Για να γίνω πιο σαφής παραθέτω κάποια σημεία από αυτά που λέει ο αφηγητής κατά την διάρκεια της ταινίας, απόψεις που παραπέμπουν στις προτάσεις της διαβόητης Ατζέντα 21, που ψηφίστηκαν από 178 χώρες του πλανήτη (και της Ελλάδας το 1992) .
Αρχικά αυτό που κάνει εντύπωση στον θεατή είναι μια σειρά από πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες χρηματοδότησαν το ντοκιμαντέρ, ο λογότυπος των οποίων εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας και όλες μαζί σχηματίζουν τη λέξη ΗΟΜΕ. Τέτοιες είναι η Πούμα, Γκούτσι, Ιβσενλοράν κλπ. Το παράξενο σ’αυτό είναι, πώς τόσο μεγάλες πολυεθνικές, με εκατοντάδες εργοστάσια ανά τον κόσμο, χρηματοδότησαν μια τέτοια παραγωγή η οποία έχει ως αντικείμενο την καταστροφικά εμπορική δραστηριότητα των ανθρώπων και το κόστος που έχει αυτή για το περιβάλλον. Από πότε τους έπιασε ο πόνος; Το περιεχόμενο δεν θίγει τα οικονομικά τους συμφέροντα;
Στο προκείμενο:
Αναφέρει η αφηγήτρια στην ταινία. ότι τα τελευταία 60 χρόνια ο πληθυσμός της γης έχει τριπλασιαστεί και πάνω από 2 δις ανθρώπων έχουν μετακινηθεί στις πόλεις.
Γι αυτό τον λόγο τα αποθέματα ενέργειας είναι πια
λιγοστά, ο πλανήτης καταστρέφεται εξαιτίας των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών για πετρέλαιο και τροφή. Ποιος έχει διατυπώσει άραγε αυτήν την άποψη;
«Οι αρνητικές επιπτώσεις της αύξησης του πληθυσμού σε όλα τα οικοσυστήματα του πλανήτη μας γίνεται όλο και πιο συγκλονιστικά εμφανής».David Rockefeller.
Δίνει ως παράδειγμα την ιστορία μιας φυλής , των Ραπανούι ,στη Νήσο του Πάσχα η οποία εξαφανίστηκε επειδή εξάντλησε όλους τους φυσικούς πόρους του νησιού, έκοψε όλα τα δέντρα, και έφτασε στο σημείο να μη μπορεί να ψαρέψει επειδή δεν υπήρχε ξυλεία για να φτιάξει κανό. Λέει κατά λέξη: «Αυτή η φυλή ωστόσο δημιούργησε ένα από τους πιο θαυμαστούς πολιτισμούς στον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι επινοητικοί αγρότες έπεσαν στην παγίδα του υπερπληθυσμού και των ανεπαρκών πόρων, βίωσαν την κοινωνική αναστάτωση , τις εξεγέρσεις και την πείνα. Πολλές ζωές χάθηκαν στον κατακλυσμό. Το μυστήριο της Νήσου του Πάσχα δεν είναι η ύπαρξη των περίεργων αγαλμάτων εκεί. Είναι η αδυναμία των Ραπανούι να αντιδράσουν έγκαιρα. Αυτή είναι μια από τις πολλές θεωρίες που όμως φέρει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση. Από το 1950 ο πληθυσμός του πλανήτη έχει τριπλασιαστεί και από το 1950 έχουμε αλλάξει το δικό μας “νησί” ,την Γη, πιο δραστικά όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία των 200.000 χρόνων μας.»
Με άλλα λόγια λοιπόν είμαστε πάρα πολλοί, δεν μπορεί να μας θρέψει ο πλανήτης, πρέπει να λιγοστέψουμε. Επιπλέον η κοινωνική αναστάτωση , οι εξεγέρσεις και η πείνα είναι φαινόμενα που βιώνουμε, όπως οι Ραπανούι, λόγω του υπερπληθυσμού και λόγω του ότι δεν έχουμε πάρει τα κατάλληλα μέτρα. Έτσι η ταινία θέτει το ερώτημα «Πως θα μπορέσει αυτός ο αιώνας να σηκώσει το βάρος 9 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, αν δεν αποδεχθούμε την ευθύνη για τα λάθη που μόνο εμείς διαπράξαμε»;
Όλα τα παραπάνω αποτελούν βασικές αρχές της Ατζέντα 21 και του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ, με απώτερο μυστικό σκοπό την μείωση του πληθυσμού κατά 80% με πρόσχημα την υπερθέρμανση του πλανήτη, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και γενικότερα την κλιματική αστάθεια.
Ωστόσο, πολλοί επιστήμονες και καθηγητές πανεπιστημίων υποστηρίζουν ότι κίνδυνος για κάποια κλιματική αποσταθεροποίηση δεν υπάρχει , κι αν ακόμα συμβαίνει, τα αίτιά της δεν θα τα αναζητήσουμε στην ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η απειλή του υπερπληθυσμού αναφέρεται καθ’ όλη την διάρκεια του ντοκιμαντέρ όπως επίσης και το πρόβλημα του άνθρακα ( αγαπημένο θέμα του Μπίλι Γκέιτς ο οποίος υποστηρίζει ότι πρέπει να μειώσουμε τον υπάρχοντα πληθυσμό εξαιτίας των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα). Η αφηγήτρια λοιπόν λέει: «Οι δραστηριότητές μας απελευθερώνουν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, έχουμε διαταράξει μόριο με μόριο την κλιματική ισορροπία του πλανήτη. Η παγκόσμια υπερθέρμανση κερδίζει συνεχώς έδαφος. Εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα , δεν είχε φτάσει ποτέ σε τόσο υψηλά επίπεδα. Η ανθρωπότητα δεν είχε ζήσει ποτέ άλλοτε σε ατμόσφαιρα σαν κι αυτή».
Στη συνέχεια κρούει τον κώδωνα του κινδύνου όσον αφορά τα αποθέματα των μεταλλευμάτων και του πετρελαίου, τα οποία ποτέ δεν μας είπαν ποια είναι, διαμορφώνοντας οι διαχειριστές του την τιμή κατά πως θέλουν, λέγοντας ότι: «Γνωρίζουμε ότι το τέλος του φτηνού πετρελαίου ζυγώνει αλλά αρνούμαστε να το πιστέψουμε».
Γίνεται λόγος στην ταινία και για την «αναγκαστική»μετανάστευση λαών εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής που έχει ως συνέπεια την πείνα και την δυστυχία. Αναφέρει ότι πολλές χώρες με πλούσιο ορυκτό πλούτο πχ η Νιγηρία είναι πάμφτωχες, δεν διευκρινίζει όμως ποιά είναι τα αίτια αυτής της κατάστασης, ποιοι εκμεταλλεύονται τον πλούτο της και καταδικάζουν τον λαό της στην εξαθλίωση και στον ξενιτεμό; Για όλα αυτά φταίει η κλιματική αλλαγή;
Λέει συγκεκριμένα : «Το 2050 μπορεί να υπάρχουν 200 εκατομμύρια κλιματικοί πρόσφυγες. Πόσοι άντρες, γυναίκες και παιδιά θα ξεσπιτωθούν αύριο; Πρέπει πάντα να χτίζουμε τείχη για να σπάσουμε την αλυσίδα της ανθρώπινης αλληλεγγύης, να διαχωρίζουμε τους λαούς για να προστατεύουμε την ευτυχία μερικών από την δυστυχία των άλλων»; Και συμπληρώνει: «Αντιμέτωπες με την δυστυχία, εκατομμύρια Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) αποδεικνύουν ότι η αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς είναι πιο ισχυρή από των εγωισμό των εθνών». Άρα δεν πρέπει να υπάρχουν έθνη, κράτη ούτε σύνορα, η ύπαρξή τους εμποδίζει τους λαούς να μετακινούνται ελεύθερα και επιπλέον το έθνος αποτελεί την πεμπτουσία του ανθρώπινου εγωισμού!!! Και αυτό το αποδεικνύουν οι διάφορες ΜΚΟ που είναι γνωστός ο υπόγειος και σκοτεινός ρόλος τους! Παγκοσμιοποίηση λοιπόν σε όλο της το μεγαλείο με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή και την συναδέλφωση των λαών κάτω από την απειλή της παγκόσμιας περιβαλλοντικής καταστροφής!
Τέλος οι προτάσεις για το ξεπέρασμα του προβλήματος που ακούγονται στο ντοκιμαντέρ είναι σε ανάλογο πνεύμα. Δεν ψάχνει να βρει λύσεις πχ για την αποκατάσταση της οικολογικής καταστροφής στο Μπακλαντές, παρά σου λέει ότι οι Μπαγκλαντεσιανοί πρέπει να μεταναστεύσουν και το κάθε κράτος οφείλει να ανοίξει τα σύνορά του και να τους δεχτεί.
Δεν πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τα αίτια της πείνας και της δυστυχίας του λαού αυτής της χώρας, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη στυγνή εκμετάλλευση που υφίστανται οι κάτοικοι του Μπαγκλαντές και τα παιδιά τους, από τις πολυεθνικές εταιρίες ιματισμού στις οποίες εργάζονται για 25 δολάρια το μήνα κάτω από άθλιες συνθήκες, 16 ώρες ημερησίως και πολλές φορές αλυσοδεμένοι;
Η διεφθαρμένη κυβέρνηση του Μπαγκλαντές ενδιαφέρεται μόνο για την διασφάλιση των κερδών των πολυεθνικών και έχει παραχωρήσει τα δικαιώματα και την ιδιοκτησία του φυσικού του αερίου στο θαλάσσιο χώρο σε αμερικάνικη πολυεθνική (κάτι μας θυμίζει αυτό;)
Όλες αυτές οι πολυεθνικές λοιπόν που πατάν επί πτωμάτων για να κερδίσουν, που εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές φτωχών χωρών, αυτές που μολύνουν το περιβάλλον με τα εργοστάσιά τους, είναι οι ίδιες που χρηματοδότησαν το ντοκιμαντέρ και εμφανίζονται ως φιλανθρωπικά ιδρύματα με υπέρμετρη ευαισθησία για την δυστυχία των λαών και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Είναι πολύ βολικό να τα ρίχνεις όλα στη κλιματική αλλαγή, έτσι;
Επίσης το ντοκιμαντέρ τονίζει την ευσπλαχνία πολλών ανθρώπων απέναντι στην δυστυχία του κόσμου. Λέει συγκεκριμένα: «Στο Μπαγκλαντές, κάποιος ονειρεύτηκε το αδιανόητο και ίδρυσε μια τράπεζα που δανείζει μόνο στους φτωχούς. Σε 30 μόλις χρόνια άλλαξε τη ζωή 150 εκατομμύρια ανθρώπων». Τι καλοί που είναι οι τραπεζίτες! Τι θα κάναμε χωρίς αυτούς!
Προτείνει ως παράδειγμα την Κόστα Ρίκα « η οποία αναγκάστηκε να διαλέξει ανάμεσα στις στρατιωτικές δαπάνες και στη διατήρηση του περιβάλλοντός της. Η χώρα δεν διαθέτει πια στρατό, προτιμά να επενδύει τα χρήματά της στην εκπαίδευση, τον οικολογικό τουρισμό και στην προστασία του πρωτογενούς δάσους της». Καταλαβαίνουμε ότι προωθείται το μοντέλο μιας κοινωνίας στην οποία έθνη-κράτη δεν υπάρχουν, ούτε φυσικά εθνικός στρατός για να προστατέψει τα συμφέροντά τους. Όλοι πρέπει να «γίνουμε παγκόσμιοι πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού»!
Πολιτική προτεραιότητα της Ατζέντα 21 είναι η κοινωνική δικαιοσύνη σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχει δικαίωμα και ευκαιρία όλων των ανθρώπων να επωφελούνται από τους πόρους της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας διότι αποτελεί κοινωνική αδικία. Επιπλέον ο τωρινός τρόπος ζωής της εύπορης μεσαίας τάξης που περιλαμβάνει την υψηλή κατανάλωση κρέατος, την χρήση απολιθωμένων καυσίμων, δεν είναι βιώσιμος.
Όλες αυτές οι προωθούμενες πολιτικές της Ατζέντα 21 αναφέρονται και στο ντοκιμαντέρ προτείνοντας ότι πρέπει να υπάρχει «δίκαιο εμπόριο» και αυτό πρέπει να επιβληθεί δια νόμου. Μιλά επίσης για προστατευόμενα εθνικά πάρκα, και για την προστασία των υδάτινων πόρων που είναι υποχρέωση του κράτους και πρέπει να περιέλθει στη δικαιοδοσία του. Δηλαδή έλεγχος του νερού και απαγόρευση για πρόσβαση σε τεράστιες περιοχές τις οποίες θα ελέγχουν ενόπλως, και όποιοι προσπαθήσουν να μπουν θα χαρακτηρίζονται «οικολογικοί τρομοκράτες» !
Η εποχή στην οποία ζούμε είναι πλημμυρισμένη από συνθήματα όπως κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ναι στις ανοιχτές κοινωνίες, ναι στην διαφορετικότητα, όχι στον ρατσισμό, πράσινη ανάπτυξη, αειφόρος ανάπτυξη κλπ.
Όλα αυτά αποτελούν μέρος της προσπάθειας ελέγχου των μαζών για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας δικτατορίας. Το «εργοστάσιο» της αλλαγής και του ελέγχου των συνειδήσεων βρίσκεται μέσα στα σχολεία. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε ότι ακούμε και βλέπουμε διότι είναι «φαγητό από άλλους προετοιμασμένο και πολύ καλά σερβιρισμένο».
Κάνω ιδιαίτερη έκκληση στους συνάδελφους εκπαιδευτικούς: να προσέχουμε αυτό που διδάσκουμε στα παιδιά, ακόμα και αν αυτό προτείνεται από το Υπουργείο Παιδείας. Μας έχει γίνει πλύση εγκεφάλου σε εκπαιδευτικούς και μαθητές τα τελευταία χρόνια για τα περιβαλλοντικά προγράμματα, για την διαπολιτισμική εκπαίδευση, τις παγκόσμιες ημέρες του παιδιού, των ζώων, της γυναίκας, του καπνίσματος, του αυτοκινήτου, του ποδηλάτου κλπ τις οποίες πρέπει να γιορτάζουμε ενώ παραγκωνίζονται οι εθνικοί εορτασμοί, και η εκπαίδευση για την διατήρηση της παράδοσης και τα έθιμά μας.
Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι ένα , από τα πολλά εργαλεία της Νέας Τάξης. Θα συναντήσουμε πολλά, πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι διότι θα δοκιμαστούμε.
Γονείς και δάσκαλοι είμαστε οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στο παιδί και την γνώση που θέλουμε εμείς ή που θέλουνε αυτοί να δώσουμε; Θα εμφυσήσουμε στις επόμενες γενιές αυτές τις αξίες που εμείς ή που αυτοί θέλουνε;
Η απάντηση σε αυτά το ερωτήματα είναι ευθύνη του κάθε γονιού, του κάθε εκπαιδευτικού.
Θωμαή Στεφανοπούλου, Νηπιαγωγός για την Τρικλοποδιά
Δίτε το ντοκιμαντέρ
HOME - a film by Yann Arthus-Bertrand
Bvoula | Myspace Video
το είδα
<<< Η Κύπρος σε Συμπληγάδες
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΡΩΣΙΑ >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου