Ο "σφαγέας" Αλέξανδρος τιμά τον ηττημένο βασιλιά Δαρείο. Μετά τις νικηφόρες μάχες του Μ. Αλεξάνδρου στην Ισσό, τα Γαυγάμηλα και την Περσέπολη (330 π.Χ.), η περσική αυτοκρατορία, που τόσο πολύ απείλησε την ελευθερία των Ελλήνων και του Δυτικού κόσμου, διαλύθηκε.
Σε μια από τις πολύνεκρες μάχες για τους Πέρσες σκοτώθηκε ο βασιλιάς Δαρείος, ο μεγάλος αντίπαλός του. Γράφουν οι Βρετανοί ιστορικοί: "Βρίσκοντας ο Αλέξανδρος νεκρό τον βασιλέα, τον σκέπασε με την πορφυρή χλαμύδα του και πρόσταξε να στείλουν το σώμα "κεκοσμημένο βασιλικώς" στην Περσέπολη". Από κάθε άποψη η εκδίκηση είχε ολοκληρωθεί.
Επιτέλους, ο Αλέξανδρος ήταν κύριος του εχθρού του, τη σορό του οποίου έστειλε στην Περσέπολη με διαταγή του να ταφεί όπως άρμοζε σε βασιλέα".
Ο μεγάλος στρατηλάτης μέσα στην αλληλοσφαγή -οι κουραμπιέδες που δεν πολέμησαν και δεν έζησαν ανώμαλες καταστάσεις δεν γνωρίζουν τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές που δημιουργούν αυτές οι σκληρές συνθήκες - προσπερνούσε γυναικόπαιδα και πολύτιμα αγαθά τα οποία προσπερνούσε χωρίς καν να τα αγγίξει, όπως γράφουν λοιπόν οι ίδιοι ιστορικοί:...
"Ο Αλέξανδρος προσπερνώντας αμάξια με πολύτιμα είδη, γυναικόπεδα και στρατιώτες Πέρσες έτρεχε προς τα εμπρός για να βρει την άμαξα του Δαρείου". Η συμπεριφορά του (Μ. Αλεξάνδρου) στους ηττημένους -όχι στου εμπόλεμους- ήταν τέτοια ώστε: "Στο άκουσμα του θανάτου του βασιλέα, κατά τον ιστορικό Κούρτιο Ρούφο, "Έλληνες και βάρβαροι ξέσπασαν σε μεγάλο θρήνο.
Το πένθος ξεπέρασε αμέσως τα τείχη της Βαβυλώνας και εξαπλώθηκε παντού". Και το πιο συγκλονιστικό: "Όταν η μητέρα του Δαρείου έμαθε τη φοβερή είδηση (του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου) πένθησε με τον πιο βίαιο τρόπο. Αποφάσισε να μη βάλει τροφή στο στόμα της και να μη δει ξανά το φως. Πέντε ημέρες μετά την απόφασή της αυτή πέθανε.
Η μητέρα που άντεξε στην καταστροφή και το θάνατο του γιου της δεν άντεξε στο θάνατο εκείνου που είχε νικήσει και καταστρέψει το γιό της. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη ηθική νίκη του Αλέξανδρου". Καταλήγουν οι Βρετανοί ιστορικοί: "Στις
13 Ιουνίου του 323 π.Χ. σταμάτησε για μια στιγμή, μαζί με την αναπνοή του Αλέξανδρου, η αναπνοή της ίδιας της Ιστορίας. Κανένας δεν ταυτίστηκε με την παγκόσμια ιστορία όσο ο Αλέξανδρος" (Βλ. "Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας", εκδ. του Παν/μίου του Καίμπριτζ, Λονδίνο 1988, επανέκδοση από την εφ. "Τα Νέα", 2006, τόμ. Ζ' (7) σελ. 245 και 272).
13 Ιουνίου του 323 π.Χ. σταμάτησε για μια στιγμή, μαζί με την αναπνοή του Αλέξανδρου, η αναπνοή της ίδιας της Ιστορίας. Κανένας δεν ταυτίστηκε με την παγκόσμια ιστορία όσο ο Αλέξανδρος" (Βλ. "Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας", εκδ. του Παν/μίου του Καίμπριτζ, Λονδίνο 1988, επανέκδοση από την εφ. "Τα Νέα", 2006, τόμ. Ζ' (7) σελ. 245 και 272).
Αυτά γράφουν οι Βρετανοί ιστορικοί, για τον Αλέξανδρο, τον οποίο χαρακτηρίζουν πρωτουργό μιας μεγάλης δημιουργικής κίνησης, για την προαγωγή της ανθρώπινης γνώσης και επιστήμης. Κατήρτισε χάρτη του κράτους του, αξιωματικοί-τοπογράφοι- ίδρυσε εβδομήντα πόλεις- εξερευνητές εστάλησαν προς εξερεύνηση του Εύξεινου Πόντου, ενώ επιτελείο λογίων… τον ακολουθούσαν καταγράφοντας την πορεία του. Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι από τους σοφούς και τους εξερευνητές του Αλέξανδρου γνώρισε ο Ευρωπαϊκός κόσμος τα κράτη της Χαλδαίων, του Ιράν και των Ινδιών" (βλ. την πιο πάνω Ιστορία, σελ. 305).
Τελειώνω με τούτα τα λόγια του στοχαστή Π. Κανελλόπουλου, που γράφει και τα εξής: "Ο Αλέξανδρος είναι ο πρώτος που έκανε δυνατή τη γένεση μιας "Οικουμένης", με την ουσιαστική έννοια της λέξης… Δύσκολο να φανταστούμε ότι η Ελλάδα, δίχως τον Αλέξανδρο, θα έπαιρνε τις διαστάσεις τους Ελληνισμού και ότι θα επηρέαζε ως Ελληνισμός, αποφασιστικά τη Ρώμη, και, ύστερα, μέσω της Ρώμης και του Βυζαντίου, ολόκληρη την Ευρώπη" (βλ. την πιο πάνω Ιστορία όπου ο τίτλος είναι εύγλωττος: "Η σημασία του έργου του Αλέξανδρου στην Παγκόσμια Ιστορία" και το εκεί κείμενο του Π.Κανελλόπουλου: "Η γένεση της "Οικουμένης"" (σελ. 304-305).
Αυτά καταθέτει η Ιστορία -από την απέραντη βιβλιογραφία του Αλέξανδρου- που υποχρεώνει τους αντιπάλους… προοδευτικούς… αντιρατσιστές να μιλούν και να γράφουν με επιχειρήματα και ντοκουμέντα. Το να μας λένε: "Αυτή είναι η γνώμη μου", συνιστά παραχάραξη και της Ιστορίας και της λογικής και αυτό το γεγονός τους αυτομετατρέπει σε Αυστραλοπίθηκους. Πέρα από τα εδώ παρατιθέμενα στοιχεία, τα οποία είναι προϊόν συλλογικού επιστημονικού μόχθου, συνιστώ στους… αντιρατσιστές της παχυλής άγνοιας να μελετήσουν το τετράτομο έργο του διασήμου Γερμανού Ιστορικού Ντρούζεν: "Ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου. Μακεδονικός Ελληνισμός» εκδ. «Ελευθεροτυπία», 1993».
Επειδή ετούτα τα χρόνια της πολιτικής και επιστημονικής θολούρας λέγονται και γράφονται πολλές και διάφορες ανοησίες, πότε για τον "σφαγέα Αλέξανδρο| και πότε για τις ιμπεριαλιστικές του εκστρατείες, παραθέτω ετούτες τις αράδες που χαράχθηκαν από τους επιφανείς Άγγλους ιστορικούς, που ως "επιστημονικοί επιμελητές" της "Ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδος", γράφουν και τα εξής στον πρόλογο του τόμου αυτής, της εφτάτομης Ιστορίας, που στηρίζεται σ' ένα απέραντο επιστημονικό και αρχαιολογικό υλικό. (Η ιστορία εκδόθηκε από το Παν/μιο του Καίμπριτζ, Λονδίνο 1988 και επανέκδοση από την εφ. "Τα Νέα", 2006).
Στον Πρόλογο, λοιπόν, αυτού του τελευταίου Ζ΄ τόμου, που διαπραγματεύεται και την "Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου" διαβάζουμε, ως συμπέρασμα: "Η εκστρατεία του Αλέξανδρου ήταν μία κρίσιμη καμπή της παγκόσμιας Ιστορίας. Σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνε με βία και καταστροφή, σε μεγαλύτερο, όμως, με μια παγκόσμια συναδέλφωση.
Στον πυρήνα αυτής της θαυμαστής ιστορίας, που απελευθέρωσε εκπληκτική δραστηριότητα, βρίσκεται η αινιγματική προσωπικότητα του Αλέξανδρου". Συνεχίζοντας οι Βρετανοί ιστορικοί, που έχουν αφιερώσει την επιστημονική τους έρευνα και δράση στην Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, γράφουν: "Κανείς ωστόσο δεν αμφισβητεί ότι ο μεγαλύτερος, ίσως, στρατηλάτης της παγκόσμιας Ιστορίας, υπήρξε δημιουργικός άνδρας που προπορεύτηκε της εποχή του, και με την πρωτοτυπία του πνεύματός του, συνέβαλε στην οικουμενικότητα του ελληνικού πνεύματος".
Καταλήγοντας λένε: "Η αμοιβαία επίδραση ανάμεσα στον Ελληνικό και τον Αιγυπτιακό, τον Εβραϊκό, τον Ιρανικό και τον Ινδουιστικό πολιτισμό, επίδραση αισθητή ακόμη και σήμερα στις χώρες ανάμεσα στη Μεσόγειο και τα Ιμαλάια, έδωσε πλούσιους καρπούς, που με τους Ρωμαίους κληροδοτήθηκαν στο Δυτικό κόσμο. Τα μεγάλο αυτό άνοιγμα κατά γενική ομολογία, φέρει τη σφραγίδα και την υπογραφή του: Ισκεντέρ… Σκαντέρ… Αλέξανδρος Γ' ο Μέγας…" (βλ. σελ. 9-10 του Προλόγου). Αυτά καταθέτει, η υπεύθυνη και αντικειμενική Ιστορία για τον "μεγαλύτερο στρατηλάτη της παγκόσμιας Ιστορίας"|, που γελοιοποιούν όλους εκείνους οι οποίοι, τάχα, ως "προοδευτικοί" ξερνούν ανιστόρητους αφορισμούς εναντίον του. Μόνο Αυστραλοπίθηκοι και εντεταλμένοι, με το αζημίωτο, έχουν το απύθμενο θράσος να παραχαράσσουν την Ιστορία τόσο απροκάλυπτα.
Καταλήγοντας, και να υπογραμμίσω την τεράστια ανθρώπινη και πολιτιστική διαφορά ανάμεσα στη συμπεριφορά του Μ.Αλεξάνδρου και των βαρβάρων, καταθέτω τούτο το ιστορικό γεγονός:
Όταν τα στίφη των βαρβάρων «νίκησαν» τους 300 του Λεωνίδα, στην παγκοσμίου σημασίας μάχη των Θερμοπυλών, το Σεπτέμβριο του 480 π.Χ., «Ο Ξέρξης διέταξε την αποκοπή της κεφαλής του Λεωνίδα η οποία τοποθετήθηκε σε πάσαλο. Τον εκδικήθηκε ως εγκληματία», γράφουν οι Βρετανοί ιστορικοί (βλ. την πιο πάνω ιστορία τους, τόμ. Β΄, σελ. 285).
Η αποτρόπαια πράξη θυμίζει ανάλογη μεταχείριση του Άρη Βελουχιώτη, στα 1945, που οι «νικητές» έκοψαν το κεφάλι του και το γύριζαν στους δρόμους των Τρικάλων! Προφανώς οι πιο μοντέρνοι «προοδευτικοί» αγνοούν την Ιστορία και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο λένε και γράφουν εντελώς ανιστόρητα και ισοπεδώνουν το μεγαλείο της ψυχής του Αλεξάνδρου και του Ξέρξη! Λίγη τσίπα δεν βλάπτει!
Αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο αφιερώνεται ειρωνικά στους... αντιρατσιστές! Κρατείστε αυτά τα πολύτιμα ιστορικά κείμενα που μας κάνουν υπερήφανους και ξεχωρίζουν τη φυλή των αρχαίων Ελλήνων από όλες τις άλλες φυλές. Φυσικά το ιστορικό υλικό είναι απέραντο. Όσοι ενδιαφέρονται, να προσθέσουν τα δικά τους ιστορικά ντοκουμέντα!
Η... αντιρατσιστική αμάθεια δεν θα περάσει.
το είδα http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/09/blog-post_9467.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου