδρο του ριζοσπαστικού Μουσουλμανικού Συμβουλίου της Βρετανίας. Ο Bunglawala, ένας φανατικός ισλαμιστής, είναι παλιός γνώριμος στην εφημερίδα The Guardian. Η εφημερίδα ήξερε ότι δεν ήταν ευνοϊκά διατεθειμένος στο μπαλέτο, διότι το 2001, είπε στην εφημερίδα ότι, αν και ο ίδιος «δέχεται την μουσική», δεν δέχεται "τις συναυλίες όπου υπάρχει απεριόριστη ανάμειξη των δύο φύλων". Σε αυτό, φυσικά, περιλαμβάνεται και το μπαλέτο. Ήταν, επίσης, στην ευχάριστη θέση να μιλήσει στον Muir, λέγοντας ότι η υπόθεση Clarke "θα μολύνει το ΕΝΒ στα μάτια πολλών μειονοτικών κοινοτήτων. Θα πρέπει να ερευνηθεί το πώς κάποιος σε αυτή τη θέση μπορεί να έχει τη δυνατότητα να κάνει κατάχρηση αυτής της θέσης για την προώθηση του BNP. "
Βέβαια, ο Guardian παρέλειψε να αναφέρει στους αναγνώστες του ότι ποτέ η Clarke δεν καταχράστηκε τη θέση της για την προώθηση του BNP. Αντίθετα, είπε στην Mail ότι εάν ο Guardian δεν είχε αποκαλύψει ότι ήταν μέλος, δεν θα το είχε αναφέρει, γιατί "Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω δημόσια γνωστό τι ψηφίζω. Οι άνθρωποι εύκολα προσβάλλονται από πολιτικές απόψεις, ανεξάρτητα από την πειθώ, και για το λόγο αυτό πιστεύω ότι θα πρέπει να παραμείνουν ιδιωτικές. "
Ο Muir ισχυρίζεται επίσης, ότι μίλησε με εκπρόσωπο της Επιτροπής για τη Φυλετική Ισότητα ο οποίος του είπε, δήθεν, η ότι η Επιτροπή παρακολουθεί τα γεγονότα: "Θα με ενδιέφερε να δω τι στάση θα κρατήσει το ΕΝΒ δεδομένου ότι έχει ένα μέλος που εκφράζει τέτοιες απόψεις δημόσια". Ποιες απόψεις είχε εκφράσει δημόσια η Simone Clarke; Την λύπη της που η εφημερίδα The Guardian την είχε εκθέσει; Το ότι απέκρουσε την κριτική του ανάλγητου Cobain; Ή το ότι δεδομένου ότι τώρα αισθανόταν ότι δεν έχει άλλη επιλογή, εξήγησε γιατί υπήρξε μέλος του BNP, τις ανησυχίες της για την μαζική μετανάστευση, την εγκληματικότητα και την αύξηση των φόρων , καθώς και την ειλικρινή της πεποίθηση ότι το BNP είναι το μόνο κόμμα που επιθυμεί να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα; Καθώς το όνομα του «εκπροσώπου της Επιτροπής για τη Φυλετική Ισότητα» δεν αναφέρθηκε ποτέ, είναι πιθανό το σχόλιο να το έκανε ο ίδιος ο Muir.
Εν τω μεταξύ, κι άλλα λαγωνικά ενώθηκαν στο κυνήγι εναντίον της. Ένα από αυτά ήταν η Karen Chouhan (φώτο) του «Φόρουμ των Μαύρων Λονδρέζων» (BLF), η οποία δήλωσε ότι οι απόψεις της Clarke" αποτελούν «προσβολή για την πολυπολιτισμικότητα και έρχονται σε αντίθεση με το καταστατικό για φυλετική ισότητα του ΕΝΒ». Η Chouhan μάλιστα είπε ότι το μπαλέτο ενδέχεται να επηρεάζεται από το Ναζισμό! : "Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κεντρικό ρόλο που ο πολιτισμός και οι τέχνες έπαιξαν στην ιδεολογία και την προπαγάνδα του Εθνικοσοσιαλισμού κατά τα πρώτα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας, μέχρι και την πτώση του Τρίτου Ράιχ το 1945."
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβη τις επόμενες ημέρες. Η Guardian δεν την άφησε σε ησυχία. Στις 12 Ιανουαρίου 2007, μια ομάδα 40 «αντιρατσιστών» συγκεντρώθηκε για να διαμαρτυρηθούν έξω από θέατρο LondonColiseum, όπου η Clarkeθα έπαιζε στο κλασσικό έργο Giselle. Λίγο μετά και μετά τον θόρυβο που δημιουργήθηκε, η Clarkeπαραιτήθηκε από το Αγγλικό Εθνικό Μπαλέτο.
Στο βιβλίο του Böll, ο δημοσιογράφος τιμωρείται. Η Katharina πυροβολεί τον Werner Tötges όταν έρχεται ξεδιάντροπα στο σπίτι της για να της ζητήσει να κάνουν σεξ (φώτο από την ταινία). Ο Böll θέλει τους αναγνώστες του να πιστεύουν ότι υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο και ότι ο δημοσιογράφος παίρνει αυτό που του αξίζει. Στην πραγματική ζωή, όμως η ιστορία της Clarke και η κατάληξή της δείχνουν ότι το καθεστώς της ‘κίτρινης’ δημοσιογραφίας του κάθε δημοσιογράφου τύπου Cobain είναι πανίσχυρο.
<<< Η μάχη των αγωγών στη Μέση Ανατολή
Οι σφουγγοκωλάριοι: Επίκαιρο άρθρο-γροθιά σοβαρού επιστήμονα… >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου