Γράφει ο Εμμανουήλ Ν. Κώνστας
Η αρχαία καταγωγή μας και τα τεράστια επιτεύγματα που άσκησαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας είναι αποδεκτά από την ιστορία, τις επιστήμες και τον πολιτισμένο κόσμο. Η πολυτάραχη διαδρομή μας στο χρόνο είναι γεμάτη αγώνες. Η βαθύτερη ελληνική συνείδηση επιβίωσε σε συνθήκες ρωμαιοκρατίας, σκοτεινών βυζαντινών περιόδων, φραγκοκρατίας, τουρκοκρατίας. Η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια με την ελληνική. Η ίδια αυτή ιστορία, μαρτυρεί την ανάγκη ουσιαστικής γνώσης των συνθηκών και των δυνατοτήτων κάθε περιόδου αφού σύμφωνα με αυτές πορεύτηκε άλλοτε θριαμβευτικά και άλλοτε οδυνηρά ο ελληνισμός. Μέσα από την ιστορία ακόμα, γίνεται κατανοητό ποια ήταν τα αίτια για τις κακές στιγμές των Ελλήνων. Γίνεται επίσης πασίδηλα γνωστό ποιες προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και πόσοι- συχνά δεν ήταν πολλοί - έπαιρναν το δύσκολο δρόμο για να δώσουν μέσα από την ηρωϊκή διάσταση την ιστορική κατεύθυνση.
Μετά την μεγάλη εθνεγερσία του 1821 προέκυψε η ανεξαρτησία που έφερε το νέο ελληνικό κράτος και εγκαινίασε μια νέα περίοδο στην πορεία του Ελληνισμού. Το μικρό κράτος που συγκροτήθηκε υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, μετέφερε στα κύτταρα των πολιτών του όλα τα στοιχεία του έθνους που πλέον αναλάμβαναν ένα νέο ιστορικό ρόλο. Υπό το κράτος απειλών εξωτερικών και εσωτερικών, με ηγεσίες συχνά ξενοκίνητες, εισαγόμενες ιδέες, επιρροές πολλές και αντίθετες με τις βαθύτερες παραδόσεις, το έθνος αναζητούσε το δρόμο του, πάντα μόνο γιατί ότι και αν σήμαιναν οι σκέψεις και οι παραινέσεις των ξένων η ζωή και ο θάνατος της Ελλάδας αφορούσε του Έλληνες και μόνο.
Με την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους επιχειρήθηκε και σύνδεση με προστάτες. Μια σύνδεση που δεν έγινε με γεωπολιτικά κριτήρια ή συμμαχίες που θα είχαν προοπτική αμοιβαίων συμφερόντων αλλά γιατί περιστασιακά σχεδόν συμμορίτικα, θα λέγαμε, ομάδες και πρόσωπα με εξουσιαστικές βλέψεις έδιναν τα πάντα χωρίς να απαιτούν παρά νομή της εξουσίας. Η αναζήτηση της ελληνικότητας, η αναζήτηση μιας ολοκληρωμένης ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού μέσα από το βάθος αιώνων, γίνεται στον ίδιο χρόνο που οι ηγεσίες του παραδομένες στον δανεισμό - διαρκές ιδίωμα του πολιτικού κόσμου- αδυνατούσαν να διαμορφώσουν μια συνειδητή κοινότητα αλλά αρκούνται σε μεγάλα λόγια και επιδίωκαν με κάθε τρόπο να ταυτίσουν την Ελλάδα με τα συμφέροντα συνασπισμών ή κρατών. Πολύ συχνά στην ίδια λογική βρέθηκε και ο «πνευματικός» κόσμος της εποχής.
Μετά από πολλές περιπέτειες και αναγκαστικές συνθήκες όπως η Μικρασιατική καταστροφή, ο ελληνισμός εξακολούθησε να αναζητά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η συνειδητοποίηση των εθνικών δυνατοτήτων και η θέση μας στο διεθνές περιβάλλον, ένα όραμα που να συνέχει για το αύριο ήταν πάντα ζητούμενο, πάντα εν μέσω συνεχών αγώνων επιβίωσης.
Η καταγραφή του έργου των Ελλήνων του νέου ελληνισμού, φανερώνει τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και τις βαθύτερες δυνάμεις του έθνους. Όλα τα στοιχεία που δείχνουν το δυναμισμό της φυλής και βρίσκουν έκφραση στην εργασία, την οικονομία, την τέχνη συνυπάρχουν ακόμα και σήμερα χιλιετηρίδες μετά. Σήμερα, στην κρίσιμη περίοδο μεγάλων πλανητικών ανακατατάξεων, σήμερα όπου έχει καταρρεύσει η προπαγάνδα του συστήματος και απελευθερώνονται ολοένα περισσότερες κοινωνικές ομάδες, είναι η ώρα για την εθνική αυτογνωσία.
Να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε, τι προσδοκούμε, ποιος είναι τελικά ο προορισμός μας.
Η συντριπτική πτώση του «οικονομισμού» μας δίνει την ευκαιρία να ανατάξουμε το αξιακό πλαίσιο που τόσο είχε κτυπηθεί από τις προσκυνημένες ελίτ του μεταπολιτευτικού κράτους. Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα.
Μακριά από τις κραυγές των εγκάθετων και των ευκολόπιστων, που απαντούν με αμεσότητα για το που ανήκουμε χωρίς σπουδή, χωρίς διαβούλευση, χωρίς βάθος ανάλυσης. Πρώτα οφείλουμε να συγκεντρωθούμε στο ζήτημα της εθνικής αυτογνωσίας και μετά να αποφασίσουμε, γνωρίζοντας όμως τόσο εμείς όσο και οι άλλοι ότι είμαστε μια κοινότητα με αξιοπρέπεια που θέλει να ζήσει, να προοδεύσει και να δημιουργήσει πολιτισμό.
Απέναντι στον ανέστιο άνθρωπο της παγκόσμιας ισοπέδωσης προτάσσουμε τον άνθρωπο που ακολουθεί το συλλογικό του πεπρωμένο, τον Έλληνα που έχει συνείδηση του παρελθόντος, πάθος δημιουργίας για το σήμερα, ορίζοντα για το μέλλον.
Δεν είναι θεωρητικό το ζήτημα είναι απολύτως πρακτικό, αφού ο δρόμος της πατρίδας είναι ο φυσικός αυτός που λυτρώνει όποιον τον ακολουθεί.
το είδα http://deltio11.blogspot.gr/2012/09/blog-post_786.html
Η αρχαία καταγωγή μας και τα τεράστια επιτεύγματα που άσκησαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας είναι αποδεκτά από την ιστορία, τις επιστήμες και τον πολιτισμένο κόσμο. Η πολυτάραχη διαδρομή μας στο χρόνο είναι γεμάτη αγώνες. Η βαθύτερη ελληνική συνείδηση επιβίωσε σε συνθήκες ρωμαιοκρατίας, σκοτεινών βυζαντινών περιόδων, φραγκοκρατίας, τουρκοκρατίας. Η εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας ακολουθεί τα ίδια μονοπάτια με την ελληνική. Η ίδια αυτή ιστορία, μαρτυρεί την ανάγκη ουσιαστικής γνώσης των συνθηκών και των δυνατοτήτων κάθε περιόδου αφού σύμφωνα με αυτές πορεύτηκε άλλοτε θριαμβευτικά και άλλοτε οδυνηρά ο ελληνισμός. Μέσα από την ιστορία ακόμα, γίνεται κατανοητό ποια ήταν τα αίτια για τις κακές στιγμές των Ελλήνων. Γίνεται επίσης πασίδηλα γνωστό ποιες προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και πόσοι- συχνά δεν ήταν πολλοί - έπαιρναν το δύσκολο δρόμο για να δώσουν μέσα από την ηρωϊκή διάσταση την ιστορική κατεύθυνση.
Μετά την μεγάλη εθνεγερσία του 1821 προέκυψε η ανεξαρτησία που έφερε το νέο ελληνικό κράτος και εγκαινίασε μια νέα περίοδο στην πορεία του Ελληνισμού. Το μικρό κράτος που συγκροτήθηκε υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, μετέφερε στα κύτταρα των πολιτών του όλα τα στοιχεία του έθνους που πλέον αναλάμβαναν ένα νέο ιστορικό ρόλο. Υπό το κράτος απειλών εξωτερικών και εσωτερικών, με ηγεσίες συχνά ξενοκίνητες, εισαγόμενες ιδέες, επιρροές πολλές και αντίθετες με τις βαθύτερες παραδόσεις, το έθνος αναζητούσε το δρόμο του, πάντα μόνο γιατί ότι και αν σήμαιναν οι σκέψεις και οι παραινέσεις των ξένων η ζωή και ο θάνατος της Ελλάδας αφορούσε του Έλληνες και μόνο.
Με την σύσταση του νέου ελληνικού κράτους επιχειρήθηκε και σύνδεση με προστάτες. Μια σύνδεση που δεν έγινε με γεωπολιτικά κριτήρια ή συμμαχίες που θα είχαν προοπτική αμοιβαίων συμφερόντων αλλά γιατί περιστασιακά σχεδόν συμμορίτικα, θα λέγαμε, ομάδες και πρόσωπα με εξουσιαστικές βλέψεις έδιναν τα πάντα χωρίς να απαιτούν παρά νομή της εξουσίας. Η αναζήτηση της ελληνικότητας, η αναζήτηση μιας ολοκληρωμένης ταυτότητας του σύγχρονου ελληνισμού μέσα από το βάθος αιώνων, γίνεται στον ίδιο χρόνο που οι ηγεσίες του παραδομένες στον δανεισμό - διαρκές ιδίωμα του πολιτικού κόσμου- αδυνατούσαν να διαμορφώσουν μια συνειδητή κοινότητα αλλά αρκούνται σε μεγάλα λόγια και επιδίωκαν με κάθε τρόπο να ταυτίσουν την Ελλάδα με τα συμφέροντα συνασπισμών ή κρατών. Πολύ συχνά στην ίδια λογική βρέθηκε και ο «πνευματικός» κόσμος της εποχής.
Μετά από πολλές περιπέτειες και αναγκαστικές συνθήκες όπως η Μικρασιατική καταστροφή, ο ελληνισμός εξακολούθησε να αναζητά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Η συνειδητοποίηση των εθνικών δυνατοτήτων και η θέση μας στο διεθνές περιβάλλον, ένα όραμα που να συνέχει για το αύριο ήταν πάντα ζητούμενο, πάντα εν μέσω συνεχών αγώνων επιβίωσης.
Η καταγραφή του έργου των Ελλήνων του νέου ελληνισμού, φανερώνει τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία και τις βαθύτερες δυνάμεις του έθνους. Όλα τα στοιχεία που δείχνουν το δυναμισμό της φυλής και βρίσκουν έκφραση στην εργασία, την οικονομία, την τέχνη συνυπάρχουν ακόμα και σήμερα χιλιετηρίδες μετά. Σήμερα, στην κρίσιμη περίοδο μεγάλων πλανητικών ανακατατάξεων, σήμερα όπου έχει καταρρεύσει η προπαγάνδα του συστήματος και απελευθερώνονται ολοένα περισσότερες κοινωνικές ομάδες, είναι η ώρα για την εθνική αυτογνωσία.
Να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, που βρισκόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε, τι προσδοκούμε, ποιος είναι τελικά ο προορισμός μας.
Η συντριπτική πτώση του «οικονομισμού» μας δίνει την ευκαιρία να ανατάξουμε το αξιακό πλαίσιο που τόσο είχε κτυπηθεί από τις προσκυνημένες ελίτ του μεταπολιτευτικού κράτους. Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα.
Μακριά από τις κραυγές των εγκάθετων και των ευκολόπιστων, που απαντούν με αμεσότητα για το που ανήκουμε χωρίς σπουδή, χωρίς διαβούλευση, χωρίς βάθος ανάλυσης. Πρώτα οφείλουμε να συγκεντρωθούμε στο ζήτημα της εθνικής αυτογνωσίας και μετά να αποφασίσουμε, γνωρίζοντας όμως τόσο εμείς όσο και οι άλλοι ότι είμαστε μια κοινότητα με αξιοπρέπεια που θέλει να ζήσει, να προοδεύσει και να δημιουργήσει πολιτισμό.
Απέναντι στον ανέστιο άνθρωπο της παγκόσμιας ισοπέδωσης προτάσσουμε τον άνθρωπο που ακολουθεί το συλλογικό του πεπρωμένο, τον Έλληνα που έχει συνείδηση του παρελθόντος, πάθος δημιουργίας για το σήμερα, ορίζοντα για το μέλλον.
Δεν είναι θεωρητικό το ζήτημα είναι απολύτως πρακτικό, αφού ο δρόμος της πατρίδας είναι ο φυσικός αυτός που λυτρώνει όποιον τον ακολουθεί.
το είδα http://deltio11.blogspot.gr/2012/09/blog-post_786.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου